Kwesties
Gastcolumn
door Egbert Jan Riethof
Met Johan Cruijff heb ik merkwaardige ervaringen. Hij niet met
mij. Hij kent me niet.
Toen ik elf was, was hij achttien. Verbluft keek ik, met veel
anderen, toe hoe het schoffie door defensies ragde. Volwassen
mannen bleven achter, als varkens rollend door het slijk.
Een vriendje introduceerde me in het handtekeningenwezen.
Procédé? Eenvoudig aan te leren. Je drong je met je boekje tegen
het object aan en zorgde voor een aandoenlijke oogopslag. Dan
lukte hetwel. Het lukte.
Na de wedstrijd - je kon destijds zomaar het restaurant in, waar ze
in het wild rondliepen - deed je het weer. Streven: alle elf twee keer
(liefst meer).
Op een zondag, voor de wedstrijd, zette JC per ongeluk een hak
krachtig op een nabije schoenpunt. Het aardige was dat die aan mij
toebehoorde. De punt was leeg, de schoen te groot. "Sorry,"
mompelde hij, hand één langdurig ogenblik op m'n schouder.
Onnavolgbaar, zoals JC die schoenpunt had verkankelemiend. Een
tovenaar. Na de wedstrijd herkende hij me. Een tweede
handtekening werd geweigerd.
JC hield toen al niet van het harmoniemodel.
De verwoeste schoenpunt viel niet goed in het gezin. Dat Johan
Cruijff het gedaan had, maakte weinig goed. Het wekte gelukkig
wel de lachlust, dat scheelde weer.
Jaren later zat ik in een boerderij in Groningen aan een grote tafel.
Zo kan je van alles overkomen. Ik had er eigenlijk niets te maken,
maar dat doet er nu niet toe. Het punt was: er stond ook een
telefoon.
Die ging.
In een reflex nam ik hem op. Het was Johan Cruijff, die naar een
persoon vroeg die in die boerderij onbekend was. "Zeker een
verkeerd nummer gedraaid," vatte hij de kwestie samen.
Het klonk wat wantrouwend.
De dag daarop was ik op Majorca. Dat gaat heel eenvoudig, met
een vliegtuig. In een verder volstrekt leeg restaurant, twee tafels
verder, zat JC met zijn gezin. Ik zag het pas toen mijn ooghoek een
heftig gewapper registreerde. De kelner stond op het punt de
bestelling van JC bij mijn metgezellen en mij op tafel te zetten.
Ook later heb ik nog eens met JC te maken gehad en ook toen
verliep het niet harmonieus. Ik vertel het maar niet, straks word ik
niet meer geloofd.
Eigenlijk zou ik die kwesties wel eens voorgoed met hem willen
uitspreken, voor er weer gedonder in de glazen komt.
Er zijn met JC wel meer kwesties te evalueren.
Hij kent mij niet. Laat maar zo.
DECEMBER 1995 103
AJAX MAGAZINE
