Foto's: Wanda Tuerlinckx
volgden het pleidooi van de Ankers dat in
deze zaak geen sprake van verkrachting
was. Juridisch gezien dan. Het element
dwang, zegt Wim Anker, was niet te
bewijzen.
De maatschappelijke verontwaardiging
over de zaak leggen de broers naast zich
neer. Ze zijn eraan gewend. Wim Anker
laat een aan hem geadresseerde brief zien.
'In je slaap ben je vogelvrij. Schande.
Schande. Schande. Ze moeten u uit de
rechterlijke macht onttrekken. Dit is
absolute waanzin!!!' Geen uitzondering,
zegt Wim, dit soort post. Het aardigste van
deze brief vindt hij nog dat hem een
plaatsje in de rechterlijke macht wordt
toebedeeld. Dan, serieus: 'Die jongen heeft
iets gedaan wat niet kan, maar zijn daad
valt niet onder het Nederlandse strafrecht.
Misschien is het een tekortkoming van de
wet. Dan zal de politiek de wetgeving
moeten aanpassen. Tot die tijd moet een
advocaat de vinger op die zere plek leggen.'
Hans: 'Wij geven alleen aan dat op basis
van de huidige wetgeving een veroordeling
niet mogelijk is.' Wim: 'Ik ben mens
genoeg om me de nare positie van het
slachtoffer te realiseren. Maar wij hebben
uiteindelijk één belang: volstrekt eenzijdig
opkomen voor onze cliënt.'
De Ankers willen niet denken in termen
van winst en verlies. En collega-advocaten
zouden dat ook niet mogen doen. Hoe
tevreden ze ook zijn over een uitspraak in
hun voordeel, ze zullen daar ingehouden
op reageren. Het is per slot van rekening
geen doelpunt van SC Heerenveen. En,
zegt Wim, het zou ook wat raar zijn om
'als een Indiaan door de gangen van het
Paleis van Justitie te gaan rennen'. Nou ja
goed, eenmaal op kantoor wil er wel eens
worden gejuicht. En in speciale gevallen
lopen Hans en Wim even naar de
overkant, naar café Het Leven, om aan te
leggen voor een Berenburg. 'Maar daar is
het nu nog iets te vroeg voor.'
Op de kist
De advocaat als verdediger, de openbare
aanklager als aanvaller, de rechter als
arbiter: een rechtszaal heeft iets weg van
een voetbalwedstrijd. De vergelijking, zegt
Wim, gaat maar zeer ten dele op. Een
rechtszaak heeft een zeker spelelement,
maar de zitting moet vooral 'een waardig
karakter' hebben. Hans: 'We verdedigen de
belangen van de cliënt. Dan kun je voor de
aanval kiezen. In de voetballerij zitten we
vol offensieve dadendrang en dat etaleren
we ook in rechtszaken.' De Ankers leggen
uit hoe een offensieve tactiek eruit kan
zien. Zo kan het soms beter uitkomen aan
het woord te komen vóór de officier de
zaak voordraagt. Hans: 'Je kunt als
advocaat de rollen omdraaien. Zelf
schieten, in plaats van af te wachten. Het
moet dan wel iets zinnigs zijn. Als
strafadvocaat springen wij op de kist voor
de verdachte. We willen er, binnen de
grenzen van de wet en de ons gestelde
gedragsregels, voor de cliënt alles uithalen.'
Het rechtsgevoel van de gemiddelde burger
heeft door dat 'alles eruit halen' de laatste
jaren nogal wat optaters gehad. Niet zelden
gingen criminelen vrijuit als gevolg van
vorm- en opsporingsfouten van justitie. De
rol van de betrokken advocaten, en
daarmee de grenzen van het vak, stond
daarmee ook herhaaldelijk ter discussie.
Volgens Wim Anker is het niet moeilijk de
grenzen aan te geven waarbinnen de
advocatuur zich beweegt. Een advocaat,
zegt hij, mag zo ver gaan als het wetboek
van strafrecht en de gedragsregels van de
advocatuur aangeven. 'De één zal dat
verder oprekken dan de ander.' Hans: 'Als
wij vormfouten ontdekken, zullen we daar
zeker een beroep op doen. Voor de
samenleving kan dat soms uiterst
onbevredigend zijn.' Maar, voegen zij er
ter geruststelling aan toe, door een recente
wetswijziging is het afgelopen dat een
verdachte zomaar vrijuit gaat door een
simpele fout in de dagvaarding.
Als ze iemand in een moordzaak vrij op
straat krijgen, hebben ze hun werk als
jurist goed gedaan. Maar, zeggen ze, dat
weegt niet op tegen het bevredigende
gevoel als ze een principiële zaak tot een
goed einde hebben gebracht. Zoals de keer
dat ze een vrouw verdedigden die het NS-
rookverbod in een trein aanvocht. Hans:
'Er werd ons telkens gevraagd of we van
die straffe rokers waren. Nee, we roken
beiden niet; zoiets heeft niets met de zaak
te maken.' Of de keer toen ze de
betrouwbaarheid van de radarcontrole
betwistten. Na drie jaar oordeelde de Hoge
Raad uiteindelijk dat de politie bij
overtredingen een foutmarge van drie
procent moet aanhouden. 'Een
schitterende zaak, eentje van nationaal
belang', zegt Wim. 'Wij zijn puzzelaars,
haarklovers, krentenwegers. Technische
A IAV AA A n A 7 I M E ADD II 1 QQ7
141
