besloten: de winnende goal voor Ajax tegen
Lokomotive Leipzig, in de Europa Cup II-
finale in Athene.
Dat de tik van Groningen voor blijvend
letsel hadgezorgd, bleek in Milaan, waar
Marco van Basten in zijn eerste seizoen
voor Milan slechts elf keer in aktie kwam.
Oorzaak: zijn enkelgewricht dat operatief
moest worden behandeld naar aanleiding
van een oude blessure...
Een blessure die steeds zou blijven
opspelen om zich tenslotte tot
beroemdheid op te werken. De "Enkel van
Marco", het is een begrip geworden.
Helaas, want die enkel komt niet meer
goed en dat doet alle voetballiefhebbers
pijn. En wat te denken van Marco's
grootste fan, die het met de lijdensweg van
de vedette misschien nog wel moeilijker
heeft dan de ex-Ajacied. Die grootste fan
van Marco van Basten komt in dit
interview aan het woord en zijn verhaal is
ontroerend, vermengd met bitterheid en
wanhoop. En met hoop.
"Ik heb het Marco al gezegd: Je kunt zó mijn
enkel krijgen. Dan neem ik de jouwe wel.
Als 't moet vandaag nog. Ik vraag het me wel
eens af: tegenwoordig kunnen die dokters
de mooiste transplantaties verrichten. Ze
kunnen een hart overplaatsen, een long, een
mild, een nier. Maar met een eenvoudig
enkeltje kan het niet".
In de stem van Joop van Basten (62) trilt
de wanhoop. "Ik zag het die middag bij FC
Groningen gebeuren, vlak voor mijn neus.
Ik zat op de tribune met Stanley, mijn
oudste zoon. Die was over uit Canada. Hij
zei nog: 'Kom ik nou daarvoor kijken?'.
Het fatale moment vergeet ik nooit meer.
In mijn geest draai ik die film nog
herhaaldelijk af. Na twintig minuten
gebeurde het. Marco was een beetje
gerriteerd. Op het middenveld maakte hij
plotseling een sliding op Edwin Olde
Riekerink. Hij was te laat. Hij heeft het nog
even geprobeerd, maar het ging gewoon
niet".
De aanslagen
De vader van de wereldster dooft z'n
sigaret en praat. Het is het verhaal van een
kruistocht. "Marco heeft sindsdien
eigenlijk altijd met pijn gevoetbald. Vaak
genoeg, als hij me in Milaan na afloop van
de wedstrijd terugbracht naar het vliegveld,
heeft hij het mij gezegd: 'Die enkel, pa, ik
blijf er maar last van houden, altijd pijn'.
Het is jammer dat die jongen zo moet
knoeien, woar?. Het is toch een voetballer
geweest, waarnaar het publiek speciaal
kwam kijken. Van die huis-tuin-en-
keuken-voetballers hebben we er zat".
"In Italië tegen Kohier van Juventus en
Vierchowod van Sampdoria heeft hij heel
wat duels op het scherp van de snede
geleverd. Niets en niemand werd ontzien.
Denk erom. Aanslagen op enkels en
achillespezen waren schering en inslag. Als
je dan als vader zat te kijken, sneed het in
je hart als je zag dat je zoon voortdurend
van die opdonders kreeg. Al die dreunen
tegen die enkel; op een gegeven moment
hield het natuurlijk een keer op".
"Als diepste spits met z'n rug naar het doel
van de tegenstander toe, was hij erg
kwetsbaar. Ze schopten z'n standbeen weg
en hup, daar had hij van achter weer een
kleun te pakken. Hij kon springen wat hij
wilde; aan al die trappen viel niet te
ontsnappen. Hij heeft het me wel eens
gezegd: 'En als ik de scheidsrechter dan
vroeg of hij er niet iets tegen kon doen,
kreeg ik een gele kaart of moest ik horen
dat ik niet zo moest zeuren".
De vader lijdt in stilte mee met de zoon.
"Als de pijn te verdragen was, voetbalde
hij. Of er ging een spuit in. De druk om te
spelen was groot bij AC Milan. Marco was
een topper. Het publiek wilde hem zien en
de trainer moest hem opstellen. Meestal
twee wedstrijden per week".
"Bij Milan moet je presteren, elke minuut
weer. Gullit kon die spanning op den duur
niet meer aan. Bij Sampdoria is hij dit
seizoen in een rustiger vaarwater
terechtgekomen. Zijn prestaties zijn er
naar. De druk van bovenaf is hij kwijt. Na
zoveel jaren voelt hij zich daar beter bij.
Milan had met Gullit wat meer geduld
moeten opbrengen. Bij een volgende
gelegenheid zullen ze wel wat voorzichtiger
zijn".
Milan heeft dit seizoen een enorme
aderlating ondergaan. Gullit naar
Sampdoria, Rijkaard naar Ajax, Lentini
geblesseerd en Marco geblesseerd. Met die
jongens in de ploeg zou Milan echt niet zo
gemakkelijk van Sao Paulo hebben
verloren als in Tokio is gebeurd. Het zijn
karakterjongens. In dat soort wedstrijden
gaven ze alles. Dan vestigden ze hun naam.
Die topwedstrijden vonden ze het mooiste
wat er was".
Hij wil zo graag...
Met vrouw en kinderen wacht Marco van
Basten in Amsterdam op de genezing van
de enkel. De weg naar het stadion is nog
AA
