waren, er niet tegenop konden. Volgens
mijn moeder ging ik er als een mak
lammetje heen en was ik na terugkeer
innerlijk veranderd. Harder geworden.
Voor wat je meemaakte was je gewoon veel
te jong."
André Kraan gaat zachter praten bij dit
onderwerp. Hij vertelt hoe hij sergeant
was. Een beslissing op patrouille,
bijvoorbeeld links gaan of rechts, kon het
verschil zijn tussen leven en dood voor
twaalf man onder zijn bevel. "Als je
tweeëntwintig bent, drukt dat zwaar.
Eigenlijk ging ik er te roekeloos mee om,
maar misschien was er een
beschermengeltje... Aan die periode heb ik
een bepaalde nervositeit overgehouden.
Die heb ik liedenden dage nog steeds."
Ten tweede brak hij, als gezegd, niet door.
In 1946 was hij een der kandidaten, na
1950 - Michels was inmiddels eerste-
elftalspeler - bleek er voor de halfspeler
niet meer in te zitten dan Ajax 5, 4, 3 en
uiteindelijk, in 1957, Ajax 2. Het
hoogtepunt van zijn carrière was één
reservebeurt bij het eerste.
Trots is hij op zijn honkbalcarrière. Vanaf
1950 zat hij vijftien jaar in het eerste. Hij
werd vaak geselecteerd voor het
Amsterdams negental. "Arie van Eijden,
Bobby Haarms, noem maar op, allemaal
honkbalden ze. Voor ons was dat van mei
tot augustus een overbruggingsperiode.
Anderen gingen cricketen. Zo ging dat. Het
is de oude traditie van Ajax. Die afdelingen
zijn nu opgeheven."
Een derde gevolg van de ervaringen in
Indië was dat zijn liefde voor Ajax enorm
werd versterkt. In een afgelegen
suikerplantage op Sumatra, die hij met zijn
peloton moest bewaken, kon het gebeuren
dat hij pakketten van Ajax ontving.
"Onvoorstelbaar, elke maand gebeurde
dat. Een commissie regelde dat voor een
stuk of acht jongens van Ajax die in Indië
zaten. En met kerst nog één extra. Anderen
zeiden: Ajax wil zich uitsloven. Voor mij
lag dat heel anders. Het heeft me dankbaar
gemaakt. Als een hommage heb ik het
ervaren. Dan laat je zo'n club ook niet
meer gauw in de steek, kan ik je vertellen.
Er is voor mij maar één Ajax en dat is die
club die aan mij dacht toen ik daarginds
zat.
Na mijn actieve periode werd ik door
voorzitter Wim Volkers gevraagd of ik
wilde toetreden tot de commissie
seniorenvoetbal. Van '57 tot '61 heb ik dat
gedaan. Als ik leider was bij lagere elftallen
had ik altijd m'n koffer bij me. Waarom?
Om mee te kunnen doen als we met te
weinig waren. Vroeger gebeurde dat een
enkele keer.
Vanaf 1945 werkte ik intussen bij een firma
in stencil- en kopieerapparatuur,
Gestetner. Bestaat niet meer. Toen ik naar
Indië ging gaf het bedrijf te kennen dat ze
me graag terug zouden hebben. Daarginds
heeft die zekerheid mij altijd een rustig
gevoel gegeven. Veel jongens wisten echt
niet wat ze moesten gaan doen. Drie jaar
waren ze uit hun werk geweest... Gestetner
is goed voor mij geweest, ik goed voor
Gestetner. Als jongste bediende ben ik er
begonnen. Na vijfenveertig jaar ben ik vrij
hoog geëindigd."
1961 werd voor André Kraan het eerste
jaar als bestuurslid. Nu, in 1996, is hij bezig
aan zijn vijfentwintigste jaar. Over twintig
maanden zal het definitief over zijn. "Het
klokkie tikt helaas door bij mij. Ik nader de
leeftijdsgrens van zeventig. Zelf heb ik een
AJAX MAGAZINE FEBRUARI 1996
