gevoel was ik in de nadagen van mijn
carrière. Maar Ploegsma en Libregts
haalden me over. Na PSV kwam ik bij
NAC terecht, een weinig geslaagde periode
moet ik zeggen. Soms voelde ik me door de
toenmalige trainer behandeld als een kind,
in plaats van als een ervaren prof. Met
kerst '83 waren we met wintersport.
Opeens zei ik: ik stop ermee. Mijn vrouw
zei dat ze daar eigenlijk wel erg blij mee
was. Voor mij was het genoeg geweest. Bij
NAC werkten ze mee, toen ik vertelde mijn
contract te willen inleveren.'
Cluppie
Wat deed Ruud Geels na dit ingrijpende
besluit, toen het stil werd rondom hem?
Enkele jaren lang helemaal niets, alleen
waar hij zin in had. Vanaf 1987 deed hij
een en ander voor schoenenfabrikant
Quick. In 1988 ging hij samen met Piet van
der Kuil, ooit begenadigd rechtsbuiten van
Ajax en PSV, uit dezelfde regio als Geels
afkomstig, de landelijke jeugd van Telstar
trainen. 'Telstar was immers mijn cluppie.
Als 15-jarig jochie werd ik er
binnengehaald, ik werd gekoesterd en ik
scoorde er al vreselijk vaak met die bleke
dunne beentjes. Het bestuur vroeg me in
1988 en ik heb het geprobeerd, samen met
Piet. We werden kampioen van de
afdeling, promoveerden, fantastisch was
het. Net als 25 jaar eerder, toen ik als
jeugdspeler ongeslagen kampioen was
geworden met de landelijke jeugd, al
speelde ik toen het tweede halfjaar in het
eerste. Langzamerhand rolde ik vervolgens
bij Telstar in het "management"...'
Ruud Geels schatert op aanstekelijke wijze
om dat woord. Tussen aanhalingstekens
graag, want het stelde geen reet voor bij
Telstar. Ik deed voorstellen, en wilde niets
anders dan lekker met de club bezig zijn. Ik
kreeg een titel, bureau-managermaar dat
interesseerde me verder niet. Ik hoefde
geen geld te hebben, ik had toch niets te
doen, dus ik ging gewoon bij de telefoon
zitten daar. Ze hadden een begroting van
zes ton, daar maken ze nu hun
linkerschoen nog niet voor vast... Maar het
werd een volwaardige baan en ik heb het
tweeëneenhalf jaar gedaan. Toen werd de
tegenwerking steeds groter. Ik was het
gezicht van Telstar en bestuursleden
kwamen nauwelijks meer in de krant.
Mensen wilden mij spreken, niet de
voorzitter. Dingetjes stapelden zich op, en
toen heb ik, in 1991, mijn contract
ingeleverd. Van de ene op de andere dag
stapte ik op. "Ik wil niets meer met jullie te
maken hebben," zei ik. Dat was het
moment dat ik besloot: nooit meer terug in
de voetballerij.
Dat was weer dat gevoelige aan mij. Als ze
me tegenwerken en gemene dingen gaan
doen, dan ben ik zeer abrupt. Dag, bekijk
het maar. In 1992 ben ik voor Inter
Football gaan werken. Maarten de Vos
nam me aan na één gesprek, fantastisch
was dat. Met hem had ik altijd goed
contact gehad en IF is een mooi bedrijf.
Daar ging ik dus de commerciële kant op,
maar ik kwam er wel achter dat dat niet
mijn pakkie-an is. Je moet eigenlijk
luchtkastelen verkopen, bedelen. Na een
tijdje had ik daar geen zin meer in. In 1993,
na ruim een jaar hard werken, stopte ik
ermee.'
Heerlijk vak
Zo keerde Ruud Geels terug bij het eerlijke
ambacht van zijn jeugd. 'Mijn hele carrière
lang heb ik de huizen waarin ik woonde
geschilderd. Gewoon, als ontspanning. Tot
mijn zestiende had ik op de technische
school gezeten en bij een schildersbaas
gewerkt, diploma's gehaald. Een heerlijk
vak. Toen stond ik een jaar of wat terug
mijn huis hier in Santpoort te schilderen,
en zeiden mensen tegen me: "Ruud,
waarom ga je niet gewoon je eigen vak
weer oppakken?" Mijn buurman is
aannemer, dus ik zeg tegen hem: Gerard,
heb jij werk voor me? Dat had hij en zo
ben ik erin gerold. Het gaat hartstikke leuk,
ik heb het echt heel erg naar mijn zin. Zelf
werk ik keihard, ik moet zelfs mensen
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1996
