Amsterdamse Poort
Column
De twee oude kameraden waren elkaar in de Amsterdamse Poort,
het oude stadscentrum van de Bijlmer, tegengekomen. De
ontmoeting was hartelijk, ze hadden elkaar meer dan vijftien jaar
niet gezien. Patrick was eigenaar van een in zuid-amerikaanse
gerechten gespecialiseerd cateringbedrijf. Ronald had zich, na een
kortstondige aanzet voor een trainersloopbaan, op de in- en
verkoop van antiquarische boeken gestort en was vaak op reis.
Maar voetbal, dat was nog steeds hun passie. De twee vrienden
namen plaats aan het tafeltje op het dakterras en keken uit over
dingen zijn nu toch volkomen achterhaald. Maar toen hadden wij
het er best moeilijk mee. Het werd ons niet in dank afgenomen dat
wij er een eigen mening op na hielden. Alsof wij geen recht van
spreken hadden, als domme schapen klakkeloos moesten volgen."
"1995..., er werd echt van alles bijgehaald. Kan je je die club
voorzitter nog herinneren die op TV kwam? Die ons standpunt
gebruikte voor een doorzichtig praatje voor zijn club? Nederland,
de koningin, de rood-wit-blauwe vlag, het volk, kon rékenen op
zijn jongens. Wat een bull shit was dat zeg."
door David Endt
Randstad. Het pilsje smaakte.
"Wat vind jij van die ontwikkelingen in de
E-league, de spelers maken het wel erg
bont, niet?"
De ander knikte, maar niet echt
overtuigend.
"Aan de andere kant, zij zijn de artiesten.
West Europa tegen Oceanië, je kan toch
niet verwachten dat ze zich daar druk over
gaan maken. Voetbal is veel meer dan in
onze tijd Big Money. Er gaan miljarden
Ecu's in om, en dan zouden ze niets over
hun eigen rechten te vertellen hebben. Niet
van deze tijd."
De ander knikte weer, overtuigender nu en voegde toe: "Het gaat
om het principe. Het is belachelijk dat de wereldbond denkt dat ze
de artiesten zo maar iets kunnen opleggen, zonder ze bij de
besluitvorming te betrekken. Ze doen maar wat."
Even bleef het stil. Hun ogen vonden gelijktijdig de contouren van
de Amsterdam Arena, hun vroegere stadion, dat volgens
sommigen ernstig aan het verouderen was. Meer dan vijfentwintig
jaar geleden was De Arena feestelijk geopend en zij hadden het
stadion de eerste historie bezorgd. Titels die nu weinig meer
zeiden. Dat was voordat de Champions League zich omboog naar
een echte Europese competitie. En nog meer jaren voordat de E-
League gestalte kreeg.
Het voetbal was volkomen geïntercontinentaliseerd.
Grenzen bestonden niet meer.
Hun gedachten wandelden naar dezelfde herinnering.
"Weet je nog, 1995?". "Daar dacht ik ook aan."
"Dat was toen groot nieuws hè, de provincie, ik bedoel Nederland,
viel toen ondersteboven omdat we weigerden te spelen voor het
Nederlands elftal. Dat was wat. De bond nodigde ons uit en omdat
we niet op de uitnodiging in gingen kregen wij straf."
De ander legde zijn vingertoppen op elkaar en keek er
bedachtzaam overheen. "Ach, dat waren andere tijden, zulke
Foto: Louis v.d Vuurst
"Hij had het waarschijnlijk nodig, het ging toen niet zo geweldig
met die club."
"Is zo, is zo, maar later wel. En toen profiteerde die oranje-
lievende club toch maar mooi van het resultaat van onze
strijd. Wij staken onze nek uit, namen het risico."
"Zonder verzet geen vooruitgang."
"Mooi gezegd, jongen".
"Iedereen kakelde maar wat, vertelde zijn eigen waarheid zonder
aan het echte probleem te komen."
"Toch waren het ook mooie tijden, wij waren vrijbuiters, zoiets als
Robin Hood."
"Ja, wij zorgden voor een opening naar een beter beleid. Ha, ha, de
Amsterdamse Poort..."
Het werd later. De hoogtezon zakte langs de stalen boog die de
oude wijk overspande. Ongemerkt stolde de drukte in het
winkelcentrum. De contouren van de Amsterdam Arena
vervaagden.
"Zeg 'ns eerlijk, Patrick, wat vind jij van die spelersactie in de E-
League?"
"Ze hebben gelijk. De tijd zal het bewijzen. Ze moeten doorzetten.
Als je niet strijdt voor je recht, krijg je het nooit."
AJAX MAGAZINE APRIL1995
