zo bij mij, maar nu ik wat ouder ben, voel ik me toch steeds meer betrokken bij het Molukse ideaal. Het is op zich raar. Ik droom van een land waar ik nog nooit ben geweest. Het enige wat ik weet is dat het er heel erg mooi moet zijn. De Vrije Republiek der Zuid-Molukken is een zeer abstract begrip voor mij. En toch beschouw ik het nu als mijn ideaal. Daarbij realiseer ik me dat ik waarschijnlijk nooit terug zal kunnen. Ik ben inmiddels veel te verwesterd. Simon gaat wel terug zodra het kan, dat weet ik net zo zeker als hijzelf. Voor mij is het Molukse ideaal meer een idee. Het lijkt me gewoon fijn een eigen land te hebben. Of ik Nederland dan niet als mijn eigen land beschouw? Nee. En ja. Maar de Molukse republiek is het land van mijn hart." Tuhuteru meent dat het steeds moeilijker zal worden om het Molukse ideaal te bereiken. Voor iedere generatie raken de Molukken immers verder weg. van de dagelijkse realiteit. Op de vraag hoe Ignacio zijn toekomstige kinderen zal gaan uitleggen wat het ideaal inhoudt, moet hij het antwoord schuldig blijven. Een andere vraag levert minder problemen op. Wat zou je doen als je moest kiezen tussen jouw twee idealen, een vrije Molukse republiek of slagen als profvoetballer? Tuhuteru: "Slagen als profvoetballer. Dat heb je ook wat meer in de hand. Als voetballer heb je maar één keer een trainer nodig die het zodanig in je ziet zitten dat hij je de kans geeft je te bewijzen. Om het Molukse ideaal te realiseren moeten zoveel hindernissen overwonnen worden, dat ligt in feite te ver buiten je macht. Dat het ondanks mijn kwaliteiten en mijn eigen pogingen nog niet gelukt is in het voetbal, maakt me niet hopeloos. Ik ben christelijk. Als het zo gaat, zal het wel ergens goed voor zijn, denk ik vaak. God zal er wel een bedoeling mee hebben. Ik bid iedere dag. Ik bid en train keihard. Dat laatste is minstens zo belangrijk als het eerste. Als je zelf invloed kunt uitoefenen op de loop der dingen, moet je dat zeker niet verwaarlozen. Doe je dat wel, dan helpt bidden ook niet veel." Het enige wat echt onvolgroeid is, is de carrière van Tuhuteru. Woensdag 20 oktober 1993, 20.51 uur, geldt nog altijd als hoogtepunt in de jonge loopbaan van de erfgenaam van Tahamata: de voorzet tegen Besiktas. Het wordt tijd dat Ignacio Tuhuteru niet alleen maar voorzetten geeft. Hij moet nu zelf maar eens gaan scoren. Beloftes zijn er om nagekomen te worden. Ingenieur Manusama is dood, Tahamata stopt met voetballen; het Molukse volk heeft dringend behoefte aan een nieuwe ambassadeur. Het voorbeeld van oom Simon leert dat als Tuhuteru zijn eerste ideaal verwezenlijkt, hij automatisch werkt aan zijn tweede. AJAX MAGAZINE APRIL 1996

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1996 | | pagina 50