Voorafgaand aan de oefenwedstrijd DHC - Ajax ontrolden scheidsrechter Mario van der Ende en Louis van
Gaal het affiche van Kiki Musampa dat in de anti-discriminatie-campagne van de gemeente Amsterdam
gebruikt wordt.
Foto: Louis van de Vuurst
Blauw Geel
Inmiddels maakt hij deel uit van de A-
selectie van een van de meest aansprekende
voetbalclubs ter wereld. Had de kleine Kiki
al een glansrijke voetbalcarrière voor ogen
toen hij in Ede kwam wonen?
'Nee, totaal niet. Ik was helemaal niet van
plan om te gaan voetballen. Ik ging
gewoon naar school, speelde met vrienden
en wist absoluut niet wat ik wilde worden.
Ik voetbalde wel op straat. Met mijn
vrienden op het pleintje. Maar die
vrienden zaten allemaal op een voetbalclub
en in de weekeinden hadden ze het steeds
over de wedstrijden van dat team.
Uiteindelijk vroegen ze mij of ik ook op die
club wilde komen. Om samen te zijn. Dat
vond ik wel tof. Ik was toen een jaar of
twaalf. Zo is het eigenlijk allemaal
begonnen.'
Van de Edese voetbalvereniging Blauw
Geel naar het hoofdstedelijke rood-wit lijkt
echter nog een flinke stap.
'Op straat met vrienden en bij Blauw Geel
had ik vooral veel plezier in het voetballen.
Gewoon lekker spelen. Dat was niet met
andere bedoelingen of zo. Maar we
speelden een keer een vriendschappelijke
wedstrijd tegen Ajax en toen ben ik dus
opgevallen. Ik werd vervolgens
uitgenodigd.'
Dat is nu zo'n vijfjaar geleden. Inmiddels
staat de naam Kiki Musampa goudomrand
in de vaderlandse voetbalgeschiedenis
bijgeschreven. Hij maakte het eerste
doelpunt voor Ajax in het nieuwe stadion.
Dat moet toch een ontzettende kick geven?
'Ja, zeker weten!' Bij de herinnering stralen
zijn ogen. 'Dat was een heerlijk gevoel. Dat
eerste doelpunt bleef zó lang uit! Iedereen
keek naar elkaar en wist dat degene die het
zou maken historie zou schrijven. Ik was
dan ook extra scherp, die éne kans wilde ik
per se benutten!'
Vaderland
Zaïrese harten zullen bij het volgen van
Kiki's verrichtingen niet louter met trots
vervuld zijn. Ongetwijfeld steekt de spijt
over het feit dat zijn gaven het nationale
elftal niet ten goede komen. Heeft Zaïre
eigenlijk een goed elftal?
'Nou, laat dat "goed" maar weg! Het land
heeft een voetbalelftal. Ze hebben me wel
eens benaderd, maar ik denk dat het voor
mijn ontwikkeling beter is om hier te
spelen. En in mijn eentje kan ik toch het
niveau niet opkrikken. Voetbal is tenslotte
een teamsport. Ik heb niet het idee om
daar ooit te gaan voetballen. Het gaat er in
Zaïre wat dat aangaat toch heel anders aan
toe. Ik beschouw Zaïre wel als mijn
vaderland. Ik ben er geboren en daar liggen
dan ook mijn roots. Waarschijnlijk ga ik er
volgend jaar voor het eerst weer naar toe,
maar dan vooral om familie op te zoeken.
Mijn ouders zijn allebei al teruggeweest en
een van mijn broers gaat nog dit jaar.'
Kiki is net negentien en heeft een toekomst
vol mooie beloften. 'De jeugd van
tegenwoordig' en 'in mijn tijd was dat wel
anders' zijn uitspraken die iedere generatie
op een gegeven moment in de mond
neemt. Ook wij, zo moeten we hier met het
schaamrood op de kaken erkennen. Kiki
maakt deel uit van die hedendaagse jeugd.
Denkt hij dat jongeren vroeger zich veel
bewuster bezig hielden met de 'zwaardere'
kanten van het bestaan zoals
mensenrechten, politiek en vluchtelingen?
'Misschien is dat wel zo. Ik moet zeggen
dat ik me de laatste tijd buiten het voetbal
eigenlijk alleen met mijn vriendenkring
bezig hou. Voor zover dat mogelijk is in
ieder geval. Voetbal is nu mijn leven.
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1996
115
