laatste nummer van Hard Gras, dat in zijn geheel aan de vijftigste verjaardag van Cruijff gewijd was, en twee boeken over het leven van Cruijff, geschreven door Bert Hiddema. Het was prachtig weer en de terrasjes zaten vol Ajax-supporters, bezig met hun eigen warming-up voor de wedstrijd tegen Juventus. De serveerster van De Kroon bracht mij een Jack Daniels zonder ijs, die ik vanwege de prijs aandachtig nipte. Een straatartiest speelde op zijn mondharmonica 'Ajax wint de wereldcup'. Achter hem stopte lijn 20, als om hem een decor te verschaffen. De tram was beschilderd met alle cups, bekers, schalen en prijzen die Ajax tot heden gewonnen had. Iets daarna stopte een 9. Volgens de route zou dat eigenlijk de Ajax- tram moeten zijn, maar de Meer ligt tegen de vlakte en de tram was graffiti-vrij geel. De mondharmonicaspeler haalde nauwelijks geld op. Ik lees in Hiddema over Manus, de vader van Johan, die onverwacht op vijfenveertigjarige leeftijd was komen te overlijden. Ik lees in Hard Gras een sociologische verhandeling van de hand van Hubert Smeets waarin wordt betoogd dat Cruijff altijd een wonderkind van zijn tijd is geweest. Citaat: 'De arbeidersklasse stijgt, de middenklasse groeit en de elite wordt minder elitair. Je kan het zien in het stadion. Niet Piet Keizer en ook niet Jan Mulder, maar Johan Cruijff heeft deze omwenteling in Nederland in zijn persoon samengebracht. In de persoon Cruijff laat zich minstens een kwart eeuw Nederland weerspiegelen.' Zou ik hem hierover morgen ondervragen? Moet ik alle momenten met hem doornemen waarop hij het gevecht aanging met de temporaire regenten? Zal ik het hebben over de momenten waarop hij bij Ajax vol liefde in de armen werd gesloten en over de schijnbaar onvermijdelijke momenten waarop hij door enkelen werd uitgekotst? De geschiedenis van de Ajacied Cruijff is er een van iemand naar wie men verlangt als hij er niet is en die men Foto: Louis van de Vuurst

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 163