'toeval' bestaat niet op Texel. Als je van Den Burg naar Den Hoorn fietst zul je geen onverwachte ontmoetingen doen zoals kan op de tramhalte in Amsterdam. Als puber is die voorspelbaarheid van het leven verschrikkelijk, als je wat ouder wordt is het minder erg. Dan zie je charme gelen rondlopen, zal dat helpen bij de acceptatie van buitenlanders in het algemeen. Maar ik maak me verder weinig illusies: racistische sentimenten zijn niet uit te roeien. Wij kleurlingen zijn precies hetzelfde.' van de truttigheid wel in.' 'M'n broer en ik waren in de jaren zeventig de enige twee niet-helemaal-blanken. We waren De Bosnegers. Zulke dingen worden geroepen als kinderen ruzie hebben. Met racisme had het weinig te maken. Wat is dat nou, discriminatie? Iedereen verdedigt zijn territorium, iedereen is bang voor zijn eigen hachie. Wat ik fantastisch vond is dat er bij Ajax op zeker moment zo'n zeven of acht zwarte spelers rondliepen. Zoiets draagt pas echt bij aan de bestrijding van racisme. Hoe vaak hoor je niet: "Wat heb ik de pest aan Surinamers, uitgezonderd m'n buurman dan, want van hem krijg ik altijd roti." Als mensen in hun eigen omgeving zien dat er aardige zwarten of Benauwend Opgroeien op een eiland is een belangrijk gegeven in 'Laatste boot half tien', een van de twee verhalen in de bundel Margaretha bleef het langst liggen. 'Een eiland is een mooie locatie voor een verhaal. Een eiland heeft iets benauwends. Je zit er vast, geïsoleerd.' Vergeleken met het andere werk van Landvreugd is 'Laatste boot half tien' een traditioneel, bijna klassiek verhaal. In het titelverhaal gaat het er nog vertrouwd Landvreugdiaans aan toe met een wezenloos, alleen in merkkleding geïnteresseerd meisje, een nazi-skin en een padvindertje. De arme scout krijgt het flink te verduren: er wordt hem een halve xtc-pil door de strot geduwd, hij wordt voorzien van een Hitler-lok en dient een smiley uit de doos van die wezenloze mevrouw te happen. 'Laatste boot half tien', over de ontluikende seksualiteit van een onzekere puber, is daarmee vergeleken lief en teder. Volgens de schrijfster is het verschil alleen een kwestie van vorm, van hoe het verhaal is verteld. 'Vrijwel al m'n verhalen gaan over verlangen, over onbereikbaarheid. In het verhaal over die jongen op het eiland spelen ook de niet-gangbare seksuele voorkeuren een rol, zoals jongensliefde en liefde tussen een kind en een volwassene. Alleen doordat het gaat over een puber van dertien en misschien overzichtelijker is verteld, lijkt het een klassiek verhaal. Een verhaal althans waar een lezer sneller in wordt meegenomen. Een verhaal over zo'n lusteloos, bijna onsympathiek meisje dat zich inlaat met een nazi-skin stoot misschien af. Ik wilde trouwens ook eens uit die hoek van geweld en perverse seks, waarin ik na m'n eerste boek zat opgesloten. Als bladen een verhaal wilden over "hedendaagse jeugd" hingen ze bij mij aan de lijn. "We vragen Landvreugd, dan weten we zeker dat we een verhaal krijgen over het in elkaar slaan van homo's".' Maar die voetballers zelf, vraagt ze, wat doen die nou de hele dag? Lezen ze wel eens een boek? 'Een beetje trainen, af en toe een wedstrijd. Dat stelt toch niet zoveel voor? Ik bedoel: er blijft nogal wat tijd over. Of zijn ze allemaal druk met hun side businessVertegenwoordiger in kleding of zo. Vroeger had je die jongen met die snackbars. Ruud Krol. Als ik met m'n broer naar Amsterdam ging, haalden we daar een patatje-met. Bestaat dat eigenlijk nog, Ruud Krol Snacks? Het leven van voetballers lijkt wel wat op dat van schrijvers. Nu ja, ik moet het doen met de opbrengst van een paar duizend boeken, bij voetballers stroomt het geld binnen.'

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 196