Simon Tahamata's zilveren
jubileum op voetbalschoenen
Afscheid
door Armand Schreurs
Simon Tahamata zou Simon Tahamata niet zijn als hij bij zijn afscheid van het voetbal niet voor de
Molukse zaak was opgekomen. Op 16 mei, tien dagen voor zijn veertigste verjaardag, verliet hij in
tranen het veld van het Belgische Germinal Ekeren, zijn laatste club. Tranen waren er, maar een
feest was het ook. "Ik wilde een feest met de Molukse gemeenschap. Met mijn volk, een multi
cultureel feest. Die droom is werkelijkheid geworden."
Geen wedstrijd tegen een vedettenteam
hoefde zijn afscheid te markeren. In het
gezellige stadionnetje van Ekeren was een
Moluks elftal, met onder anderen
Giovanni van Bronckhorst, Bobby Petta,
Bart Latuheru en Oni Louhenapessy, de
'tegenstander'. In de eerste helft speelde
Simon in .het groen van het Molukse elftal,
in de tweede scoorde hij voor Ekeren het
winnende doelpunt (3-2). Een afscheid in
stijl, maar dat was het vooral ook door de
entourage. Negenduizend Molukse,
Belgische en Nederlandse toeschouwers
liepen de rillingen over de rug toen het
moment van afscheid werkelijk daar was.
Jean-Michel (13) en Didier (11) Tahamata
kwamen hun grote, kleine vader van het
veld halen. Het applaus was daverend, en
duurde voort gedurende de ereronde, die
Tahamata maakte met de Molukse vlag om
de schouders en geflankeerd door zijn
zoons. Op de schouders ging hij voor het
laatst het veld af, de duimen omhoog naar
Bobby Haarms op de tribune.
Cultureel ambassadeur
Na negen jaren dribbelwerk bij Ajax, vier
bij Standard Luik, drie bij Feyenoord, nog
eens drie bij Beerschot en tenslotte zes bij
Germinal, heeft Simon Tahamata er
precies vijfentwintig jaar topvoetbal op
zitten. Een zilveren jubileum op
voetbalschoenen. De kleine Molukker lacht
zijn tanden bloot bij de gedachte aan het
feit dat hij zijn loopbaan bij Germinal
Ekeren, zijn club uit de havenbuurt van
Antwerpen, heeft afgesloten met een zware
maand, waarin alsnog een ticket voor de
UEFA Cup kon worden behaald. Zo heeft
hij het altijd graag gehad: tot de allerlaatste
speeldag meedingen voor de prijzen.
De afscheidswedstrijd was meer dan alleen
maar een wedstrijd. Het was een groot
Moluks, cultureel feest, met naast het
voetbal muziek en dans. Tahamata lijkt wel
een cultureel ambassadeur voor de Zuid-
Molukken. De thematiek ligt bij hem nog
even gevoelig als vroeger, toen hij in
Nederland woonde. In het landelijke
Koninksem bij Tongeren, dat op een
kwartiertje rijden van Maastricht ligt, vindt
hij nergens voeling met zijn afkomst. Daar
leerde hij intussen mee leven. Tijdens zijn
eerste jaar in België toerde hij liefst 200.000
kilometer rond met de auto om overal in
Nederland bij Molukse activiteiten
betrokken te blijven. "Ik miste mijn
cultuur toen verschrikkelijk," weet hij nog.
Nu wil hij zijn zoons Jean-Michel en
Didier iets van zijn roots meegeven. "We
praten thuis Maleis en draaien vaak
muziek in onze moedertaal, met de gitaar
altijd binnen handbereik," zegt hij.
Weg van de schoppers
Met voetbal had hij nog een jaartje kunnen
doorgaan. Fysiek lukt het hem nog, want
kilo's sleept hij nauwelijks mee en van
blessures ondervindt hij weinig last. Simon
draaide altijd sierlijk weg van de schoppers.
"Zo is het mooi geweest," vindt hij. "Ik
moet dankbaar zijn dat ik dit allemaal
gekregen heb. Vanaf volgend seizoen treed
ik in dienst bij Standard Luik als
jeugdtrainer. Ik heb daarvoor Franse les
gevolgd. Lekker met kinderen werken, dat
is echt iets voor mij. De stress van de
hoofdrainer is niet aan mij besteed. Heb je
de hoofden van de meeste trainers al eens
goed bekeken? Ze nemen alle problemen
mee naar huis. Nee, laat mij de jongetjes
AJAX MAGAZINE JUNI 1996
