nou ja, als je dan toch in dat wereldje zit, ga dan je diploma's halen. In die periode van vijf tot zes jaar dat ik bij JOS was, heb ik die diploma's gehaald, als laatste het A diploma, in 1964." Michels wilde verder, naar het semi- professionele voetbal en om dat te kunnen realiseren moest hij afscheid nemen van JOS, om in de gelegenheid te zijn wedstrijden te bezoeken op de zondag die hij anders besteedde om zijn elftal te coachen. De weg naar succes "Door een samenloop van omstandigheden, wat wel meer voorkomt in het leven, kwam ik in januari 1965 bij Ajax terecht. De club stond er niet goed voor. De trainer, Vic Buckingham, was ontslagen, en ik werd opgeroepen. Ik werd volledig in het diepe gegooid want ik had geen enkele ervaring in het prof-voetbal. Ook de opleiding was daar helemaal niet op afgestemd. Wat ik aantrof was chaos, gebrek, of beter ontbreken van discipline, iedereen deed maar wat. En daar sta je dan met als scholing de Academie voor Lichamelijke Opvoeding, een aantal jaren ervaring met IOS, een redelijke theoretische know-how, wat praktische kennis als speler. Ik kende club en ik had bepaalde ideeën over welke weg we moesten bewandelen om tot beter voetbal te komen. Die ideeën behelsden teamvorming, volledig professionalisme en discipline. Dat laatste had in die tijd een dubbele betekenis. Nu zie je bij spelers ook buiten het stadion een professionele houding en leefwijze maar toen was die er überhaupt niet, omdat niemand daarmee vertrouwd was. Het voetbal moest dus naar een hoger niveau, er werd een kampioenschap van je verwacht en ik had al heel gauw door dat ik mij anders moest opstellen. Ik had geen andere keus." De weg naar het succes ging niet over rozen. Impopulaire maatregelen, zoals een strenge discipline, het regelmatig vervangen van spelers en het werken aan een professionele houding en mentaliteit, heeft wel het nodige succes opgeleverd. "Met als grote doorbraak de beroemde drie wedstrijden tegen Benfica in 1969, met die beslissingswedstrijd in Parijs", haalt Rinus Michels aan, "dat leidde het volgend seizoen naar de finale Europa Cup 1 tegen AC Milan in Madrid waar we een taktisch lesje kregen van mensen die wat meer ervaring hadden in dat werk." Na de winst van de eerste Europa Cup in Londen tegen Panathinaikos verliet Michels Ajax en begon hij aan het avontuur bij Barcelona. "De reden dat ik vertrok was de uitdaging, het avontuur, de financiën. Alleen bij grote successen komen topclubs op je af. En dan grijp je die kans", legt Michels zijn toenmalige beslissing uit, "je bent jong, je staat er verder niet bij stil, je doet het. Nu zou je het misschien eerst allemaal op een rijtje zetten en alles beter regelen. Maar misschien is dat niet eens goed. Je moet het gewoon doen. Ja, dan kom je van Ajax, dat topvoetbal speelde, bij een selectie van Barcelona waarvan de hele wereld schreef dat daar de beste spelers ter wereld rondliepen. En ik zag dat schrijnende verschil tussen Ajax en Barcelona, zowel individueel als collectief. Het viel verschrikkelijk tegen. Ja, dat was echt een teleurstelling" Via Los Angeles naar Zeist Onder moeilijke omstandigheden hield Michels het vier jaar bij Barcelona, maakte de club na veertien jaar weer eens kampioen, keerde ongewild even terug naar Ajax, en werkte vervolgens weer twee jaar bij Barcelona. Daarna trok Rinus Michel naar Amerika, naar de Los Angeles Aztecs. "Dat viel niet tegen", herinnert Michels zich, "goeie sfeer en een goeie instelling, maar te weinig spelers. Die moest ik overal vandaan moest halen, zoals Suurbier die wat verloren in Frankrijk zat, Cruyff die als een soort huursoldaat bij Levante in Spanje speelde, Leo van Veen en een amateur van AFC. Afijn, overal kwamen ze vandaan." Ja, in financieel opzicht was het een drama, want publiek was er nauwelijks. Je speelde in immense stadions voor een handjevol toeschouwers. Het wordt nu wel wat beter. Bij een groot deel van de jeugd is het voetbal aardig populair. Alleen al omdat AJAX MAGAZINE JUNI 1994 81

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1994 | | pagina 85