ambiance en de mentaliteit en de wijze
waarop hier om de bal wordt gestreden. De
wedstrijden in de Serie A zijn fysiek veel
zwaarder. De verdedigers zijn killers. Pure
killers. Het is hard tegen hard. Voor volle
tribunes waan je je echt in een arena".
Theater
Voetbal is theater in Italië. "Theater en
emotie", zegt de oud-international aan wie
het WK in de Verenigde Staten voorbij is
gegaan, al leek het er aan het eind van de
competitie, toen Genoa wonderwel
draaide, even op dat Van 't Schip een
plaatsje had in kaartenbak van Dick
Advocaat.
"En er telt hier één ding", gaat Johnny
verder, "het resultaat. En de mensen
vinden het mooi. Het is maar net hoe je het
ziet. Met Genoa spelen we amper op de
helft van de tegenstander. Er zit door de
opwinding nooit rust in het spel. We
hebben een laatste man die het prachtig
vindt orti de bal op te wippen en
vervolgens een keiharde peer naar voren te
geven. Het publiek vindt dat prachtig en na
afloop slaat iedereen hem ook nog eens
trots op de schouders".
"Zo ben je niets, zo ben je wereldberoemd.
In Italië kan alles. Kijk maar naar
Marciano Vink. Na zijn doelpunt in de
stadsderby tegen Sampdoria stonden de
kranten plotseling vol over hem. Een
ongelooflijke solo, een ongelooflijke
slalom, nog maar zelden vertoond.
Maradona deed het een keer tegen
Engeland en Jesper Olsen presteerde het
ooit in De Kuip tegen Feyenoord.
Marciano had bij Genoa het hele seizoen
alleen maar kritiek over zich heen gekregen
en nu, nu is hij definitief in de annalen
bijgeschreven".
Gezondheid
In wankel evenwicht tussen verdriet en
geluk: John van 't Schip weet er alles van.
Anderhalf jaar geleden kwakkelde hij met
zijn gezondheid, hij geraakte in de
vergetelheid en ten slotte kon hij zich
slechts opwinden over een volstrekt gebrek
aan begrip. "In de laatste vier maanden van
het seizoen 1992- 1993 kreeg ik last van
een hernia, op dezelfde plek waar ik negen
jaar geleden al eens was geopereerd. Ik
voelde dat het niet goed zat. Ik had
tintelingen in mijn linkerbeen. Maar
omdat we met Genoa in degradatiegevaar
verkeerden vroeg de trainer mij om er geen
ruchtbaarheid aan te geven. Ik heb het toen
stil gehouden maar achteraf is dat
misschien niet zo slim geweest. Ik had me
beter meteen kunnen laten opereren dan
vier maanden wedstrijden op halve kracht
te spelen. In juni, vorig jaar zomer, ben ik
geopereerd. Vervolgens heb ik vijf
maanden nodig gehad om volledig te
herstellen. Waar ik me in die tijd vreselijk
aan irriteerde was dat in de Nederlandse
pers steeds werd gezegd: Van 't Schip deed
bij Genoa weer eens niet mee, of: Van 't
Schip zat bij Genua weer op de tribune.
Naar de feitelijke achtergrond werd nooit
geïnformeerd".
Tot overmaat van ramp mocht Bel' Johnny
afgelopen winter van de club zelfs nog
verkassen naar degradatie-kandidaat Lecce.
"We hadden één buitenlander teveel, er
moest er dus één worden verkocht. Toen
zijn ze het rijtje langs gegaan. Uiteindelijk
kwamen ze bij mij terecht. Lecce! Lecce?
Daniëlle en ik hebben er toen de atlas eens
bijgepakt. Weet je waar Lecce ligt?
Helemaal in het zuiden. Lecce? No, grazie,
heb ik toen tegen de president gezegd".
De bloedrode zon zakt achter de bergen.
Daniëlle komt aangelopen met de
kinderen. Papa John koestert onmiddellijk
kleine Davey. "Zeg jij eens tegen meneer
wat papa doet. 'Papa voetbalt hè, Davey, en
waar? In het hotel hè, Davey'. Vóór elke
wedstrijd moet ik hier in trainingskamp.
Elk weekeinde weer. Papa gaat voetballen
en het hotel in. En Davey, die begrijpt er
niets van".
Johnny stapt weer op. Zijn stralende
glimlach wordt gevoed door het mooie
weer, de riante uitzichten en het
bewustzijn belangrijk te zijn voor zijn club,
Genoa. Dat er geen Oranje-gevoel door het
rood-blauw van de tweede club van de
havenstad sijpelt, doet hem weinig.
"Natuurlijk, ik had er graag bij gezeten. En
ik had er stilletjes ook een beetje op
gehoopt. Een wereldkampioenschap is een
bekroning van je carrière, een hoogtepunt.
Maar toen ik twee jaar geleden de stap naar
Italië maakte, wist ik waar ik terecht kwam,
en dat was niet bij een topclub. Om dan in
the picture te blijven moet het je meezitten
en veel mazzel had ik aanvankelijk niet.
Dan verdwijn je uit het zicht. De
beeldvorming hielp ook al niet mee en in
Nederland ziet men mij natuurlijk nog
steeds als 'die rechtsbuiten'. Hier in Italië
ben ik dat rechtsbuiten allang kwijt. En ik
voel mij er heerlijk bij!"
