Wit ItoaAl
0ft\Of\(A
i
C bf><A Otf)
kenmerken Keizers werk. Alledaagse
voorwerpen (theekopjes, ritsen,
schoorstenen, zagen) vormen het
uitgangspunt; de verf, vaak 'lekker dik' en
uitbundig, dan weer in minimale
hoeveelheid aangebracht, doet de rest: het
verhaal vertellen van een schilder die met
alledaagse voorwerpen als onderwerp zijn
verf vaak 'lekker dik' en uitbundig, dan
weer in minimale hoeveelheid aanbrengt.
Toch is het geen schilderen om het
schilderen; daarvoor zit er genoeg figuratie
en symboliek in het werk van Keizer. Twee
schoorstenen naast elkaar kunnen bij hem
twee verliefde schoorstenen zijn.
Klavertjes vier
Peter Keizer staat op de drempel van zijn
atelier. Zolang het schilderij nog niet naar
zijn plaats van bestemming vervoerd is,
beslaat het, opgesteld op drie ezels, de
gehele achterwand. Het is aan het drogen,
een proces van maanden. In het
voorvertrek herinneren voetbalrelikwieën
aan wat hem de afgelopen maanden heeft
beziggehouden: de vergeelde plakboeken
van opa Druif, verspreid tussen de schetsen
op de tekentafel, de hoge voetbalschoenen,
verweerd en stijf geworden naast de
computer en de fax. Uit de boekenkast
heeft hij een stapel boeken met
reproducties van werk van Nicolas de Staël
tevoorschijn getoverd en waarderend
doorgebladerd. Peter Keizer beschouwt
nog één keer zijn gigantische 'Hommage
aan de vliegende keeper, Gerrit Keizer' (de
oorspronkelijke titel is gewijzigd) voor hij
het gaat signeren.
"Misschien is voetbal al duidelijk van
zichzelf en heeft het daarom zo weinig tot
kunst geleid. Het wordt al gauw een
opsomming van het spel. Zonder al te
anecdotisch te worden, wilde ik toch
vooral dat mijn schilderij over mijn opa
ging. Daardoor creëer je er een ander spel
in voor jezelf. Maak je toch weer dingen
mee. Dit schilderij barst van de symboliek.
Alleen al het formaat, 205 bij 775
centimeter. Op het middenpaneel zie je dat
doel terug. De officiële maten staan erbij.
In het doel, tegen een witte achtergrond, de
rode Ajax-baan, met een roos in de vorm
van een hart erop. De keeper is toch de
roos waarop geschoten wordt? En mijn
opa's hart lag bij Ajax. Om het doel de elf
voeten, die het team vormen, tegen een
achtergrond van klavertjes vier, het geluk
van Ajax. Het linkerpaneel is met die oude
bruine voetbalschoen tegen een groene
achtergrond de oude tijd, het rechter, met
de zilveren cup de moderne. Het
rechterpaneel heb ik overgeschilderd. Het
was in eerste instantie een moderne
voetbalschoen, in harde kleuren, maar het
klopte niet. Er was inhoudelijk een te
rechtlijnige tegenstelling en bovendien een
'overdaad aan schoen', terwijl de hele
compositie uit evenwicht was omdat die
schoen van rechtsboven het beeld in
kwam, terwijl de rest juist op het midden
van het vlak focust. Die eenzame, zilveren
cup, in het midden van het beeld, trok het
geheel in evenwicht. Het was nog lastig
genoeg om die cup te schilderen. Ik moest
hem, net als de rest, 'plat' schilderen, en als
er nu iets rondborstig is, is het die cup met
de grote oren wel. Er komt daar rechts een
verdwaald klavertje vier uit het
middenpaneel terug en aan de cup hangt
een trosje druiven. Dat is opa Druif, wiens
voetbalschoen op het linkerdoek staat
afgebeeld, eenzaam in het gras. Het
schilderij is nu net als het veld, gezien
vanaf de tribune. Van links naar rechts,
van boven naar beneden kun je het
beleven. Er is van alles te zien. Op het
allerlaatste moment is het drieluik een
vijfluik geworden. Helemaal aan de
zijkanten zijn er twee smalle paneeltjes
bijgekomen, witte doelpalen, met aan elke
kant een handje. De handjes van de
vliegende keeper."
Dit is geen normaal wedstrijdbeeld, het is
een schilderij. Peter Keizer pakt een stuk
houtskool en signeert de achterkant van
het rechterpaneel. Zijn 'Hommage aan de
vliegende keeper, Gerrit Keizer' is klaar
voor transport naar de Amsterdam Arena.
Als het daar straks hangt is een nieuwe
betekenis toegevoegd aan 'Ajax en de kunst
van het voetballen'.
a
AIAÏ KA AT. A 7 1 NP IIIKJI1QQ£
