dinsdag en donderdag deed de vader van
Edwin Godée het en zaterdags gingen we
met z'n allen weer naar de wedstrijd kijken.
Die sfeer, dat geluk, zo'n jongen daar op
het veld te zien voetballen; het gaf zoveel
voldoening. Dat geluk was niet te koop".
"Ik weet nu dat je met geld ook kunt
huilen. Ik zie het aan Marco. Hij kan
kopen wat hij wil, maar op een gegeven
moment houdt het natuurlijk een keer op.
Dan heeft hij alles.
Dan blijft er niets
meer over. Als hij
jarig is, vraag ik
hem wel eens of hij
nog wensen heeft.
Wat moet hij dan
zeggen? Wat moet
ik hem dan geven?
Waar kan ik hem
nu nog blij mee
maken?".
"Ik krijg zoveel van
hem, maar ik kan
nooit wat
teruggeven. Ik vind
het vreselijk om
met lege handen te
staan. Op 31
oktober is hij 29
geworden. Ik heb
hem gefeliciteerd en
hem gevraagd of er
nog iets was
waarmee ik hem
een plezier kon
doen. Toen zei hij:
'Pa, ik heb niks
nodig, ik heb alles
al'. In de kiosk vond
ik later een boek dat
ik hem ten slotte heb gegeven. "In een
sluier gevangen" van Betty Mahmoody.
Marco is er aan begonnen en heeft het in
een adem uitgelezen".
"Ik kende het boek, ik wist zeker dat hij het
mooi zou vinden. Marco en ik lijken erg op
elkaar. We hebben hetzelfde karakter, we
zijn beiden winners en we hebben ook
dezelfde maten. Alles van hem past me.
Zijn kleding, zijn schoenen. We hebben
beiden maat 43. We zijn net een tweeling.
Ja, zo boeren we onder elkaar en daarom
heb ik er ook zo veel pijn van, van die rot
enkel".
groteske vormen aan. "Ik hou zijn post bij.
Elke week krijg ik uit Milaan zakken vol.
De brieven komen vanuit alle hoeken van
de wereld. Uit Senegal, China, Kameroen,
Bulgarije, de Ivoorkust, Brazilië. Overal
komt het vandaan en allemaal willen ze een
foto van Marco hebben en een
handtekening. Marco zorgt voor de foto's,
ik doe de rest. Wie geen postzegel
meestuurt, stuur ik niets terug. Al die
zegels kan ik niet
blijven kopen. Ik
zou daar een salaris
aan kwijt zijn".
Juniorentijd het
mooist
De tijd verstrijkt,
veel te snel naar de
zin van Joop van
Basten. Er zijn van
die dagen dat op z'n
flatje in Utrecht zijn
ziel is gevuld met
weemoed. "Toen
Marco 22 was,
dacht ik: 'Hij heeft
nog tien jaar voor
de boeg'. Voor je
het weet is het
zover. Hij is nu 29.
De tijd vliegt. Het is
voorbij voordat je
het weet. Zeker met
zo'n carrière. Wat is
een seizoen in
wezen? 34
wedstrijdjes; het is
zo om".
"Zijn pupillen-tijd
vond ik zijn
mooiste periode. Hij was toen nog zo
heerlijk afhankelijk van me. In die jaren
deden we alles samen. Altijd en overal ging
ik met hem mee. Ik herinner me nog dat
hij voor een centrale jeugdtraining op een
zaterdagochtend naar Zeist moest. Het
regende pijpestelen. De straten stonden
blank. Je moest als het ware met een
roeiboot de weg over. We durfden niet te
bellen of het doorging. De mededeling van
de afgelasting wilden we niet horen. We
moesten ernaar toe. In de auto hielden we
de moed erin: het gaat door, die velden in
Zeist zijn zo goed, het gaat daar altijd door.
Maar het was natuurlijk tegen beter weten
in".
"Een andere keer, ook op weg naar het
sportcentrum van de KNVB in Zeist,
belandden we op de snelweg bij Bunnik in
een lange file. Marco was bang dat we te laat
zouden komen. Pa, neem de vluchtstrook
maar, zei hij, als de politie je aanhoudt zeg je
maar dat je niet goed bent geworden. Ik heb
toen over een afstand van acht kilometer de
De vraag die Marco van Basten, en met alle
voetballiefhebbers, bezighoudt: komt hij weer
terug op topniveau?
vluchtstrook genomen. Zo bezeten was ik er
zelf ook van in die jaren".
Geluk is niet te koop
"Ik vond het fantastisch dat intense leven
met die jongen. Ik reed hem overal heen.
Eerst naar UW en Elinkwijk, later naar
Ajax. Op maandag en vrijdag bracht ik
hem naar Amsterdam voor de training, op
A A
A AV Ait A r. A 7 I KI C CCDDIIADI 1QQ4
