zo bij mij, maar nu ik wat ouder ben, voel
ik me toch steeds meer betrokken bij het
Molukse ideaal. Het is op zich raar. Ik
droom van een land waar ik nog nooit ben
geweest. Het enige wat ik weet is dat het er
heel erg mooi moet zijn. De Vrije
Republiek der Zuid-Molukken is een zeer
abstract begrip voor mij. En toch
beschouw ik het nu als mijn ideaal. Daarbij
realiseer ik me dat ik waarschijnlijk nooit
terug zal kunnen. Ik ben inmiddels veel te
verwesterd. Simon gaat wel terug zodra het
kan, dat weet ik net zo zeker als hijzelf.
Voor mij is het Molukse ideaal meer een
idee. Het lijkt me gewoon fijn een eigen
land te hebben. Of ik Nederland dan niet
als mijn eigen land beschouw? Nee. En ja.
Maar de Molukse republiek is het land van
mijn hart."
Tuhuteru meent dat het steeds moeilijker
zal worden om het Molukse ideaal te
bereiken. Voor iedere generatie raken de
Molukken immers verder weg. van de
dagelijkse realiteit. Op de vraag hoe
Ignacio zijn toekomstige kinderen zal gaan
uitleggen wat het ideaal inhoudt, moet hij
het antwoord schuldig blijven. Een andere
vraag levert minder problemen op.
Wat zou je doen als je moest kiezen tussen
jouw twee idealen, een vrije Molukse
republiek of slagen als profvoetballer?
Tuhuteru: "Slagen als profvoetballer. Dat
heb je ook wat meer in de hand. Als
voetballer heb je maar één keer een trainer
nodig die het zodanig in je ziet zitten dat
hij je de kans geeft je te bewijzen. Om het
Molukse ideaal te realiseren moeten zoveel
hindernissen overwonnen worden, dat ligt
in feite te ver buiten je macht. Dat het
ondanks mijn kwaliteiten en mijn eigen
pogingen nog niet gelukt is in het voetbal,
maakt me niet hopeloos. Ik ben christelijk.
Als het zo gaat, zal het wel ergens goed
voor zijn, denk ik vaak. God zal er wel een
bedoeling mee hebben. Ik bid iedere dag.
Ik bid en train keihard. Dat laatste is
minstens zo belangrijk als het eerste. Als je
zelf invloed kunt uitoefenen op de loop der
dingen, moet je dat zeker niet
verwaarlozen. Doe je dat wel, dan helpt
bidden ook niet veel."
Het enige wat echt onvolgroeid is, is de
carrière van Tuhuteru. Woensdag 20
oktober 1993, 20.51 uur, geldt nog altijd als
hoogtepunt in de jonge loopbaan van de
erfgenaam van Tahamata: de voorzet tegen
Besiktas. Het wordt tijd dat Ignacio
Tuhuteru niet alleen maar voorzetten
geeft. Hij moet nu zelf maar eens gaan
scoren. Beloftes zijn er om nagekomen te
worden. Ingenieur Manusama is dood,
Tahamata stopt met voetballen; het
Molukse volk heeft dringend behoefte aan
een nieuwe ambassadeur. Het voorbeeld
van oom Simon leert dat als Tuhuteru zijn
eerste ideaal verwezenlijkt, hij automatisch
werkt aan zijn tweede.
AJAX MAGAZINE APRIL 1996