ik het wel doen. Ik weet namelijk zeker dat
ik het kan. Ik ken mezelf. Ik twijfel wat dit
betreft geen seconde aan mezelf. Ik ben
verwend met wat ik weet van topvoetbal.
Ik denk dat ik heel moeilijk met minder
genoegen zal kunnen nemen. Als ik om me
heen kijk en ik de familie Doorsnee zie,
vraag ik me af: Waarom zou ik het dan niet
kunnen?".
De voetballer roert de trom. Zo
bescheiden is de kleine Zeeuw dus ook
weer niet. "Ik ben bescheiden in die zin dat
ik niet alles tegelijk zeg. Maar ik zeg de
dingen wel zoals ze zijn. Ik ben
een nuchter en weldenkend
mens. Het verstand wint het bij
mij altijd van het gevoel.
Daarom kon ik in Amerika ook
leven met de beslissing van
Advocaat om mij niet op te
stellen. Eenmaal thuis heb ik
vervolgens van alle kanten
moeten aanhoren: En, Danny,
ben je er al over heen? Heb je
het al verwerkt? Ja, wat dan?
Wat moet ik nou verwerken? Ik
wist waarom de bondscoach
mij meenam en ik wist
bovendien dat iemand als
Ronald Koeman op grond van
zijn specifieke kwaliteiten
boven mij de voorkeur kreeg.
Nou en? Het is gegaan zoals ik
had verwacht dat het zou gaan.
Met de reserve-rol had ik
rekening gehouden. Natuurlijk
had ik graag willen spelen.
Natuurlijk vond ik het jammer dat ik totaal
niet in actie ben geweest, maar aan de
andere kant vond ik het een eer om erbij te
mogen zijn. Op het EK van 1992 in
Zweden heb ik serieus overwogen naar
huis te gaan, in Amerika niet. Geen
seconde. Integendeel. Ik heb geen moment
het idee gehad dat ik er maar een beetje bij
hing".
Hij heeft in de donkerste uren nooit een
schouder nodig gehad? "Niemand hoeft
mij te troosten. Mocht er iets zijn waarmee
ik zit, dan los ik dat zelf wel op. Daar heb
ik niemand voor nodig".
De emoties moeten verborgen blijven? Hij
is zo gesloten als een oester dus? "Ik ben
opgegroeid in een doodeenvoudig gezin in
Oost-Souburg. Maar om nu te zeggen dat
ik een typische Zeeuw ben; ik geloof daar
niet in. Ook in Limburg en in Friesland
zullen er mensen zijn die gesloten zijn.
Mensen met die eigenschappen tref je
overal. Er zijn introverte Zeeuwen, er zijn
uitbundige Zeeuwen. Je hebt erbij met een
klein hartje, je hebt er bij met een grote bek
en je hebt er dus ook bij die nuchter zijn.
Ik ben er zo één".
"Het verhaal van de stoere Zeeuw gaat
voor mij niet op. Ik ben niet iemand
geweest die ooit met windkracht tien tegen,
door de Zeeuwse polders naar de
jf,; f i
trainingen fietste. Ik woonde vlakbij het
voetbalveld en als ik naar Zeist moest,
werd ik steeds keurig gebracht en gehaald.
Nee, deze kleine Blind heeft geen
ontberingen gekend, hoewel ik vind dat ik
als voetballer best karakter heb. Wat ik heb
bereikt, heb ik tenslotte zelf gedaan".
Nooit gepiekerd
De voetballer drinkt en praat in een bruine
kroeg aan de Middenweg. Een kopje koffie,
een krantje en het laatste nieuws
rechtstreeks uit de mond van de
kasteleinsvrouw. Er is niets mooier dan de
dag beginnen in Mokum?
"Ik voel me hier thuis. Van begin af aan.
De mentaliteit van de Amsterdammers
staat me aan. In het begin crosste ik op m'n
vrije middag nog wel eens heen en weer
naar Zeeland. Maar nooit heb ik gedacht,
goh, waar ben ik bij Ajax aan begonnen. Ik
voelde me er onmiddellijk als een vis in het
water. Wat mij heeft geholpen, is
natuurlijk het feit dat ik het van het begin
af aan sportief aankon. Ik was onder
Cruijff meteen een basisspeler en in m'n
eerste seizoen wonnen we ook de Europa
Cup. Ik heb bij Ajax nog geen moment
gepiekerd".
Vervlogen is de melancholie over het
strand, de zee en de polders in Zeeland?
"Een jaar of vijf heb ik
volgehouden dat ik ooit beslist
naar Zeeland zou terugkeren.
Ik denk er inmiddels anders
over. De momenten dat ik
terugdenk aan Zeeland, komen
steeds minder voor. Ik kom er
nu alleen nog in de zomers".
"Ik ben opgegroeid op het
strand. Ik heb vlak onderaan
de duinen gewoond. Nergens
zijn de zomers zo mooi als in
Zeeland. Zeeland telt het
grootste aantal zonuren van
Nederland. Met afstand zelfs,
per jaar 165 zonuren meer dan
elders. Dat houdt in dat in
Zeeland de zon dagelijks
gemiddeld een half uur langer
schijnt. Maar vraag me niet
hoe dat komt. Welke
topografische invloeden
daaraan ten grondslag liggen,
weet ik niet. Buiten het voetbal
houden trouwens niet zoveel zaken mij
bezig. Als ik me op de wereld zou moeten
concentreren, zou ik het veel te druk
hebben. Ik heb het dus liever maar gewoon
over het voetballen".
Een mooier beroep dan dat van
profvoetballer is nauwelijks denkbaar? "Ik
zou ook graag pianist willen zijn of
operazanger als Pavarotti. Het lijkt me heel
mooi een concert voor honderdduizend
mensen te geven. Een voetballer is ook een
beetje een artiest, al zie ik dat zelf niet zo.
Ik kan intens genieten van het plezier dat
toeschouwers aan een wedstrijd beleven, ik
kan daardoor ontroerd raken. Maar ik kan
niet gelijk een artiest het publiek bespelen.
Ik doe niets extra om de mensen nog meer
te vermaken. Ik doe alleen mijn werk".
AJAX MAGAZINE SEPTEMBER 1994