2. De Eerste Club
3. De Droom
4. Het Besef
5. Het Debuut
7. Ajax
1De Jeugd
"Ik ben opgegroeid in Lahti, dat is een een
redelijk grote plaats, een kleine honderd
kilometer ten noorden van Helsinki. Mijn
jonge leven stond al helemaal in het teken
van sport. Mijn vader Olavi was een goede
voetballer, hij speelde als middenvelder bij
Reipas, de oudste en populairste club van
Lahti, mijn moeder Liisa had ook
gevoetbald en mijn jongere zusje, Sini,
speelt basketbal. Ja, het is een echte
sportfamilie en en 's-zomers benutte ik elk
vrij uurtje om met mijn vriendjes in het
park, op straat, en bij ons achter in de tuin
te voetballen. In de winter was het daar te
koud voor en dan speelden wij ijshockey.
Ook op school deden wij veel aan sport."
"Toen ik de leeftijd had om bij een club te
gaan spelen, koos ik natuurlijk voor
Reipas, de club van mijn vader. De laatste
jaren is Reipas door financiële problemen
afgezakt naar de derde divisie en
overvleugeld door de andere club van
Lahti, Kuusysy. Maar nog steeds is Reipas
dé club van Lahti. Het is een vereniging
met een hele typische familiesfeer. Iedereen
gaat goed met elkaar om er is een
geweldige band tussen alle Reipas-mensen.
Iedereen kent elkaar en er wordt veel
aandacht gegeven aan de jeugd en dat is
voor mijn ontwikkeling ook heel goed
geweest. Het is zonder meer een club met
een heel aparte sfeer."
"Ik was, net als de meeste van mijn
vrienden, helemaal bezeten van voetbal en
we volgden alles wat we op televisie maar
konden zien. Niet alleen het Finse- maar
ook het internationale voetbal. Door mijn
vader werd ik geweldig gestimuleerd om
beter te worden en als heel klein jongetje
was het al mijn droom om eens een grote
voetballer te worden, net als de sterren die
wij op televisie zagen spelen. Ik keek altijd
naar de goede voetballers om er iets van te
leren. Toen ik een jaar of zeven was speelde
ik al met spelers die drie-vier jaar ouder
waren dan ik en op een zekere dag noemde
één van die jongens mij Diego. Diego?, ik
wist niet wat hij daarmee bedoelde want ik
kende niemand die zo heette. Die jongen
legde mij uit dat die Diego een Argentijn
was van zestien jaar die heel goed kon
voetballen. Dat was in 1978, het jaar van
het Wereldkampioenschapin Argentinië,
en die Diego Maradona zat als jongste
voetballer in de Argentijnse selectie maar
werd vlak voor het WK toch daaruit
genomen. Omdat ik ook de jongste en één
van de besten van onze groep voetballers
was, noemden ze mij daarom "Diego" en ik
was natuurlijk nieuwsgierig naar die
Maradona, die ik vanaf die tijd ben blijven
volgen.
Mijn eigen droom was eerst om in het
eerste elftal van Reipas te spelen, en daarna
om professional te worden."
"Ik speelde altijd al als jonger voetballertje
mee met de ouderen en ik merkte dat ik
niets minder was dan zij. Daardoor besefte
ik al snel dat ik zoiets als talent moest
hebben. Al heel jong had ik de drang om
steeds beter te worden en mijn vader
stimuleerde dat. Ik vond mij nooit goed
genoeg. Toen ik veertien jaar was wilde ik
het Finse elftal onder 15 jaar bereiken en
toen dat lukte stelde ik mij de volgende
selectie ten doel. Toen dat lukte begon ik
door te krijgen dat mijn droom wel eens
werkelijkheid kon worden. Je hoorde
natuurlijk ook wel dat de mensen om je
heen over je praatten, dat ze vonden dat je
een talent was."
"Mijn eerste wedstrijd in het eerste elftal
van Reipas? Dat was natuurlijk iets
bijzonders. Niet alleen omdat ik pas
vijftien jaar was, maar ook omdat het
gebeurde in een bijzondere wedstrijd. Ik
zal het uitleggen. In Finland beginnen de
clubs zich na de Kerst voor te bereiden op
het nieuwe seizoen en in Lahti is het een
traditie dat Reipas en Kuusysy vlak voor de
echte competitiestart een wedstrijd spelen.
Een soort openingswedstrijd van het
seizoen waar iedereen, ook vanwege de
onderlinge rivaliteit, naar uitkijkt. Ik begon
op de bank en na tien minuten in de
tweede helft werd ik door de trainer,
Hannu Hamanainen, in het veld gebracht.
Iedereen stond verbaasd te kijken. De
meeste mensen wisten helemaal niet wie
dat jonge spelertje was, die daar liep. Ik
speelde goed, had een paar leuke akties en
zette een stuk of wat van de internationals
van Kuusysy op het verkeerde been. Na de
wedstrijd werd er veel gesproken over de
nieuwe Litmanen, want vanzelfsprekend
werd ik meteen vergeleken met Olavi
Litmanen, mijn vader."
6. De Ontwikkeling
"Ik debuteerde in het nationale elftal van
Finland toen ik 18 jaar was, in 1989 en een
jaar later werd ik gekozen tot Fins
Voetballer van het Jaar. Een hele eer, want
ik was de jongste speler die die prijs kreeg.
In dat jaar ging ik ook van Reipas naar
HJK, de topclub uit Helsinki. Ik zei al
eerder dat Reipas in financiële problemen
zat en het geld dat ze voor mij kregen
konden ze goed gebruiken. Ik zelf vond het
voor mijn ontwikkeling ook beter om bij
een topclub te gaan spelen en daarom was
die keuze voor HJK logisch. Het was een
nieuwe uitdaging om bij de nationale
kampioen en Bekerwinnaar te gaan spelen.
Maar met HJK ging het niet zo goed, ook
zij raakten in financiële nood. Bovendien
beviel het mij niet zo goed en het seizoen
daarop ging ik naar MyPa '47 uit
Myllykoskui, een ambitieuze club die veel
jonge talentvolle voetballers en een paar
ervaren spelers, zoals oud-international
Esa Pekonen, aantrok. De trainer, Harri
Kampman, kende ik erg goed en ik nam de
gok om daar te spelen."
"Een paar maanden geleden kreeg ik te
horen dat Ajax mij de kans gaf om mee te
trainen in de oefenstage voor het nieuwe
seizoen. Dat had ik al eens eerder
meegemaakt, bij PSV, bij Barcelona en bij
Leeds United. Ajax heeft een internationale
uitstraling, wie wil er niet bij zo'n club
spelen? Dus ik kwam graag naar
Amsterdam. Ajax is een internationale
topclub maar toch heerst er een andere
sfeer dan bij voorbeeld bij PSV en
Barcelona. Hier, in Amsterdam, lopen veel
meer jonge spelers rond die zich graag
willen bewijzen, en minder gelouterde
vedetten. Dat spreekt mij aan, ik voel me
daarin thuis. Je merkt dat al die jonge
spelers hetzelfde doel hebben als ik:
presteren, de top bereiken!"
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1992
