Slikken
episode is. Dat die het gevolg was van een minder Ajax en niet het
gevolg van een te sterk Juve. Volgend jaar geen krachtverslindende
vlucht naar Tokio. En geen problemen met het zoeken naar
speeldata voor de Supercup. Opeens is dat jammer.
Het seizoen is voorbij. Het wordt stiller rond de Meer. Och hemel
ja, de Meer. De Meer...
Hoe opportunistisch waren die gedachten aan een verloren
wedstrijd. Een wedstrijd waarvan er meer kunnen komen. Hoe
opportunistisch in vergelijking met deze laatste stappen door het
stadionnetje dat, nu het pleit is beslecht, met dubbele kracht aan
erosie onderhevig lijkt. Ik wil de deurkruk opendraaien en houd
hem in de hand. Een traptrede begeeft het. Dag stadion, dag
grasmat der kampioenen, dag sfeerMeer, dag scheldMeer. Nog
heel even, dan nooitMeer.
Slikken.
Column
En was het niet slikken toen Edgar Davids in bitter verdriet zijn
rastakrullen vastgreep, het hoofd achterover sloeg en wist dat hij
de penalty niet in een kwade droom maar in de harde realiteit had
gemist? En na hem overkwam Sonny Silooy hetzelfde. We slikten
maar konden niet voorkomen dat er een brok in de keel ontstond
en dat de ogen vochtig werden.
Ik kreeg heel wat te slikken toen ik na de wedstrijd in de
kleedkamer naast die van Ajax moest zijn. Dat was de kleedkamer
van Juventus. Dat was de kleedkamer van champagne en zoenen,
van gejuich en gezang. Daar klonk op z'n Italiaans het 'We Are The
Champions'. De Ravanelli's, de Vialli's, de Vierchowods en de
Torricelli's krijsten, dansten en sprongen en hun voorzitter,
Roberto Bettega, krijste, danste en sprong mee alsof hij nog een
speler was.
Slikkend schudde ik Italiaanse handen, prevelde iets over
'verdiend'. Je moet trachten sportief te blijven, is het niet? Slik je
frustratie in en schud nog een hand...
De nacht voor de morning after duurde maar een paar slaapuren
en daar was-ie dan, de morning after. Sportmannen in net pak,
klaar voor vertrek naar het vliegveld. De koffers worden in het
vooronder van de bus gestouwd, we gaan terug naar Amsterdam.
De stemming in het vliegtuig is acceptabel. Het is niet de
luidruchtigehid van een kampioensvlucht, maar ook niet de ijzige
stilte die hoort bij een teraardebestelling.
Maar wanneer de kist Mokum nadert, daalt een zachte stilte van
besef neer over de inzittenden. Men weet wat er wacht. Geen
duizenden supporters rond de landingsbaan. Geen rood-witte
drommen langs de Amsterdamse wegen, geen Amsterdam dat
jubelend dobbert rond twee rondvaartboten... Even slikken.
En dat skikken gaat door in de volgende dagen. Het wordt zelfs
sterker. Want de zekerheid komt boven dat de nederlaag een
"Ajax, Ajax, who the fuck is Ajax scandeerden de zwart-witte
supporters in het Stadio Olimpico op 22 mei nadat hun club Ajax
de Europa Cup afhandig had gemaakt. Dat was even slikken. Maar
wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten, ook op verbaal
gebied.
Zelfs de meest fanatieke Ajacied kon niet ontkennen dat Juventus
op die Romeinse avond de betere ploeg was geweest. Niemand kon
ontkennen dat de Oude Dame verdiend had gewonnen van de
echte voetbaljeugd. En niemand ontkende dat dan ook. Maar het
was wel heel erg slikken toen aanvoerder Vialli dat grote zilveren
ding boven zijn hoofd tilde en een brul ten beste gaf die, ook al was
hij door de orkaan van geluid in het stadion onhoorbaar, de
Ajacieden door de ziel sneed als een warm slagersmes.
door David Endt
AiAX MAC. A7INF IIIKII1Q4£ 45
