'In de geest van de wedstrijd fluiten. Ja
hoor, dat bestaat wel degelijk.' Al is hij de
eerste om toe te geven dat ook flexibiliteit
zijn grenzen kent. Helemaal wanneer je
geacht wordt als 'respect
afdwingende autoriteit' het
veld op te stappen.
'Dreigen met een kaart
bijvoorbeeld, heb ik bijna
nooit gedaan. Dat werkt
vrijwel altijd averechts. De
tegenstander die hoort dat
je iemand waarschuwt, zal
bij iedere volgende
overtreding ook inderdaad
om die kaart gaan vragen.
En dan moet je waarmaken
wat je belooft, anders lever
je een deel van je autoriteit
in. Terwijl het
gemakkelijker is te
relativeren, iemand even
uit te laten razen. Dat
werkt veel beter. Voetbal
blijft toch emotie.'
Over emotie gesproken:
Jan Wouters, daar kon
Blankenstein redelijk veel
van hebben. Hoe de
huidige assistent van FC
Utrecht ook tekeer kon
gaan. 'Dan zei ik meestal
iets van: het is goed zo,
jongen. Communiceren,
daar kom je vaak het verst
mee.' Maar de Groninger
Jan van Dijk, dat was er een
die de Hagenaar liever niet
al te vaak tegen het lijf liep.
'Die kon tijdens een
wedstrijd door blijven
zeuren over een beslissing
die je vijf weken eerder had genomen.
Zeuren om het zeuren. Maar ik moet
thuis voelen, de slechte grasmat - en geen
honderd Louis van Gaals die daar iets aan
kunnen doen.'
Rollende kei
Onwillekeurig gingen zijn
gedachten die
zondagmiddag, dolend
door de Arena, terug naar
de Meer. 'Daar gebeurde
altijd iets, was sprake van
interactie met de spelers.
En de F-side, daar merkje
in de Arena helemaal niets
meer van. Vind ik heel
jammer. Het klinkt
misschien vreemd, maar
daar ging altijd zo'n lekkere
dreiging van uit. Je voelde
de emotie, in de Meer
gonsde het altijd. Alsof een
kei van een heuvel afrolde,
dat effect.'
Hij was altijd graag
scheidsrechter wanneer
Ajax het gras opstapte. 'De
best voetballende ploegen
zijn het gemakkelijkst. En
dan kom je snel bij Ajax
terecht. Weinig
overtredingen, geen
mannen die als gekken
lopen te schaven, dat is er
bij Ajax in de regel niet bij.
Ze staan niet voor niets
ieder jaar hoog in het Fair
P/ay-klassement. Het is een
geoliede machine, met
patronen die voor mij ook
een lust voor het oog zijn.
Anderen vinden het fluiten
van zo'n wedstrijd
misschien saai, omdat je je als arbiter
minder kunt manifesteren. Aan de andere
kant val je juist terug op de pure basis van
het fluiten: het leiden van een wedstrijd. En
dat vond ik prettig.'
Streng heeft hij altijd graag willen zijn.
Foto: Louis van de Vuurst
'Doch rechtvaardig,' voegt Blankenstein -
wijsvinger in de lucht - er direct aan toe.
AJAX MAGAZINE NOVEMBER 1996
