De toonaangevende sportkrant La Gazzetta
dello Sport is ongenadig hard. Het
publiceerde een foto van de Nederlander
(en ook één van diens eveneens ter
discussie staande collega Bergkamp) met
een vet kruis erdoor. Meedogenlozer kon
het haast niét. "Alles wat over mij wordt
gezegd of geschreven is negatief. Als men
mij graag op de reservebank ziet of ziet
vertrekken, schrijft men dat. Een kruis
door Jonk; ik ben daar natuurlijk niet blij
mee. Ik roep dan echt niet hoi, hoi, hoi.
Maar ik ga er evenmin onder gebukt".
De harteloosheid in de jungle doet Wim
Jonk pijn. "Wat me steekt is dat je als
voetballer altijd en eeuwig in de
verdediging moet. Altijd weer moet je het
tegendeel bewijzen van een publicatie die
nergens op is gebaseerd. Het gaat maar
door, al die wilde verhalen".
"Als topvoetballer voel je het voor de
wedstrijd: wat kan ik brengen vandaag?
Dat gevoel is er niet. Het komt alleen terug
door op een bepaalde manier en op een
bepaald niveau te trainen. Ik weet van
mezelf dat ik met passie moet trainen om
in de wedstrijden goed tot m'n recht te
kunnen komen. Beperk ik me door
gewoon met de groep mee te doen, dan
schiet ik persoonlijk tekort".
"De mogelijkheden om uit het dal te
komen worden je op dit niveau nauwelijks
aangereikt. Je moet het vooral zelf doen. Ik
probeer het in een andere trainingsaanpak
te zoeken. Wat ik op het ogenblik doe, is
vechten tegen de terugval. Ik doe er veel
aan. Ik merk dat ik verschrikkelijk hard
moet werken om te voorkomen dat ik nog
meer terugval. Het is een hard gevecht. Een
gevecht tegen veel. Soms tegen tè veel".
Vooruit denken
Het is niet voor het eerst dat hij voor
erkenning moet knokken. Zeven jaar
geleden deed hij het al, aan de boorden van
hij IJsselmeer nog. "Ook op het
trainingsveld van Volendam stond ik
tijdens de positiespelletjes met mijn
handen vaak vertwijfeld in de zij: 'Hoe kan
dat nou? Waarom begrijpen die anderen
mij nou niet? Zie ik het dan niet goed?'. Op
een gegeven moment begon ik daar zelfs
serieus aan mezelf te twijfelen. Gelukkig
stelde Gerrie Mühren mij gerust. Hij zei:
'In gedachten ben je de anderen ver
vooruit. Je ziet het twee stappen verder.
Weet je wat je moet doen? Je moet maken
dat je wegkomt hier. En zo snel mogelijk'".
Niet veel later trad Wim Jonk in de
voetsporen van zijn leermeester richting
Mokum. "Ach, in wezen kan ik een beetje
aanvallen en een beetje verdedigen en
daarnaast heb ik veel van Gerrie opgepikt.
Hij was zelf ook een meester in het spelen
van positiespelletjes. Als geen ander weet
hij hoe je een bal moet raken en waar en
hóe je je moet opstellen. Voetbal is niet
moeilijk, als je 't snapt".
"Het is zoals ik het zeg. Iedereen in het
AJAX MAGAZINE FEBRUARI 1995
