het einde van dat avontuur. Daarna zat ik
wel even in een dippie. Maar gelukkig
helpen mijn ouders me in dergelijke
situaties. Ze staan altijd achter me en
proberen me door moeilijke periodes heen
te slepen. Maar je moet het uiteindelijk
toch zelf doen. Het zit ook in mijn karakter
om er zelf uit te komen. Het viel me niet
mee, maar het is toch gelukt. Ik besloot dat
ik na mijn terugkeer bij Ajax de draad weer
op moest pakken."
In de pers liet Körver, gevraagd naar zijn
motivatie om Tuhuteru weg te sturen,
weten dat hij vond dat Tuhuteru te licht
was voor de eredivisie. Voor de zoveelste
keer stonden zijn fysieke beperkingen een
verdere ontwikkeling in de weg. In de ogen
van Tuhuteru is het een argument van
niks; inmiddels is toch wel gebleken welke
kwaliteiten hij heeft? Tuhuteru is een
technisch-tactisch zeer sterke speler. Hij
heeft inzicht en overzicht, een goede trap
en snelheid.
Vel over been
"Elke keer krijg ik weer te horen dat ik te
iel ben," zucht Tuhuteru. Het is een verwijt
dat destijds ook zijn oom Simon Tahamata
werd gemaakt. Het was in de tijd van Ivic.
Bobby Haarms had de leiding over het
tweede elftal. Toen de Joegoslaaf behoefte
had aan een linksbenige speler, vroeg hij
Haarms of hij niet een tip had. "Nou," zei
Haarms, "bij mij in het tweede loopt nog
een klein bruin mannetje. Hij kan alles."
Ivic aanvaarde het advies van zijn assistent
trainer en gaf Tahamata een kans. Het
talent spatte ervan af, maar zijn
lichaamsbouw liet ruimte over voor twijfel.
Haarms raadpleegde de befaamde dokter
Rolink. "Hij is te klein, dokter. Kunt u daar
niet iets aan doen?" vroeg Haarms de
voormalige wielerarts. "Wat wil je?" luidde
het antwoord. "Moet ik hem aan de
rekstok hangen met een paar gewichten
aan zijn voeten? Vergeet het maar, Bob, die
jongen is inderdaad te klein."
Maar de wonderdokter uit Velsen
ondernam desondanks een poging het
lichaam van de magere Molukker op
gewicht te krijgen. Iedere donderdag reed
Haarms met Tahamata en Arnesen - twee
spelers met een angstwekkend hoge vel-
over-been-coëfficiënt - naar de praktijk
van de dokter. De twee kregen injecties
waarvan de exacte samenstelling nooit
bekend is geworden, maar de uitwerking
wel. Na afloop van het wekelijkse consult
moest de Amsterdamse trainer met de
Deen en de Molukker in vliegende vaart
naar de haringstal aan het einde van de
Molukkenstraat om de typisch
Nederlandse lekkernij te kopen. Groter
werd Tahamata niet, forser wel.
"Ik heb van mijn leven nog geen haring
gegeten," gruwelt Tuhuteru met een
hartstocht die weinig bereidheid doet
vermoeden. "Maar ik eet best goed. Rijst,
maar ook gewoon Hollandse kost. Tussen
de middag probeer ik wat extra's te eten.
AJAX MAGAZINE APRIL 1996
