railing dan dat ik er van genoot. Vandaar
dat het schippersleven me ook nooit zo
heeft getrokken. We woonden in een wijk
bij de haven, waar alle havenarbeiders
waren gehuisvest. Ons gezin is voor
Nigeriaanse begrippen niet zo groot, we
hadden het goed thuis, woonden
comfortabel. Na schooltijd ging ik altijd
met een vast groepje vrienden voetballen
op een hobbelige zandvlakte bij ons in de
buurt, met een kleine rubberen bal. Of ik
ging lezen, dat doe
ik nog steeds graag.
Op school waren ze
ook wel tevreden
over me, geloof ik.
Ik haalde goeie
cijfers en dan kan je
al weinig meer fout
doen in de ogen van
de leraren."
Toch bleek de
aantrekkingskracht
van de hobbelige
zandvlakte groter
dan die van de
houten
schoolbanken. Alle
fraaie rapportcijfers
ten spijt. Finidi
draaide zijn ambitie
om bankier te
worden op een laag
pitje en startte een
opzichtige flirt met
Sharks Calabar,
topclub te Nigeria.
Pa George
probeerde zijn zoon
nog op andere
gedachten te
brengen, maar de
mening van Ma
George gaf uiteindelijk de doorslag. Zij
vond dat haar zoon zijn door voetbal
aangedreven hart moest volgen. Aldus
geschiedde. Op 17-jarige leeftijd
onderwierp Finidi George zich
onvoorwaardelijk aan Koning Voetbal en
tekende een contract bij Sharks, in het
kielzog van zijn oudere broer Alani,
verdienstelijk middenvelder aldaar.
Hoewel hij zijn technische en tactische
vaardigheden in het profmilieu in rap
tempo bijschaafde, gingen de
uitnodigingen voor de Nigeriaanse
jeugdteams aan de deur van Finidi voorbij.
Voor hem geen status als Golden Eagle (tot
16 jaar) of Flying Eagle (tot 21). "Ik ben
wel een keer uitgenodigd voor een
bondskamp, waar de selectie van de jeugd
zou plaats vinden. Maar toen ik daar kwam
bleek dat de ploeg al vast stond. Na drie
dagen kreeg ik te horen dat het voor mij
weinig zin meer had om in het kamp te
blijven. Ben ik maar weer weggegaan. De
coach vond dat hij betere spelers had voor
de voorhoede. Dat was op dat moment
heel vervelend, maar diep in mijn hart wist
ik dat mijn kans nog zou komen."
Het beloofde voetbalcontinent
En inderdaad, in 1991 werd Finidi George
dan eindelijk in het Nigeriaanse
adelaarsnest opgenomen. Hoewel nog
speelgerechtigd voor de Flying Eagles
schaarde hij zich onmiddellijk bij de grote
jongens, de Super Eagles. De atletische
aanvaller vierde zijn debuut, in de met 7-1
gewonnen wedstrijd tegen Burkina Fasso,
met een treffer en drie assists. De eerste
horde was genomen, achter de tweede
lonkte Europa. Eerst naar een klein clubje,
zo had hij voor zichzelf uitgedokterd. En
vervolgens koers zetten naar de derde
horde, op weg naar een Europese topclub.
Verder durfde hij de met hindernissen
bezaaide weg naar glorie en roem nog niet
uit te stippelen. Laat staan over de finish na
te denken. Eerst
naar Europa, het
beloofde
voetbalcontinent,
mikpunt van elke
Afrikaanse speler.
Na een lange
aanloop, die twee
jaar zou behelzen,
waagde Finidi de
sprong. En liet de
tweede horde links
liggen. Zoals hij in
Nigeria de nationale
jeugdploegen had
overgeslagen,
behoefde Finidi in
Europa geen kleine
club als
springplank. Linea
recta naar de top,
naar Ajax
Amsterdam.
Eenmaal verzekerd
van een stek in de
Ajax-selectie kreeg
Finidi de keerzijde
van de medaille
onder ogen. In het
Amsterdamse
Holiday Inn begon
de heimwee te
knagen, op zijn hotelkamer leefde hij van
training naar training. "De eerste maanden
waren best moeilijk", zegt Finidi
naderhand. "Ik miste mijn vrouw, familie
en vrienden en niet te vergeten het
Nigeriaanse voedsel. Na verloop van tijd
kon ik de menukaart in het hotel echt
uittekenen. Maar de blijdschap over mijn
komst naar Ajax overwon het altijd. En de
trainingen, die waren zeker in het begin de
hoogtepunten. In Nigeria wordt je vrijwel
alleen fysiek getraind. Veel lopen, veel
