Clarence
Column
door David Endt
Hilton Istanbul ligt op een heuvel en vanaf het térrasJe een
fraai uitzicht op de Bosporus. Het is een stralende dag. Aan de
andere kant van het heldere water ligt Azië bijna binnen
handbereik. Een lieflijk panorama. Alleen daar, tussen terras en
Bosporus: een stadion! Een arena die woelt en deint van
d zwart en wit. Het is een stadion dat, ruim zès uur
voorde wedstrijd al bijna volledig is volgestroomd met supporters
vah de club uit de wijk Besiktas. Besiktas speelt v anavond Europa
Cup-voetbal. Tegen Ajax. Het wordt een moeilijk avondje. Zo'n
avond waarop jonge voetballers echte kerels worden, gespoeld
door de spanning die je goed moet vertalen. Niet in angst en
onzekerheid, maar in moed en overtuiging. Ik denk aan Clarence
Seedorf en aan hoe oud ik was toen ik zeventien was...
Wanneer ik het stadion binnenga is het avond. De lucht kleurt
paars en uit het stadion klinkt het eentonige gerombom van
trommels, afgewisseld door felle spreekkoren. De nacht waarin
zak door het militaire cordon verdwijnen kijkt Clarence nog een
keer om.
Het neonlicht van het hotel boven het veld van vierkante lichtjes
meldt eenzaam zijn naam aan de nacht. Beneden trekt een
onzichtbaar schip een witte lijn door de inktvlek die de Bosporus
is. Turkse nacht. De nacht waarin een kerel werd geboren.
Foto: Louis van de Vuurst
kerels geboren worden valt snel.
Besiktas doet de warming-up in de catacomben. Ajax niet. Om half
acht wijkt het cordon militairen bij de mond van de spelerstunnel
om de Ajacieden doorgang te geven. Warming-up op het veld. Het
is de beste methode om alvast te wennen aan het vocale geweld. Ik
zoek Clarence Seedorf. Daar loopt-ie, in de hel van Besiktas
Tien minuten duurt het zoeken naar vaste grond onder de voeten.
De aarde trilt nog een beetje ui de geplastificeerde bal glipt
makkelijk van de schoenen. Het gras is van een stugge kwaliteit.
Maar Clarence overwint. Zijn kalme zekerheid is zo verbluffend.
Snel controleren zijn voeten de bal en zijn oogopslag flitst tegen
het zwart-witte decor van de lange tribune. Het ritme van de
trommels voert hem naar de ideale cadans. Onverstoord bewegen
zijn benen, soms wat sneller, soms wat kalmer maar nooit wekt
zijn lijf de indruk dat het zich forceert.
Clarence temt de bal in de kleine ruimte en, met twee Turkse
voetballers tegen hem aan, toont hij met een simpele varrassing
aan dat ontsnapping mogelijk is uit deze val. Daar gaan de benen
weer in onverstoorbaarheid. Cool. De korte versnelling opent een
ruimte en zijn afgemeten voorzet wordt door Diego de Fin tot goal
gepromoveerd. Het gezang en de drums van de Besiktas aanhang is
verbrokkeld, het verzet gebroken. Voor Clarence hoeft de
wedstrijd niet te eindigen. Het voetbalgenot maakt hem
onvermoeibaar. Voordat de Ajacieden met de 4-0 overwinning op
