Akka!
Column
Synchroon met zijn brede lach knepen zijn ogen samen. Het was
één bundeltje plezier, dat jochie in het Napoli-shirt die op de
massagetafel lag. En dat terwijl de fysiotherapeut en de paar
Ajacieden om hem heen hem een beetje dolden. Ah, ze konden
dollen wat ze wilden, Edgar kregen ze niet kwaad, zeker niet
wanneer het over "Diego" ging.
"Diego", hij sprak de naam uit als een toverspreuk, de "o" had er in
zijn stem een bewonderend "h-tje" bij gekregen: Diego-h. En hij
lachte zijn ogen samen.
Edgar Davids was herstellende van van een zware knieblessure.
Maanden was hij bezig om dat gewricht weer op peil te brengen en
dat mocht hij op doordeweekse middagen doen bij Pim van Dord,
in de kleedkamer van het eerste elftal van Ajax. Het weerhield hem
niet het Napoli-shirt met trots te dragen. Maradona, een mooiere,
een betere, een fijnere voetballer bestond er niet. Half hinkend
deed Edgar de bewegingen, die hij zijn idool op televisie had zien
maken, voor. "Phop, phop, phop", met korte kreetjes begeleidde
hij in de plavuizengang naar de kleedkamer de Maradoniaanse
voet-imitaties. Het leek of de portretten van de Ajax-internationals
in de gang mee lachten. Prachtig kereltje, die Edgar.
Een paar maanden later, tijdens een wedstrijdje met het tweede
elftal van Ajax, op zo'n stille dinsdagavond in De Meer, zag ik zijn
snelle voeten. En ik zag ook waarom sommige mensen hem "lastig"
noemden.
Edgar speelde met een woede in het lijf die je zelden bij begaafde
aanvallers ziet. Hij ging volledig op in zijn spel, knokte om elke
bal, dook de duels in, en van zijn kleine, sterke body straalde een
venijnige, soms ongecontroleerde wil om te winnen. Een drang te
laten zien dat hij de beste was. Een dergelijke ambitie wordt bij
verdedigers en defensieve middenvelders meteen vertaald in
"karakter" en "inzet". Van aanvallers wordt het niet zo snel
getolereerd.
Ook in deze wedstrijd kreeg Edgar weer straf van een
bevooroordeelde scheidsrechter die wist dat dit die lastige Davids
van Ajax was, waar hij al zo vaak van had horen spreken. Zo, die
had geel te pakken!
Hoe jong hij nog was, nog niet eens óp de drempel naar de glorie
staande, Edgar had al een "naam". Het deed hem pijn dat hij
opvliegerig en ontembaar werd genoemd terwijl hij het juist van
voetballen moest hebben. Voetballen, met een hoofdletter V!
Doelgericht spelen met de bal.
door David Endt
Vorig seizoen debuteerde Edgar in Ajax 1. Thuis tegen RKC stond-
ie in de basis. Hij speelde vooral "in dienst van het elftal" Slechts bij
vlagen was dat Garrincha-achtige te zien: een beetje gebogen met
de bal aan de voet naar de tegenstander. Phop, phop, phop, een
paar bewegingen en er langs, er tussendoor, soms, leek het wel, er
ónderdoor.
"Heb je 'm gezien?", vroeg hij mij, na een Ajax - PSV van vorig
seizoen. Edgar's liefhebbersogen twinkelden. Ja, knikte ik, ik had
hem gezien.
De Akka.
Edgar had mij de Akka al een paar keer voorgedaan. Eerst het
voorspel: Edgar koestert de bal aan zijn linkervoet, aait de bal
beetje heen en weer. Dan nestelt de voorkant van de schoen zich*
linksonder de bal. Verscholen uit het enkelgewricht komt er een
beweging naar binnen, onwillekeurig ga je er in mee. En dan,
ineens: akka! Het voetje stuurt de bal snel maar vloeiend naar
buiten. Een subtiele, onzichtbaar venijnige stroomversnelling, kan
van links naar rechts en andersom worden uitgevoerd. De Akka.
Edgar en ik hadden hem Romario zien uitvoeren. Sonny Silooy
stond als een Griekse pilaar aan de grond genageld. Ajax had
gewonnen van PSV, maar in de kale katakomben van het
Olympisch Stadion genoten wij na van Romario's Akka.
Laatst genoot ik voor de televisie van Real Madrid - Ajax. Edgar
mocht erin en ik wist wat dat voor hem betekende. Bernabeu,
voetbaltempel, de Koninklijke, droom. Hij kwam erin en scoorde.
Ik deelde zijn vreugde en was ook bang. Bang dat Edgar Akka's
wilde laten zien, zichzelf voorbij zou stromen, gevangen door de
emotie van een liefhebber die de gebeurtenissen niet meer in de
hand heeft. Die het liefst zijn hele arsenaal bewegingen laat zien
aan de Spanjaarden maar weet dat-ie zijn taak moet blijven
uitvoeren. Zo'n dualisme vertsoort de balans en inderdaad, na dat
doelpunt ging er van alles mis, hij had de macht over de bal
verloren. Er zat een antimagneet in zijn voeten, de bal beheerste
hém, schopte hem van zich af! Bernabeu, voetbaltempel, de
Koninklijke, droom...
Die droom is achter de rug en heeft Edgar sterker gemaakt. Hij
blijft zich met woede in het lichaam en snelle voeten ontwikkelen.
Akka!
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1992
21
