Foto: ANP
Frankrijk. Hij dreigde ermee zijn
investeringen in dat stadje terug te trekken,
wat gevolgen zou hebben voor de
werkgelegenheid. Zo hard werd het in die
dagen gespeeld. De rancune zat diep bij
Luik. Aanvankelijk wilde ik gewoon een
persoonlijk probleem aanpakken. Had de
voetbalbond in die periode mijn kant
gekozen, dan was alles in orde geweest.
Maar de bond koos partij voor de club,
niet voor de speler. Het proces nam grotere
vormen aan, ik had geen keuze meer. Of ik
zou me verdedigen, of ik moest ermee
kappen. Ik werd pas verbeten, toen ik geen
gehoor kreeg en voelde dat men mij, de
kleine garnaal, wilde pakken.'
Toch sloeg Bosman nog een club aan de
haak. 'Ja, op het eiland Réunion, ergens in
de Indische Oceaan. Maar ik zag meteen
het zinloze in van die transfer. Ik wilde
gewoon in Europa voetballen. De
voortdurende pesterijen brachten mij ertoe
om het hele systeem aan de kaak te stellen.'
Psychische druk
En de procedure werd voortgezet. Hoewel
onzeker over het resultaat, offerde Bosman
er alles voor op. Zijn voetbalcarrière bracht
alleszins niet op, wat hij ervan verwacht
had. 'Deze rechtzaak is daar niet vreemd
aan. Het transfersysteem heeft mijn
loopbaan gekraakt. Precies daarom
trokken we naar de rechtbank in Luik,
waar ik een schadevergoeding van 1,2
miljoen gulden eiste. Dat bedrag was
berekend op basis van wat ik als prof had
kunnen verdienen indien er geen
transfersysteem was geweest. Ik leefde de
voorbije jaren onder een enorme
psychische druk. Die voortdurende
onzekerheid knaagde aan me. Ik besef dat
ik niet altijd de meest genietbare persoon
was. Mijn huwelijk liep op de klippen.
Mijn vrouw en ons zevenjarig dochtertje
lieten me in de steek en mijn financiële
reserves raakten uitgeput. Ik trok opnieuw
in bij mijn ouders, waar de garage tot een
soort leefruimte werd getransformeerd.
Die vijf lange jaren waren é^n morele
blessure voor me. Een gevecht van één
tegen allen. Dan moet je moreel sterk
staan. Anders kraak je. En ik kan je
verzekeren: bij je ouders om zakgeld gaan
bedelen, is hartverscheurend. Het werd een
uitputtingsslag, want de Belgisch bond en
de UEFA wisten, dat ik de juridische
kosten niet lang kon dragen. Zij hadden de
financiële middelen en de macht, maar ze
wilden niet eens met me praten. Bosman
zou wel barsten, dacht men. Ik moest me
heel veel ontzeggen, want de kosten rezen
de pan uit. Alleen al voor de verdediging
voor de rechtbank in Parijs moest ik 50.000
Franse francs ophoesten. Niet weinig, voor
iemand zonder inkomsten. Ik heb veel te
danken aan de internationale
spelersvakbond FIFPRO. Toen zij zagen
dat het hele systeem op de helling kwam te
staan, zijn ze me moreel en financieel gaan
steunen. Zonder hen had ik het
waarschijnlijk niet volgehouden.'
Toen in september vorig jaar, na het
vernietigende requisitoir van advocaat-
generaal Lenz, de eindzege voor Bosman in
het verschiet lag, kwam er beweging bij de
voetbalinstanties. Voor een kleine miljoen
gulden wilden ze de voetballer ertoe
brengen om de zaak stop te zetten.
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1996
207
