Marcio Santosr
de benen en het hoofd
Interview
door David Endt
foto's Louis van de Vuurst
Een Braziliaan bij Ajax! Voor veel supporters was het tijd dat een voetballer uit
het voetballand bij uitstek neerstreek in de Meer. Brazilië, Ajax, voetbal. Dat
moest een goede samensmelting opleveren. Marcio Santos bij Ajax, de supporters
waren gelukkig.
Zelden zal een nieuwe speler echter een
moeilijker entree hebben gehad dan juist
deze Braziliaan, Marcio Santos. De transfer
had veel voeten in de aarde maar dat aspect
hoort bij de onderhandelingen op dit
niveau. Hij kwam, hij kwam niet. Hij
kwam.
Na een zeer verdiende vakantie ("Ik had in
drie seizoenen nog geen echte rustperiode
gehad") arriveerde Marcio Santos in
Nederland. Ook die aankomst verliep niet
vlekkeloos. Geannuleerde vluchten waren
er de oorzaak van dat Marcio niet op het
juiste tijdstip arriveerde en dat voedde bij
sommigen het Romario-syndroom. Marcio
Santos werd met dat syndroom
geconfronteerd, zei daar van te balen want
hij was anders. Een professional, door en
door. En Marcio Santos begon te trainen.
De stukken vlogen ervan af en een kleine
maar lastige blessure speelde op. De
stukken vlogen ervan af en een onschuldige
maar lastige longontsteking speelde hem
parten. Het waren de kinderziektes die
soms in hevige en soms in mindere mate
een rol spelen in de aanpassing van een
voetballer aan een andere voetbalcultuur.
In vele gesprekken van man tot man met
trainer Van Gaal werd Marcio Santos ook
in theorie bekend gemaakt met de Ajax-
stijl, de Ajax-cultuur en de Ajax-druk.
Twintig seconden
Er kwam van alles op Marcio Santos af.
Een nieuwe leefomgeving, het zoeken van
een huis, het taalprobleem, een andere
regelmaat van leven. En op het moment
dat hij eindelijk het shirt met nummer 5 op
de rug droeg sloeg het noodlot toe. Tegen
Heerenveen en Vitesse speelde hij mee.
Daags na het met 3-0 gewonnen duel met
Vitesse reisde Marcio naar Brazilië. Terug
naar huis, even de eigen vertrouwde
atmosfeer opsnuiven. En voetballen, in
Brazilië, tegen Uruguay.
Na twintig seconden werd Marcio Santos
afgevoerd. "Het was een waanzinnige
ervaring. Ik dacht in een kuil te zijn
gestapt, keek achterom maar zag helemaal
geen kuil. Er was een steek van pijn die
daarna weg was, ik ging lopend van het
veld en ik dacht helemaal niet aan iets
verschrikkelijks. Ik geloofde het ook niet,
toen men mij zei dat het mijn achillespees
was. Gescheurd, verrekt, dacht ik, omdat ik
geen vreselijke pijn had. In het ziekenhuis
kwam de waarheid aan het licht: de pees
was volledig doormidden. Oef."
In een ziekenhuis te Rio de Janeiro stikte
chirurg Lidio Toledo de eindjes aan elkaar.
"En hij plaatste een extra pees, uit mijn
voorvoet, over de gehechte achillespees.
Vroeger sprong ik uit stand zestig
A A
AIA¥ MAGAZINE FEBRUARI 1996
