Foto's: Wanda Tuerlinckx volgden het pleidooi van de Ankers dat in deze zaak geen sprake van verkrachting was. Juridisch gezien dan. Het element dwang, zegt Wim Anker, was niet te bewijzen. De maatschappelijke verontwaardiging over de zaak leggen de broers naast zich neer. Ze zijn eraan gewend. Wim Anker laat een aan hem geadresseerde brief zien. 'In je slaap ben je vogelvrij. Schande. Schande. Schande. Ze moeten u uit de rechterlijke macht onttrekken. Dit is absolute waanzin!!!' Geen uitzondering, zegt Wim, dit soort post. Het aardigste van deze brief vindt hij nog dat hem een plaatsje in de rechterlijke macht wordt toebedeeld. Dan, serieus: 'Die jongen heeft iets gedaan wat niet kan, maar zijn daad valt niet onder het Nederlandse strafrecht. Misschien is het een tekortkoming van de wet. Dan zal de politiek de wetgeving moeten aanpassen. Tot die tijd moet een advocaat de vinger op die zere plek leggen.' Hans: 'Wij geven alleen aan dat op basis van de huidige wetgeving een veroordeling niet mogelijk is.' Wim: 'Ik ben mens genoeg om me de nare positie van het slachtoffer te realiseren. Maar wij hebben uiteindelijk één belang: volstrekt eenzijdig opkomen voor onze cliënt.' De Ankers willen niet denken in termen van winst en verlies. En collega-advocaten zouden dat ook niet mogen doen. Hoe tevreden ze ook zijn over een uitspraak in hun voordeel, ze zullen daar ingehouden op reageren. Het is per slot van rekening geen doelpunt van SC Heerenveen. En, zegt Wim, het zou ook wat raar zijn om 'als een Indiaan door de gangen van het Paleis van Justitie te gaan rennen'. Nou ja goed, eenmaal op kantoor wil er wel eens worden gejuicht. En in speciale gevallen lopen Hans en Wim even naar de overkant, naar café Het Leven, om aan te leggen voor een Berenburg. 'Maar daar is het nu nog iets te vroeg voor.' Op de kist De advocaat als verdediger, de openbare aanklager als aanvaller, de rechter als arbiter: een rechtszaal heeft iets weg van een voetbalwedstrijd. De vergelijking, zegt Wim, gaat maar zeer ten dele op. Een rechtszaak heeft een zeker spelelement, maar de zitting moet vooral 'een waardig karakter' hebben. Hans: 'We verdedigen de belangen van de cliënt. Dan kun je voor de aanval kiezen. In de voetballerij zitten we vol offensieve dadendrang en dat etaleren we ook in rechtszaken.' De Ankers leggen uit hoe een offensieve tactiek eruit kan zien. Zo kan het soms beter uitkomen aan het woord te komen vóór de officier de zaak voordraagt. Hans: 'Je kunt als advocaat de rollen omdraaien. Zelf schieten, in plaats van af te wachten. Het moet dan wel iets zinnigs zijn. Als strafadvocaat springen wij op de kist voor de verdachte. We willen er, binnen de grenzen van de wet en de ons gestelde gedragsregels, voor de cliënt alles uithalen.' Het rechtsgevoel van de gemiddelde burger heeft door dat 'alles eruit halen' de laatste jaren nogal wat optaters gehad. Niet zelden gingen criminelen vrijuit als gevolg van vorm- en opsporingsfouten van justitie. De rol van de betrokken advocaten, en daarmee de grenzen van het vak, stond daarmee ook herhaaldelijk ter discussie. Volgens Wim Anker is het niet moeilijk de grenzen aan te geven waarbinnen de advocatuur zich beweegt. Een advocaat, zegt hij, mag zo ver gaan als het wetboek van strafrecht en de gedragsregels van de advocatuur aangeven. 'De één zal dat verder oprekken dan de ander.' Hans: 'Als wij vormfouten ontdekken, zullen we daar zeker een beroep op doen. Voor de samenleving kan dat soms uiterst onbevredigend zijn.' Maar, voegen zij er ter geruststelling aan toe, door een recente wetswijziging is het afgelopen dat een verdachte zomaar vrijuit gaat door een simpele fout in de dagvaarding. Als ze iemand in een moordzaak vrij op straat krijgen, hebben ze hun werk als jurist goed gedaan. Maar, zeggen ze, dat weegt niet op tegen het bevredigende gevoel als ze een principiële zaak tot een goed einde hebben gebracht. Zoals de keer dat ze een vrouw verdedigden die het NS- rookverbod in een trein aanvocht. Hans: 'Er werd ons telkens gevraagd of we van die straffe rokers waren. Nee, we roken beiden niet; zoiets heeft niets met de zaak te maken.' Of de keer toen ze de betrouwbaarheid van de radarcontrole betwistten. Na drie jaar oordeelde de Hoge Raad uiteindelijk dat de politie bij overtredingen een foutmarge van drie procent moet aanhouden. 'Een schitterende zaak, eentje van nationaal belang', zegt Wim. 'Wij zijn puzzelaars, haarklovers, krentenwegers. Technische A IAV AA A n A 7 I M E ADD II 1 QQ7 141

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 149