vaak aangesproken met 'meneer Ladru'.
Beleefdheid en voorkomendheid zijn
mooie eigenschappen, maar ze moeten het
niet overdrijven. Het mag allemaal best wat
brutaler."
Ladru en Edwin Kortlevers, de leider,
proberen de provinciaalse
terughoudendheid te onderdrukken. In de
kleedkamer wordt een schouderduw
aanschouwelijk gemaakt met een flinke zet
van Kortlevers tegen de schouder van
Ladru waarna de laatste, tot hilariteit onder
de jong-junioren, met een doffe klap tegen
de deur komt. Eén speler komt bij de
Koninklijke HFC vandaan. Hem echt plat
leren praten kan Ladru natuurlijk niet,
maar hij wordt wel zo ver begeleid dat hij
zich gedraagt volgens de etiquette van de
voetbalcultuur. En daar is netheid een
mindere deugd dan elders.
Er valt ook dit jaar veel te genieten langs de
lijn.
Ladru: "Steeds meer mensen ontdekken de
E2. Ik sta er soms van te kijken hoeveel
publiek er om tien uur op een koude
zaterdagochtend komt kijken. Er staat zo
tachtig man. Vaders, moeders, opa's,
oma's, maar ook steeds meer gewone
voetballiefhebbers."
Het publiek wordt zelden teleurgesteld.
Behalve doldrieste avonturen met de kleine
lichte bal, is de jeugdige onschuld een grote
bron van vermaak. Zo krijgt rechtsback
Mitchel Burgzorg - drie turven hoog - veel
bijval als hij de rechtshalf en de
rechtsbuiten coacht in exact dezelfde
bewoordingen als zijn trainer hanteert:
"Doordraaien! Kaats!"
Maar de absolute held van de E2 is
ongetwijfeld Karim Nemoura, de spits. De
Hindoestaanse goaltjesdief heeft geniale
momenten. Zo stapte hij een keer
onverschrokken het derde veld in zonder
voetbalbroek. Na het uittrekken van zijn
trainingsbroek was daar alleen een heel
klein onderbroekje. Het was een actie die
het publiek hooglijk waardeerde. Net als de
schijnbeweging mét short. Karim is nogal
klein. Zijn postuur stelde hem in staat op
onnavolgbare wijze twee benen in een
broekspijp te krijgen. Het hinderde hem
nauwelijks in zijn bewegingsvrijheid, maar
toen hij erachter kwam herstelde hij toch
zijn kostuum. Licht gegeneerd, dat wel.
De El is nog wat onregelmatig in de
genialiteit. Soms loopt het spel als een
trein; soms als een fiets met een lelijke slag
in het wiel. In vergelijking met de El van
vorig jaar is het nu op het eerste gezicht
een klein tikkie minder. Maar, de kenners -
trainer Ladru en leider Henk van
Teunenbroek - zien het helemaal zitten in
deze verzameling Ajacieden. Van
Teunenbroek heeft het moeilijk in het
selecte gezelschap van Voorland-trainers
en -leiders. Ieder puntverlies wordt hem
met satanisch genoegen ingewreven. Het is
waarschijnlijk gewoon de kift, want alle
ingewijden weten dat het voetbaldier Van
Teunenbroek enig is in zijn soort. De
nestor onder de leiders loopt al zo lang
mee dat het gerucht de ronde doet als zou
hij zelfs topscorer Piet van Reenen nog als
pupil onder zijn hoede hebben gehad,
hetgeen een fysieke onwaarschijnlijkheid
lijkt aangezien Van Reenen de laatste van
zijn 237 wedstrijden in het eerste reeds in
1942 speelde. Feit is dat Van Teunenbroek
alle groten van de laatste decennia aan zich
voorbij heeft zien trekken en dat op grond
daarvan zijn geoefende oog de werkelijke
klasse van mijlenver kan waarnemen. En
de El van het seizoen 1995-1996 heeft die
klasse, zo houdt hij bij hoog en bij laag vol.
En dat er in het eerste deel van deze
competitie tweemaal werd verloren en
even zovele keren werd gelijkgespeeld doet
niets aan het optimisme af. In fysiek
opzicht is het verschil met de tegenstanders
groter dan vorig jaar. En dat maakt het
lastig. Want waar in de E2 nog in tachtig
procent van de gevallen een speler kan
worden gepasseerd, is dat nu nog maar
vijftig procent. De langere benen van de
tegenstanders genereren nu eenmaal te veel
snelheid. Daar komt bij dat de spelers die
geacht werden het team te dragen, zelf een
kleine terugslag doormaken. Dat leidt soms
tot onderlinge scheldpartijen in de
kleedkamer. De balverliefdheid van de één
is een doorn in het oog van de ander. "Je
bent gierig," luidt dan de kritiek. Maar
verder is de sfeer goed. En als de
hooggespannen verwachtingen van de
begeleiding uitkomen, zal het in de
toekomst een nog veel vrolijker boel
worden in de kleedkamer van de El.
De D-junioren
Er zitten dit jaar minder zwakke punten in
de D2 dan vorig jaar. In de breedte is het
beter geworden, luidt het dan in het
jargon. Zo langzamerhand begint de groep
aan de nieuwe omstandigheden te wennen.
Voor de drie spelers die nieuw bij de groep
zijn is alles nieuw, maar ook de
overgekomen E'tjes kwamen in een andere
wereld. Voor het eerst maakten zij een
trainerswissel mee. Op hun leeftijd is dat
bijna net zo ingrijpend als dat hun moeder
opeens een nieuwe man heeft gekozen,
tegen wie ze 'oom Henk' moeten zeggen en
die aan tafel op de plek van hun echte
vader is gaan zitten. Ze waren net gewend
aan trainer Ladru, die als een vader over ze
waakte en voor hen door het vuur ging. En
nu is daar plotseling trainer Olde
Riekerink, die het toch op zijn geheel eigen
wijze doet.
"In het begin merk je dan dat ze heel erg de
kat uit de boom kijken," zegt Olde
Riekerink. "Maar gelukkig trekt dat heel
snel bij. In principe maak ik zelf iets
soortgelijks mee. Mijn Dl groep van vorig
AJAX MAGAZINE DECEMBER 1995
115
