pen?
Nooit!
Wie de Ajax-stijl vlekkeloos personifïceert,
torst automatisch de vooroordelen waar de
club mee is behangen met zich mee. Het
stigma van de arrogantie blijft hardnekkig
op Ajax, en dus ook op Seedorf, gebrand.
"Omdat veel dingen verkeerd worden
uitgelegd", denkt de jongste debutant uit
de historie van Ajax. "Ik zal een voorbeeld
geven. Als je hier als klein jochie voor het
eerst het rood-witte shirt aantrekt, ben je
vreselijk trots. Je voelt jezelf groeien in dat
shirt, door de historie en de sfeer die hier
hangt. Je hoort bij Ajax en dat geeft je een
sterk en op den duur zelfs een
onoverwinnelijk gevoel. Langzaam ga je
daar in mee, dat geldt voor iedere speler bij
Ajax. Daarom zie je ook, als je een
jeugdelftal van Ajax het veld ziet opkomen,
die borstjes vooruit en die stoere blikken.
Dat is geen arrogantie of vervelende bluf,
maar trots en zelfvertrouwen. En juist daar
blijkt in de Nederlandse samenleving
weinig plaats voor te zijn. Dat zie je niet
alleen in de voetballerij, maar in de hele
samenleving. Zelfbewustzijn wordt
uitgelegd als arrogantie, terwijl ik dat
laatste juist in verband breng met op
mensen neer kijken. Dat heb ik mijn hele
leven nog nooit gedaan en dat zal ik ook
nooit doen. Ik ben nog steeds dezelfde
Clarence Seedorf als een paar jaar geleden.
En mocht ik ooit naast mijn schoenen gaan
lopen, dan word ik snel genoeg door mijn
directe omgeving, m'n familie en m'n
vrienden, op de vingers getikt. Gelukkig."
"Nog veel te leren"
Hij oogt niet alleen ouder en rijper, ook in
verbale zin is Seedorf (18) zijn
leeftijdgenoten een paar pasjes voor. Het
harde, verantwoordelijke bestaan in de
voetbaltop heeft hem op zeer jonge leeftijd
tot een evenwichtige persoonlijkheid
gekneed. Voor zover hij dat al niet van
nature had meegekregen. Waar het gros in
de tienerjaren zoekende en dolende is, weet
Clarence Seedorf wat hij wil en waar hij
voor staat. Althans, zo lijkt het. "Natuurlijk
leid ik bij Ajax een ander leven dan de
meeste van mijn leeftijdgenoten", erkent
hij. "Door de druk van buitenaf, het hoge
verwachtingspatroon en de omgang met de
veelal volwassen collega's rijp je misschien
wat sneller. Maar net als ieder ander op
mijn leeftijd moet ik nog een hoop leren.
Niet alleen bij mijn werk, op
voetbalgebied, maar ook van het leven. Ik
voel me niet ouder dan ik ben. Zeker niet
als ik thuis of onder vrienden ben."
Thuis, dat is sinds het begin van de jaren
tachtig Almere. Zijn wieg stond in
Suriname, op tweejarige leeftijd maakte
Seedorf met zijn ouders de grote oversteek
naar Nederland. Na diverse verhuizingen
binnen de Amsterdamse gemeentegrenzen,
waarvan alleen een verblijf in de
Kinkerbuurt hem helder voor de geest
staat, streek de familie Seedorf in 1981 neer
in Zuidelijk Flevoland, in Almere. Over
zijn jeugdjaren niets dan goeds. Seedorf:
"Als je naar een speciaal moment uit mijn
jonge jaren vraagt, moet ik het antwoord
schuldig blijven. Mijn hele jeugd was
speciaal. Een onbekommerde tijd, waarin
het leven draaide om voetbal, school en
heel veel lekker eten. Leuke vriendjes,
nooit vijanden en een hechte familieband.
Ook wat dat betreft is er eigenlijk weinig
veranderd. Is niet zo vreemd, want je praat
over een paar jaar geleden."
Als pupil van AS'80 meldde Seedorf, hij
was toen tien jaar jong, zich op de
instuifdag bij Ajax. De Amsterdamse
trainersstaf beoordeelde het ongeslepen
groeidiamantje die dag op de juiste waarde
en Seedorf werd prompt toegevoegd aan de
Ajax-collectie. In de D 2-junioren, bij
trainer Herman Borman. Waarop het
briljantje jaarlijks aan glans begon te
winnen. "De overgang van de amateurs
naar Ajax verliep heel soepel. Ik was
vastbesloten alles eruit te halen wat erin
zat, was heel leergierig. En dat ben ik nog
steeds. In de jeugd benaderde ik het
voetbal al behoorlijk serieus. We hadden
een hele collectie videobanden thuis van
wedstrijden van mij bij Ajax en het
Nederlands jeugdteam. Samen met mijn
vader keek ik die wedstrijden naderhand
terug, om te zien wat ik goed en vooral
fout deed. Zonder beelden is het moeilijk
om iets van een wedstrijd te leren, als je zo
jong bent. De videobeelden maakten het
tastbaar. Af en toe bekijk ik die banden, ik
heb er een stuk of twintig uit die tijd, nog
wel eens. Gewoon voor de lol. Maar
destijds was het puur om wijzer van te
worden."
"M'n vader kon en kan erg genieten van
mijn bluf naar buiten toe", vervolgt
Seedorf. Om zichzelf ogenblikkelijk te
verbeteren: "Alhoewel, bluf, ik denk dat
zelfbewustzijn een beter woord is. Die
uitstraling zal ik altijd wel blijven houden.
Want dat zit in me, het is iets van mezelf.
Het zou pas triest zijn, als het een pose zou
zijn. Maar ik ben wat ik uitstraal en dat zal
dus nooit veranderen. Wat van jezelf is, bij
je karakter hoort, doe je toch niet weg? Dat
komt inderdaad aardig overeen met wat ze
het Ajax-gevoel noemen. Ik heb het
toevallig van mezelf, maar je ziet hier ook
jongens tijdens de jeugdopleiding naar een
AJAX MAGAZINE SEPTEMBER 1994
