centimeter hoog, nu moeten dat er
honderddertig worden," lacht Marcio
Santos.
Ja, hij lacht. Hij kan weer lachen, want hij
is op de weg terug. Tussen die noodlottige
middag in Salvador en het gesprek zit een
periode van ruim vier maanden. Marcio
Santos vloog weer een keer terug naar
Nederland. Er waren geen vertragingen of
annuleringen. Samen met zijn broer Luiz
en diens vriendin Norma arriveerde hij
punctueel op schiphol. Klaar voor een
nieuwe strijd die moet uitmonden in de
verovering van een Ajax-shirt. Klaar voor
de toekomst.
Bekers, titels, medailles
Voordat de toekomst aan bod komt in dit
interview keren wij nog even terug naar het
recente verleden. Hoe ervoer Marcio (27
jaar, meer dan vijfenveertig interlands voor
Brazilië, ervaringen als professional bij
topclubs in Brazilië, Frankrijk en Italië) de
overgang van de Italiaanse naar de
Nederlandse, meer specifiek de Ajax-
voetbalcultuur?
"Ik ben gewend aan veranderingen. Ik was
nog jong toen ik als voetballer op eigen
benen moest staan, mij moest aanpassen
aan andere omstandigheden. Ajax trok mij
als jongen al. Dat mooie voetbal, het leek
mij in Brazilië al geweldig om daar te gaan
spelen. En nu had ik de kans, bovendien
nog bij de kampioen van Europa, bij een
club met mogelijkheden om nog veel meer
te winnen. En daar gaat het ook om. Om
winnen. Later, als ik kinderen heb, wil ik
die kinderen laten zien wat papa allemaal
gewonnen heeft. Bekers, titels, medailles.
Die zijn wat waard. Geld is ook belangrijk,
maar dat is van relatieve waarde. Geld is
vluchtig, trofeeën blijven. Voordat ik
tekende bij Ajax kon ik een heel goed
contract krijgen bij een Turkse club. Ik kon
daar misschien meer geld verdienen, maar
titels winnen? In de Champions League
spelen? Nee, dat niet, En ik liep ook nog
eens de kans om mijn plaats in het
Braziliaans elftal te verspelen want naar
Turkije kijken de bondscoaches niet. Dus
koos ik voor Ajax. Op de lange termijn
levert het spelen bij een topclub toch meer
op."
O ja, de aanpassing." Marcio was al voorbij
