televisie. Sonja Barend heeft me een tijdje
terug gevraagd, samen met Yassine
Abdellaoui, van Willem 2. Dat was vlak
voor Ajax-Parma, dus dat kwam slecht uit.
Een volgende keer zou ik het zeker doen. Al
moet ik dan wel goed nadenken hoe en wat
ik ga zeggen. Ik heb geen zin om met m'n
wijsvingertje schoolmeester te gaan spelen.
Door goed te voetballen hoop ik ook een
bijdrage te kunnen leveren. Er melden zich
de laatste jaren in elk geval steeds meer
Marokkaanse jongetjes op de instuif. Dat
vind ik een goeie zaak."
Het tekent zijn betrokkenheid. Die hij voedt
met de Marokkaanse uitzendingen op de
radio en het journaal, dagelijkse kost in
huize Oulida. "Over de ontwikkelingen in
Amsterdam maak ik me niet zoveel zorgen.
Daar is de samenleving hier veel te
gevarieerd voor. Ik verwacht niet dat de
Centrum-Democraten in Amsterdam echt
een poot aan de grond krijgen. In steden als
Rotterdam en Den Haag wordt het, vrees ik,
een stuk gevaarlijker. Daar heb je veel meer
van die verpauperde arbeiderswijken, waar
de CD een groot deel van zijn stemmen
vandaan haalt. Ik ben blij dat ik in
Amsterdam ben opgegroeid. Hier heerst
een vrijer, toleranter sfeertje dan elders."
"Omdat ik het in Amsterdam zo naar mijn
zin heb wordt de binding met Marokko
steeds minder. Vroeger ging ik daar iedere
zomer standaard met mijn familie zes
weken naar toe. Daar keek ik het hele jaar
naar uit. Pas later ga je beseffen dat je als
klein kind alleen maar de leuke kanten van
het land ervaart. Naarmate je ouder wordt
beginnen ook de negatieve kanten je op te
vallen. Ook doordat je dan weet hoe goed
veel dingen in Nederland zijn geregeld.
Toch heb ik hele mooie herinneringen aan
die vakanties. Daar kon niets of niemand
tussen komen. Ook Ajax niet. Vaak miste ik
dan de eerste weken van de voorbereiding
op het nieuwe seizoen. Vond ik nooit zo erg,
ik klampte altijd heel makkelijk weer aan.
Bovendien waren de meeste jongens altijd
zo fel en wild tijdens de eerste trainingen,
om zich te bewijzen. 'Doe effe rustig', dacht
ik dan bij mezelf. Wat heb je er aan om
uitgeput of geblesseerd aan een nieuw
seizoen te beginnen", vraagt hij zich hardop
af.
Waarmee het gespreksonderwerp alsnog
wordt verlegd naar voetbal. Een groot
bezwaar? "Welnee", lacht Oulida uitbundig,
"natuurlijk niet. Het is de mooiste sport die
er bestaat en ik vind het heerlijk om te doen.
Dat zul je altijd aan mijn spel blijven
merken. Dat speelse, wat ik in de jeugd zo
sterk had, zal er nooit helemaal uitgaan bij
mij. Dat wil ik ook niet. Af en toe moet je
even wat raars kunnen doen met de bal.
Daar komt het publiek toch voor? Als je het
maar niet op de verkeerde momenten doet.
Loopt het fout af, dan ben je de pineut. Dat
bedoel ik ook met dat praten over voetbal.
Het is zo'n onvoorspelbare sport, dat het
volgens mij weinig zin heeft er tot in den
treure over te bomen. Met mijn vrienden
heb ik het altijd over andere dingen.
Sommigen kwamen er pas heel laat achter
dat ik bij Ajax voetbalde. Als ik uitga en
iemand die me niet herkent vraagt me wat
ik doe, dan verzin ik soms gewoon iets. Of ik
zeg alleen dat ik met voetbal wat verdien.
Pas als ze verder gaan vragen vertel ik dat ik
bij Ajax speel. Paar hoef ik niet mee te koop
te lopen. Ze nemen me maar zoals ik ben.
Bovendien leer je op die manier de mensen
kennen die om oprechte redenen met je om
willen gaan."
"Tuurlijk, de wedstrijdbespreking en op
bepaalde dingen hameren tijdens de
training, dat heeft zin. Daar leer je van,
wordt je een slimmere en betere voetballer
van. Maar verder is het bij mij vooral een
kwestie van fit zijn en jezelf lekker voelen.
Dan gaat het allemaal vanzelf. Daarom baal
ik ook zo verschrikkelijk dit seizoen. In de
jeugd was ik nooit geblesseerd, maar dit jaar
is het sukkelen geblazen. Van begin februari
tot begin maart heb ik in de basis gespeeld,
de rest was herstellen van blessures en
terugknokken. Ik ben nog steeds niet echt
doorgebroken, terwijl ik het gevoel heb dat
ik er klaar voor ben. De wedstrijden die ik
'op 4' heb gespeeld gingen best aardig, dacht
ik. Dat er vervolgens allemaal jubelverhalen
over mij verschenen is heel leuk, maar wat
heb je eraan als je niet constant presteert. Ik
las zelfs dat ik voor Ajax in die vorm
moeilijk te behouden zou zijn. Na een
handjevol wedstrijden! Ik hou me helemaal
Tarik Oulida en Ignacio Tuhuteru, twee
linksbenige talenten uit de Ajax-opleiding. In het
veld weten Tarik en Ignacio elkaar blindelings te
vinden.
niet bezig met andere clubs. Voorlopig wil
ik maar één ding. En dat is een lange
periode achter elkaar lekker voetballen, bij
Ajax, zonder blessures. Zodat ik beter en
sterker wordt. Vooral met dit mooie weer is
het onuitstaanbaar als je niet kunt spelen.
Want met de zon op mijn kop voel ik me op
m'n best."
Als Tarik Oulida even later in zijn auto stapt
heeft de koperen ploert zijn hoogste punt
bereikt. Seedorf neemt de hem vertrouwde
positie naast de bestuurder in en stopt een
vers schijfje in de CD-speler. De
zonnebrilletjes gaan op, de ramen open. De
zingende vogeltjes en Mariah Carey strijden
om het hoogste lied. En weg zijn ze. Tarik
Oulida en Clarence Seedorf, gezworen
kameraden, op weg naar een gouden
toekomst. Zo relaxt kan het leven dus zijn.
fllflV MAGAZINE MEI 1994
