Foto: Louis van de Vuurst
Europese overwintering veiligstelde.
Een van de boekschrijvers stond bij die
wedstrijd achter de video-amateur. 'Wat
zijn die Zwitsers stil' registreerde de
handycam, en: 'Kluivert, Kluivert, we
worden kampioen'. De zenuwen van een
van de vele die-hards onder de
meegereisde supporters - 'Opa' - ontsnapte
aan de zoeker. De tweede helft waren die
Zwitsers, met voldoende reden, helemaal
niet meer zo stil en Kluivert roste de bal
met de mooiste aller curven met de
buitenkant van de rechterwreef tegen de
buitenkant van de verste paal. Opa en de
boekschrijver stonden precies in de lijn van
het schot. De toen al schorre cameraman
vergat te draaien. Helemaal aan de
overkant, waar het meeste van het spel zich
afspeelde in de tweede helft, vermoedde
Opa Overmars in staat tot het van de lijn
redden van een zekere tegengoal. 'Hij doet
niks,' zei Opa even later met wanhoop in
zijn stem. 'Hij' was Van Gaal, die in
weerwil van de door Opa nadrukkelijk
geuite wens bleef weigeren een extra
verdediger in te zetten. Een kind kon toch
zien dat de defensie het niet redde? Opa
ook. De handycam vertoonde pas weer een
rood rec-lampje toen Kluivert zich na
afloop in de richting van de staantribune
spoedde om daar de extase te delen. 'Wat
zijn die Zwitsers stil' en 'Kluivert, Kluivert,
we worden kampioen.' In café Sturgis,
genoemd naar de Amerikaanse stad waar
de Harley Davidson vandaan komt, zien
we de volgende dag dat het beeld wiebelt
op de maat der liederen.
In de deuropening verschijnt een meisje
met haar handen in haar zij. Fred weet hoe
laat het is. Té, hij moet naar huis.
'Mijnheer Haarms, dit is Pipi Langkous.'
Wij maken van de gelegenheid gebruik om
eveneens op te stappen. Hooly Piet legt vol
eerbied, ontzag en liefde een arm om de
bonkige schouder van de achtenswaardige
assistent-trainer en vertrouwt hem bij
wijze van afscheid toe dat hij nog in de C2
gespeeld heeft. Mijnheer Haarms was de
trainer. 'Moordenaar' noemden ze hem.
Wandelend over de Brouwersgracht
beseffen we dat de toevallige ontmoeting
een gala op zich is geweest. Een dat beter
bij Bob past.
Een steen voor Louis
Door Jos en Tas worden zowel Bob als zijn
boekschrijvers begroet als familie uit een
vorig leven. Voor we onze jassen uit
hebben staan de drie whisky's al klaar op
de bar: één met veel ijs, één met 'normaal'
ijs en één zonder ijs (wat pas normaal is,
als je de smaak wilt proeven). Het
vertrouwde recept. Ook vertrouwd: nog
AJAX MAGAZINE JANUARI 1997
209