Foto: Louis van de Vuurst olympisch voetbal waren het eindelijk de Afrikanen die de macht grepen. En door de 3-2 winst op Afgentinië in de eindstrijd (na Brazilië én Ronaldo in de halve finale met 4-3 verslagen te hebben) duidelijk maakten welk continent de toekomst heeft. Het stadion binnenlopen in Athens, compleet uitverkocht, 86.117 toeschouwers, het bezorgde hem pingpongballen in de buik. Terwijl tegenstander Argentinië bezig was met de warming-up stond de kleine aanvaller zichzelf toe even te genieten. Een paar momenten. Daarna was de concentratie weer daar. Voor zijn teamgenoten - met wie hij anderhalve maand lang naar het toernooi had toegeleefd -, voor trainer Jo Bonfrère, en natuurlijk voor de miljoenen Nigerianen die die avond aan de tv gekluisterd waren. 'We beseften heel goed die dag dat we historie konden schrijven. Alleen Ghana had een keer een olympische medaille gepakt, de bronzen. Wij waren het eerste Afrikaanse land dat kans op goud had. De spanning was hoog, heel hoog. Maar het voelde goed, alsof het niet meer mis kon gaan. In de bus op weg naar het stadion hadden we de warming-up eigenlijk al gedaan. We hadden gezongen, gedanst, eikaars namen geroepen. Dat was onze manier om onszelf te motiveren, de concentratie te vinden. De bondscoach had dat door, liet ons met rust. Hij begreep dat het dansen en zingen bij de Afrikaanse cultuur horen, dat we dat nodig hadden om de energie naar boven te halen.' Nadat Emmanuel Amunike - in de laatste minuut van een bloedstollende wedstrijd - de winnende treffer had gescoord, begon er bij Babangida van binnen iets te branden. Het vuur van de winst, de medaille, de AJAX MAGAZINE OKTOBER 1996 37

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1996 | | pagina 37