ambiance en de mentaliteit en de wijze waarop hier om de bal wordt gestreden. De wedstrijden in de Serie A zijn fysiek veel zwaarder. De verdedigers zijn killers. Pure killers. Het is hard tegen hard. Voor volle tribunes waan je je echt in een arena". Theater Voetbal is theater in Italië. "Theater en emotie", zegt de oud-international aan wie het WK in de Verenigde Staten voorbij is gegaan, al leek het er aan het eind van de competitie, toen Genoa wonderwel draaide, even op dat Van 't Schip een plaatsje had in kaartenbak van Dick Advocaat. "En er telt hier één ding", gaat Johnny verder, "het resultaat. En de mensen vinden het mooi. Het is maar net hoe je het ziet. Met Genoa spelen we amper op de helft van de tegenstander. Er zit door de opwinding nooit rust in het spel. We hebben een laatste man die het prachtig vindt orti de bal op te wippen en vervolgens een keiharde peer naar voren te geven. Het publiek vindt dat prachtig en na afloop slaat iedereen hem ook nog eens trots op de schouders". "Zo ben je niets, zo ben je wereldberoemd. In Italië kan alles. Kijk maar naar Marciano Vink. Na zijn doelpunt in de stadsderby tegen Sampdoria stonden de kranten plotseling vol over hem. Een ongelooflijke solo, een ongelooflijke slalom, nog maar zelden vertoond. Maradona deed het een keer tegen Engeland en Jesper Olsen presteerde het ooit in De Kuip tegen Feyenoord. Marciano had bij Genoa het hele seizoen alleen maar kritiek over zich heen gekregen en nu, nu is hij definitief in de annalen bijgeschreven". Gezondheid In wankel evenwicht tussen verdriet en geluk: John van 't Schip weet er alles van. Anderhalf jaar geleden kwakkelde hij met zijn gezondheid, hij geraakte in de vergetelheid en ten slotte kon hij zich slechts opwinden over een volstrekt gebrek aan begrip. "In de laatste vier maanden van het seizoen 1992- 1993 kreeg ik last van een hernia, op dezelfde plek waar ik negen jaar geleden al eens was geopereerd. Ik voelde dat het niet goed zat. Ik had tintelingen in mijn linkerbeen. Maar omdat we met Genoa in degradatiegevaar verkeerden vroeg de trainer mij om er geen ruchtbaarheid aan te geven. Ik heb het toen stil gehouden maar achteraf is dat misschien niet zo slim geweest. Ik had me beter meteen kunnen laten opereren dan vier maanden wedstrijden op halve kracht te spelen. In juni, vorig jaar zomer, ben ik geopereerd. Vervolgens heb ik vijf maanden nodig gehad om volledig te herstellen. Waar ik me in die tijd vreselijk aan irriteerde was dat in de Nederlandse pers steeds werd gezegd: Van 't Schip deed bij Genoa weer eens niet mee, of: Van 't Schip zat bij Genua weer op de tribune. Naar de feitelijke achtergrond werd nooit geïnformeerd". Tot overmaat van ramp mocht Bel' Johnny afgelopen winter van de club zelfs nog verkassen naar degradatie-kandidaat Lecce. "We hadden één buitenlander teveel, er moest er dus één worden verkocht. Toen zijn ze het rijtje langs gegaan. Uiteindelijk kwamen ze bij mij terecht. Lecce! Lecce? Daniëlle en ik hebben er toen de atlas eens bijgepakt. Weet je waar Lecce ligt? Helemaal in het zuiden. Lecce? No, grazie, heb ik toen tegen de president gezegd". De bloedrode zon zakt achter de bergen. Daniëlle komt aangelopen met de kinderen. Papa John koestert onmiddellijk kleine Davey. "Zeg jij eens tegen meneer wat papa doet. 'Papa voetbalt hè, Davey, en waar? In het hotel hè, Davey'. Vóór elke wedstrijd moet ik hier in trainingskamp. Elk weekeinde weer. Papa gaat voetballen en het hotel in. En Davey, die begrijpt er niets van". Johnny stapt weer op. Zijn stralende glimlach wordt gevoed door het mooie weer, de riante uitzichten en het bewustzijn belangrijk te zijn voor zijn club, Genoa. Dat er geen Oranje-gevoel door het rood-blauw van de tweede club van de havenstad sijpelt, doet hem weinig. "Natuurlijk, ik had er graag bij gezeten. En ik had er stilletjes ook een beetje op gehoopt. Een wereldkampioenschap is een bekroning van je carrière, een hoogtepunt. Maar toen ik twee jaar geleden de stap naar Italië maakte, wist ik waar ik terecht kwam, en dat was niet bij een topclub. Om dan in the picture te blijven moet het je meezitten en veel mazzel had ik aanvankelijk niet. Dan verdwijn je uit het zicht. De beeldvorming hielp ook al niet mee en in Nederland ziet men mij natuurlijk nog steeds als 'die rechtsbuiten'. Hier in Italië ben ik dat rechtsbuiten allang kwijt. En ik voel mij er heerlijk bij!"

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1994 | | pagina 94