meegebruld. Van de laatste cd, De Blauwe Schuit, gingen 120.000 exemplaren over de toonbank. 'We draaien lang mee in de top. Het vereist een wijs beleid om ook in de top te blijven. We doen geen dingen die we nooit hebben gedaan. We varen onze eigen koers, doen alleen dat waarin we zelf geloven. Consequent en zonder concessies. We weten echt wel hoe we de verkoopcijfers zouden kunnen verdubbelen. Wat is daar de lol van? We zouden onze geloofwaardigheid verliezen. De platenmaatschappij ziet ons graag verschijnen in een tv-programma waarnaar drie miljoen mensen kijken. Zolang er pakweg honderd trouwe fans zijn, fans die onvoorwaardelijk in ons geloven, fans bij wie de broek van de kont zakt als we in AU you need is love staan, moeten we dat niet doen. Die honderd winnen het van die drie miljoen. Want uiteindelijk worden die honderd er vanzelf duizend, later tienduizenden. Herman Brood pakt alles aan. Zolang ze hem betalen wat hij wil hebben. De Telegraaf, RTL of Privé, het maakt hem niets uit, als hij maar geknuffeld wordt en als hij maar betaald krijgt. Het blijft bij Herman schimmig wie wie in de maling neemt. Een spel. En hij speelt het goed. Ik zou het zo niet kunnen.' 'Wij hebben ons nog nooit één seconde druk gemaakt over "doelgroepen". Doelgroepen is iets voor marketing- en reclamejongens. Wij brengen wat wij mooi vinden. En dat blijkt aan te slaan - ook bij jongeren. Toen we begonnen was het publiek op de eerste rijen een jaar of vijftien. Dat zijn ze nu nog. Hoe meer je naar achteren gaat in de zaal, hoe ouder het publiek. Intussen spelen we ook voor de kinderen van onze leeftijdsgenoten. Vind ik heel vleiend. Kennelijk vertellen we iets wat ook jonge mensen aanspreekt. Ons publiek is eerder aan een bepaalde mentaliteit gebonden dan aan leeftijd. Zolang je een eerlijk verhaal vertelt, zijn er genoeg mensen in zo'n eerlijk verhaal geïnteresseerd. Er wordt al genoeg flauwekul verkocht.' Leuke pruik Op het podium staan, zegt Van der Lubbe, heeft iets weg van topsport. Wat inspanning betreft dan, want zo'n optreden heeft al gauw de duur van een wedstrijd. Zonder pauze, met verlenging. 'Twee uur buffelen. Bijna altijd winnen we. Als we verliezen, ligt het aan ons. Niet aan het publiek, niet aan de zaal. De essentie van een avond met De Dijk is dat er 1200 mensen met ieder z'n eigen stemming naar een willekeurige zaal gaan en dat die 1200 individuen na twee uur in één, zelfde soort uitgelaten stemming naar buiten gaan. Dankzij De Dijk.' Een avond ongecompliceerd amusement? 'Amusement, amusement: ik heb iets tegen dat woord. Ik noem het rock 'n' roll. Amusement: zoiets klinkt alsof je een leuke pruik op je kop zet en daarmee denkt de boel in orde te hebben. Ik heb de mensen hoger zitten. Je kunt ze ook je twijfels bieden. We roeren tijdens die twee uur alles aan waarvan wij denken dat het bezongen moet worden. Als je het maar eerlijk doet. Als je er maar een goede vorm voor vindt.' Voetballen en spelen in een band hebben wel iets gemeen. Je doet het tenslotte met elkaar. De één laat de ander beter spelen, een collectief belang staat voorop en voor individuele egotripperij koop je niets. 'Voetbal is een teamsport, dat is voor een band niet anders. Met z'n allen kunnen we, ter wille van het optreden, beter iets minder mooi en showy spelen en daardoor winnen, dan dat één de mooiste hakballetjes staat te geven om vervolgens met 4-1 de pottebak op gaan.' Zijn alle zeven dan altijd op hetzelfde moment in topvorm? 'Hoeft niet. Het kan best eens wat minder gaan. De eerste impuls van iedere muzikant is dan altijd: "Dat zal dan wel aan mij liggen, dus ik doe er een schepje bovenop." Versterkers harder, nog meer beuken. Voetballers hebben dat ook. Het gevolg is dat ieder voor zich gaat spelen. En daarmee is het verband zoek. Juist op het moment dat het niet lekker draait moet je de wijsheid, het inzicht en de rust opbrengen om je tot het enig noodzakelijke te beperken. In de muziek is dat de groove, dat wat muziek swingend maakt. Gooi alle overbodige dingetjes overboord. Skip de frivoliteit en virtuositeit. Ga op zoek naar de groove, die gdlf, die dreun, die cadans. Dat doe je met z'n allen. Het werkt pas als iedereen, in die vier tellen dat een maat duurt, heel precies z'n eigen plekje heeft. En als het allemaal klopt is dat een bijna fysieke gewaarwording. Je lijf gaat goed bewegen en dan kun je af en toe blitzen met wat je allemaal nog meer in huis hebt.' Eén blik Om alles te laten kloppen, zegt Van der Lubbe, moet je elkaar goed kennen. 'Zoiets lukt je niet als je vier jaar in een bandje AJAX MAGAZINE JANUARI 1997 199

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 199