Foto: Louis van de Vuurst voor de visschotel die we als voorgerecht gekozen hebben, geserveerd is, heeft Bob ons toch weer op het hart gedrukt vooral niet negatief te schrijven over zijn club. Het is immers al moeilijk genoeg dit seizoen. We vragen Tas om een portie kaas en leverworst, ook zo'n traditie. Maar het is hier VYGA niet. Kaas en chorizo kunnen we wel krijgen. We noteren: 'Nee, heimwee naar de Meer heb ik niet. Ik mis het stadion wel, maar dat is wat anders. Voor de zekerheid heb ik destijds, met toestemming, stenen meegenomen. Ik deed ze in mijn kofferbak. Toen ik aan Louis vroeg of hij misschien ook zo'n steen wilde, wees hij het aanbod resoluut van de hand. Ik heb het hem later nog een keer gevraagd, maar hij was er niet van gediend. Ik kon me dat niet goed voorstellen. Hij heeft er toch ook nog zelf gevoetbald, hij is toch net als ik ook bijna tegenover het stadion geboren, hij heeft er als trainer toch ook al die successen binnengehaald? Ik zorgde dat er nog wat in mijn kofferbak bleven. Een paar maanden later was hij toch van gedachten veranderd. Nu staat er zo'n steen op het bureau van Van Gaal in de coachkamer. Hij is eigenlijk helemaal niet mooi. Van Gaal heeft een dubbele steen, met cement ertussen. Het heeft niets met heimwee te maken, maar wel met traditie en eerbied voor het verleden van de club.' 'Inmiddels is iedereen druk doende de Arena tot het nieuwe Ajax-stadion te maken, hoewel het dat officieel nooit kan worden. Het begint te komen. De directie heeft mij toegestaan de hersteltraining in het stadion te doen. Dat is voor die spelers toch indrukwekkend, om te trainen in het stadion waar ze moeten terugkeren. Als ik schreeuw, galmt het. Ta-ta-ta-ta-ta hoor je dan echoën. Liever zou ik die hele training nooit meer doen. Niet omdat ik er een hekel aan heb, integendeel, ik vind het nog altijd prachtig om zo individueel met een speler aan de slag te gaan. Maar het zou natuurlijk veel mooier zijn als het helemaal niet nodig was en elke speler het hele seizoen zo fit was als een hoentje. Als ik het zo druk heb als dit seizoen, weet je dat je als club in de problemen zit. Maar iedere speler die ik meehelp terug te komen is voor mij een persoonlijke triomf. Helemaal als je zoals tegen Grasshoppers die gasten ziet presteren, die aan het begin van de week nog maar nauwelijks konden lopen.' Back Haarms Litmanen kon spelen, net als Blind. Op dinsdagochtend trainden de twee as- spelers nog met Bobby, op een lemig veldje apart van de groep. Steeds meer konden ze met de bal. Hetzelfde gold voor Babangida. Hij was nog minder fit op dat moment. Op die ochtendtraining was hij niet verder gekomen dan een looptraining onder leiding van dokter Piet Bon. De kleine Nigeriaan keek hongerig naar de groep die vol scherpte de bal liet rondgaan. 'Wil je even zien hoe ver hij is?' vroeg Bob aan Bon. 'Wil je éven met de bal, Baba?' Met glinsterende ogen liep de rechtsbuiten naar een Derby Star-bal die er tot dan doelloos bij had gelegen. Baba zette aan voor de ultieme test: een halve minuut kappen, draaien, afremmen en versnellen. Baba passeerde iedere denkbare tegenstander. De bal kleefde aan zijn voeten als de klompen leem die de zware ondergrond had losgelaten. 'Vijf, vier, drie, twee, een,' telde de trainer, die door spelers soms liefdevol 'moordenaar' wordt genoemd, de seconden af. 'Zó fit is hij dus,' meldde de moordenaar aan de dokter, die verbaasd had toegekeken, 's Avonds onderscheidde Bob zich eerst nog als linkervleugelverdediger. Een passeeractie van Wooter strandde in de 42 jaar oudere voeten van back Haarms. Tot ongeluk van de ambitieuze winger voltrok zich dit schouwspel juist aan de zijde waar het AJAX MAGAZINE JANUARI 1997 211

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 211