Een glaasje champagne in
een Amsterdamse discotheek
Het moment van Yvonne-Nicole de Baayr Miss Ajax 1996
De liefde voor voetbal is eigenlijk
begonnen in mijn huidige woonplaats,
Nijmegen. Ik kon het mij als middelbare
scholiere niet veroorloven ieder weekend
naar mijn favorieten in Amsterdam te
gaan, dus ik had een seizoenkaart bij NEC.
Begin jaren negentig ben ik met mijn
broertje naar een training van Ajax gaan
kijken. Alles was daar anders; groter en
professioneler. Ik kende de spelers van
Ajax toen eigenlijk helemaal niet zo goed.
Na de training vroeg mijn broertje aan
Clarence Seedorf, die nog maar net bij het
eerste meetrainde, een handtekening. Ik
had geen idee wie Clarence was en zei dat
ook tegen hem. Hij vond dat grappig en
stelde voor dat wij eens naar een wedstrijd
in de Meer kwamen kijken, hij zou wel
kaartjes voor ons regelen. Vanaf die
ontmoeting en de daaropvolgende
wedstrijd werd ik een regelmatige bezoeker
van de Meer. Vanaf het begin stond ik in
vak F.
Sinds ongeveer anderhalf jaar ga ik met
twee vriendinnen naar de thuiswedstrijden
van Ajax. Wij zijn ook met z'n drieën naar
de vorige finale van de Miss Ajax-
verkiezing gegaan, die werd gewonnen
door René de Best. Wij hoorden dat ze
eigenlijk nog nooit naar Ajax was geweest
en dat ze niet zoveel van de club afwist. Wij
dachten: leuk voor haar dat ze wint, maar
moet de winnares niet meer verstand van
zaken hebben? Ik zei voor de grap dat een
van ons de volgende keer mee moest doen.
Mijn vriendinnen gingen daar serieus op
in. Ik was volgens hen de aangewezen
persoon om mee te doen aan de volgende
Miss Ajax-verkiezingen.
De voorselectie vond in Utrecht plaats. Ik
had het idee dat ik het nooit zou redden.
Dat baseerde ik op het nogal domme
vooroordeel dat ze waarschijnlijk op zoek
waren naar een leuk blond meisje. Wat kon
ik doen om toch geselecteerd te worden? Ik
had thuis een foto, genomen tijdens een
bijeenkomst van de supportersvereniging
in de RAI. Ik kende Tarik Oulida en hij
had mij uitgenodigd voor het VIP-feestje
na afloop. Op een goed moment kwam
Patrick Kluivert aansjouwen met de
gewonnen Europa Cup 1 en ik ben toen
samen met Tarik en de beker
gefotografeerd. Die foto opende voor mij
de deur naar de voorronde in Utrecht.
Ik ging door naar de eerste ronde in
Apeldoorn. Ik had de grote pech dat ik
twee weken vóór die bewuste avond,
tijdens Ajax - Twente, een ongelukje had
gehad. Op de sta-vakken in de Meer
bevonden zich van die hekjes. Na het eerste
doelpunt stormde alles en iedereen naar
voren en ik wist: dit gaat fout. Mijn hand
klapte dubbel op een van die hekjes en ik
brak mijn middenhandsbeentjes. Die Miss
verkiezingen kan ik gevoeglijk vergeten,
dacht ik nog.
Mijn vriendinnen vonden dat ik me niet
moest laten kisten. Op de ochtend van de
voorronde-dag is het gips eraf gehaald.
Met mijn arm gebonden aan een speciale
spalk heb ik toch meegedaan. Het was een
heel grappig gezicht; ik in mijn
galakleding, met aan de ene hand een
keurige handschoen en aan de andere hand
allemaal verband. Desondanks bereikte ik
de finale, die ik tenslotte zou winnen. Ik
moest als eerste opkomen en dat vond ik
vervelend. Tegen de tijd dat nummer elf
aan de beurt is, zijn de juryleden mij allang
vergeten, dacht ik. Mijn antwoorden op de
vragen vond ik ook niet echt geweldig.
Waarom ik toch won? Misschien door
mijn uitstraling; ik heb nu eenmaal de gave
goed te kunnen lachen. Achteraf denk ik
dat het belangrijk was dat ik niet per se
wilde winnen. Meedoen vond ik al leuk
genoeg.
Na mijn verkiezing was het echt een
gekkenhuis. Het overviel me een beetje;
iedereen wilde mij spreken en ik werd van
de ene naar de andere tv-studio gesleept.
De hele eerste week ging als in een waas
aan mij voorbij.
Zaterdag 31 augustus 1996, de dag van
Nederland-Brazilië, was ik jarig en dat
vierde ik in een discotheek in Amsterdam.
Nwankwo Kanu was daar ook en ik heb
nog even met hem gesproken en
champagne gedronken. De maandag
daarop werd bekend dat hij hartklachten
had. Ik kon het niet geloven. In een
opwelling heb ik toen een brief aan hem
geschreven, die in Voetbal International is
afgedrukt. Dat deed ik niet als Miss Ajax,
maar om hem als mens te steunen. Dat
glaasje champagne in die Amsterdamse
discotheek is een van de laatste momenten
van onbezorgdheid geweest voor die
prachtige voetballer. Het is een moment
dat ik niet snel zal vergeten, zoals ik ook
nooit het vele waarvan Nwankwo ons heeft
laten genieten, zal vergeten.
AJAX MAGAZINE NOVEMBER 1996
157
