Foto's Pieter Dammen
Louis van Gaal
dolt de 'heren media':
het staat in zijn column in
Het Nieuws van de Dag
puntjes op de i moet zetten. Het is een
normaal menselijk proces van een moeder
met kinderen. Het is precies dat
mechanisme dat ook bij ons zo werkt. Of
ik me binnen Ajax ook die moeder voel? Ja,
als metafoor vind ik me wel in die moeder.
Ik ben van nature een opvoeder. Ik houd
de ethiek ook in de gaten. Dat klinkt
hoogdravend, maar zo is het gewoon. Een
topsporter moet zich ook buiten het veld
bewust zijn van zijn status. Daar geloof ik
in. Als er gekke dingen gebeuren, wil ik
daarover met de betrokkenen praten. Dat
is moeilijk, omdat het insnijdt in
persoonlijke structuren. Daar moetje mee
kunnen omgaan. Wat dat betreft is dit een
steeds moeilijkere tijd. De gekte neemt toe,
de aandacht, de waardering, het geld. Er is
veel veranderd in vier jaar tijd. Het is heel
moeilijk voor die jongens om normaal te
blijven doen als ze elke minuut van de dag
geconfronteerd worden met iemand die ze
adoreert. Uiteindelijk ga je er zelf nog in
geloven ook. Dat moet je zien te
voorkomen. Je moet je door het succes niet
laten verleiden om te stoppen met
relativeren. En tegelijkertijd moet je ook
niet vergeten ervan te genieten. Dat is
moeilijk."
Voor jou ook?
"Ik prik er gewoon doorheen. Ik probeer
het altijd te relativeren. Ik krijg ook
liefdesbrieven. Die beantwoord ik; eerlijk.
Ik blijf gewoon de dingen doen die mijn
moeder me geleerd heeft. Zolang ik daarin
slaag, is er niets aan de hand. Of mijn
moeder trots op me is? Ja, ik denk van wel.
Maar mijn moeder kan negen keer trots
zijn, want zoveel kinderen heeft ze. Ik
geloof wel dat ze trots is. Op wie ik ben en
wat ik doe. Ja, niet altijd. Als ze me in beeld
ziet op een moment dat ik aan het
schreeuwen ben, dat vindt ze dan niet
geslaagd."
Krijg je dan op je kop?
"Ik word door een aantal mensen
gecorrigeerd. Mijn levenspartner, mijn
dochter, Gerard, Bobby. Dat zijn mensen
die hun mond niet houden. Dat moet ook
niet, want als je geen weerstand krijgt ga je
uiteindelijk te hard. En mijn moeder hoort
daar natuurlijk ook bij. Zij blijft nu eemaal
mijn moeder, en ik blijf haar zoon."
Als Van Gaal net geland is op het
Romeinse vliegveld Campione en staat te
wachten op zijn bagage, spreekt hij een
langslopende fotograaf aan.
"Ik weet niet of ik zo blij was met die foto
van jou."
"Hoezo?"
"Ik weet niet, ik had het idee dat ik dat niet
was. Ik vond dat ik op mijn moeder leek."
"Is dat niet mooi dan?"
"Ja, eigenlijk wel. Bovendien, zij roept al
jaren dat ik op haar lijk. Nou kan ik haar
eindelijk gelijk geven."
AlAV MAT, A7IMF IIINMQQfi
