De schaal
Column
door David Endt
Zo op 't eerste gezicht is het een vrij smakeloze trofee. Hij lijkt van
tin, en dat is-ie misschien ook wel. Hij spiegelt flets. Op 't tweede
gezicht is 't nog steeds geen schoonheid, de kampioensschaal die
het kampioenschap van Nederland verzilvert. De schaal is groot en
te vaak wordt omvang verward met status. En toch heeft-ie iets. In
de kom staat gegraveerd: Kampioen van Nederland 1993 - 1994,
daaromheen in de rand: Winnaar PTT Telecompetitie. En in het
hart staat het wapen van de KNVB. Zie ik nog meer letters, of is
het verbeelding? Fletse letters. Het feestgedruis leidt de aandacht
af. Ja, is 't niet prachtig? De kampioensschaal, eindelijk weer in De
Meer.
Een titel met een gebiedende wijs, want hij móest er komen.
Hoeveel uren zitten er in het kampioenschap, hoeveel
zweetdruppels zijn er geplengd, hoeveel wilskracht en hoeveel
overwonnen twijfel ligt er op de tinnen schaal die gisteravond van
hand tot hand ging?
Hoewel de titel aangekondigd was, durfde ik pas in Limburg de
contouren van de schaal te zien. Het Kaalheide-stadion was nog
niet halfvol. Twee reusachtige tegenstribbelende luchtbalonnen
werd lucht ingeblazen. Housemuziek knalde uit de luidspreker,
Foto: Louis van de Vuurst
gevolgd door een onverstaanbaar clublied: "eh mehowa
sartseveleule, heule ende rwoodah ewwe geh woh haw ne geuwe".
Ik zat op het veld, naast het doel op een houten bankje. Een mooi
plekkie om de gedachten de vrije loop te laten tegen het decor van
kleuren, geluiden en bewegingen.
De disc-jockey kondigde een lokale ster aan die voor een live
optreden zou zorgen. Kosten noch moeite waren gespaard om een
mooie happening van Roda JC - Ajax te maken. De locale ster
trachtte te zingen. Mijn tenen trokken krom. In een volle
sigarettenbewolkte kroeg zou deze tophit het ongetwijfeld goed
doen. Maar dit was Kaalheide, het stadion van Roda JC. Gelukkig
begon de wedstrijd.
Van dichtbij zag ik hoe Babangida de bal via de lat tegen het Ajax-
net kwakte en van verre zag ik hoe het prinsenkoppel Finidi-
Litmanen gelijkmaakte en hoe de piranha in Edgar Davids weer
ontwaakte en hoe zijn linkervoet het winnende doelpunt
binnenbeet.
De schaal werd zichtbaar maar mocht nog niet worden uitgepakt.
Dat gebeurde na Ajax - Heerenveen. Iedereen heeft 'm gezien. Niet
mooi en toch prachtig. Het symbool van de triomf is de beloning
voor een jaar lang keihard werken en tegenslagen overwinnen.
Feest bruist mee tussen de champagnebubbels, lachende gezichten.
Hier een toast, daar een zoen, felicitaties en omhelzingen. Het is
een drukte van jewelste. In gedachten zoek ik een rustig bankje.
Zo'n eenvoudig houten bankje als in het Kaalheide-stadion. Ik
denk aan de schaal en zie de gegraveerde tekst, de fletse spiegeling
en, alweer de letters. Letters die nu duidelijker worden.
Acht letters.
Fernanda
De naam van een
overtuigende en j
bereiken van het
in een veel belang
motiveren, vroeg
haar.
Voor wie het wil zien spiegelt haar naam zacht in de schaal.
Ook voor Fernanda, is dit de kroon op het werk.
dappere strijdster, die op haar eigen
stimulerende manier heeft bijgedragen aan het
voetbalhoogtepunt. Terwijl zij zelf kansloos was
^rijker strijd bleef zij haar man, Louis van Gaal,
hem niet op te geven, door te zetten, ook voor
