meegebruld. Van de laatste cd, De Blauwe
Schuit, gingen 120.000 exemplaren over de
toonbank. 'We draaien lang mee in de top.
Het vereist een wijs beleid om ook in de
top te blijven. We doen geen dingen die we
nooit hebben gedaan. We varen onze eigen
koers, doen alleen dat waarin we zelf
geloven. Consequent en zonder concessies.
We weten echt wel hoe we de
verkoopcijfers zouden kunnen
verdubbelen. Wat is daar de lol van? We
zouden onze geloofwaardigheid verliezen.
De platenmaatschappij ziet ons graag
verschijnen in een tv-programma waarnaar
drie miljoen mensen kijken. Zolang er
pakweg honderd trouwe fans zijn, fans die
onvoorwaardelijk in ons geloven, fans bij
wie de broek van de kont zakt als we in AU
you need is love staan, moeten we dat niet
doen. Die honderd winnen het van die drie
miljoen. Want uiteindelijk worden die
honderd er vanzelf duizend, later
tienduizenden. Herman Brood pakt alles
aan. Zolang ze hem betalen wat hij wil
hebben. De Telegraaf, RTL of Privé, het
maakt hem niets uit, als hij maar
geknuffeld wordt en als hij maar betaald
krijgt. Het blijft bij Herman schimmig wie
wie in de maling neemt. Een spel. En hij
speelt het goed. Ik zou het zo niet kunnen.'
'Wij hebben ons nog nooit één seconde
druk gemaakt over "doelgroepen".
Doelgroepen is iets voor marketing- en
reclamejongens. Wij brengen wat wij mooi
vinden. En dat blijkt aan te slaan - ook bij
jongeren. Toen we begonnen was het
publiek op de eerste rijen een jaar of
vijftien. Dat zijn ze nu nog. Hoe meer je
naar achteren gaat in de zaal, hoe ouder
het publiek. Intussen spelen we ook voor
de kinderen van onze leeftijdsgenoten.
Vind ik heel vleiend. Kennelijk vertellen we
iets wat ook jonge mensen aanspreekt. Ons
publiek is eerder aan een bepaalde
mentaliteit gebonden dan aan leeftijd.
Zolang je een eerlijk verhaal vertelt, zijn er
genoeg mensen in zo'n eerlijk verhaal
geïnteresseerd. Er wordt al genoeg
flauwekul verkocht.'
Leuke pruik
Op het podium staan, zegt Van der Lubbe,
heeft iets weg van topsport. Wat
inspanning betreft dan, want zo'n
optreden heeft al gauw de duur van een
wedstrijd. Zonder pauze, met verlenging.
'Twee uur buffelen. Bijna altijd winnen we.
Als we verliezen, ligt het aan ons. Niet aan
het publiek, niet aan de zaal. De essentie
van een avond met De Dijk is dat er 1200
mensen met ieder z'n eigen stemming naar
een willekeurige zaal gaan en dat die 1200
individuen na twee uur in één, zelfde soort
uitgelaten stemming naar buiten gaan.
Dankzij De Dijk.'
Een avond ongecompliceerd amusement?
'Amusement, amusement: ik heb iets tegen
dat woord. Ik noem het rock 'n' roll.
Amusement: zoiets klinkt alsof je een leuke
pruik op je kop zet en daarmee denkt de
boel in orde te hebben. Ik heb de mensen
hoger zitten. Je kunt ze ook je twijfels
bieden. We roeren tijdens die twee uur
alles aan waarvan wij denken dat het
bezongen moet worden. Als je het maar
eerlijk doet. Als je er maar een goede vorm
voor vindt.'
Voetballen en spelen in een band hebben
wel iets gemeen. Je doet het tenslotte met
elkaar. De één laat de ander beter spelen,
een collectief belang staat voorop en voor
individuele egotripperij koop je niets.
'Voetbal is een teamsport, dat is voor een
band niet anders. Met z'n allen kunnen we,
ter wille van het optreden, beter iets
minder mooi en showy spelen en daardoor
winnen, dan dat één de mooiste
hakballetjes staat te geven om vervolgens
met 4-1 de pottebak op gaan.'
Zijn alle zeven dan altijd op hetzelfde
moment in topvorm?
'Hoeft niet. Het kan best eens wat minder
gaan. De eerste impuls van iedere
muzikant is dan altijd: "Dat zal dan wel
aan mij liggen, dus ik doe er een schepje
bovenop." Versterkers harder, nog meer
beuken. Voetballers hebben dat ook. Het
gevolg is dat ieder voor zich gaat spelen. En
daarmee is het verband zoek. Juist op het
moment dat het niet lekker draait moet je
de wijsheid, het inzicht en de rust
opbrengen om je tot het enig
noodzakelijke te beperken. In de muziek is
dat de groove, dat wat muziek swingend
maakt. Gooi alle overbodige dingetjes
overboord. Skip de frivoliteit en
virtuositeit. Ga op zoek naar de groove, die
gdlf, die dreun, die cadans. Dat doe je met
z'n allen. Het werkt pas als iedereen, in die
vier tellen dat een maat duurt, heel precies
z'n eigen plekje heeft. En als het allemaal
klopt is dat een bijna fysieke
gewaarwording. Je lijf gaat goed bewegen
en dan kun je af en toe blitzen met wat je
allemaal nog meer in huis hebt.'
Eén blik
Om alles te laten kloppen, zegt Van der
Lubbe, moet je elkaar goed kennen. 'Zoiets
lukt je niet als je vier jaar in een bandje
AJAX MAGAZINE JANUARI 1997
199
