2. De Eerste Club 3. De Droom 4. Het Besef 5. Het Debuut 7. Ajax 1De Jeugd "Ik ben opgegroeid in Lahti, dat is een een redelijk grote plaats, een kleine honderd kilometer ten noorden van Helsinki. Mijn jonge leven stond al helemaal in het teken van sport. Mijn vader Olavi was een goede voetballer, hij speelde als middenvelder bij Reipas, de oudste en populairste club van Lahti, mijn moeder Liisa had ook gevoetbald en mijn jongere zusje, Sini, speelt basketbal. Ja, het is een echte sportfamilie en en 's-zomers benutte ik elk vrij uurtje om met mijn vriendjes in het park, op straat, en bij ons achter in de tuin te voetballen. In de winter was het daar te koud voor en dan speelden wij ijshockey. Ook op school deden wij veel aan sport." "Toen ik de leeftijd had om bij een club te gaan spelen, koos ik natuurlijk voor Reipas, de club van mijn vader. De laatste jaren is Reipas door financiële problemen afgezakt naar de derde divisie en overvleugeld door de andere club van Lahti, Kuusysy. Maar nog steeds is Reipas dé club van Lahti. Het is een vereniging met een hele typische familiesfeer. Iedereen gaat goed met elkaar om er is een geweldige band tussen alle Reipas-mensen. Iedereen kent elkaar en er wordt veel aandacht gegeven aan de jeugd en dat is voor mijn ontwikkeling ook heel goed geweest. Het is zonder meer een club met een heel aparte sfeer." "Ik was, net als de meeste van mijn vrienden, helemaal bezeten van voetbal en we volgden alles wat we op televisie maar konden zien. Niet alleen het Finse- maar ook het internationale voetbal. Door mijn vader werd ik geweldig gestimuleerd om beter te worden en als heel klein jongetje was het al mijn droom om eens een grote voetballer te worden, net als de sterren die wij op televisie zagen spelen. Ik keek altijd naar de goede voetballers om er iets van te leren. Toen ik een jaar of zeven was speelde ik al met spelers die drie-vier jaar ouder waren dan ik en op een zekere dag noemde één van die jongens mij Diego. Diego?, ik wist niet wat hij daarmee bedoelde want ik kende niemand die zo heette. Die jongen legde mij uit dat die Diego een Argentijn was van zestien jaar die heel goed kon voetballen. Dat was in 1978, het jaar van het Wereldkampioenschapin Argentinië, en die Diego Maradona zat als jongste voetballer in de Argentijnse selectie maar werd vlak voor het WK toch daaruit genomen. Omdat ik ook de jongste en één van de besten van onze groep voetballers was, noemden ze mij daarom "Diego" en ik was natuurlijk nieuwsgierig naar die Maradona, die ik vanaf die tijd ben blijven volgen. Mijn eigen droom was eerst om in het eerste elftal van Reipas te spelen, en daarna om professional te worden." "Ik speelde altijd al als jonger voetballertje mee met de ouderen en ik merkte dat ik niets minder was dan zij. Daardoor besefte ik al snel dat ik zoiets als talent moest hebben. Al heel jong had ik de drang om steeds beter te worden en mijn vader stimuleerde dat. Ik vond mij nooit goed genoeg. Toen ik veertien jaar was wilde ik het Finse elftal onder 15 jaar bereiken en toen dat lukte stelde ik mij de volgende selectie ten doel. Toen dat lukte begon ik door te krijgen dat mijn droom wel eens werkelijkheid kon worden. Je hoorde natuurlijk ook wel dat de mensen om je heen over je praatten, dat ze vonden dat je een talent was." "Mijn eerste wedstrijd in het eerste elftal van Reipas? Dat was natuurlijk iets bijzonders. Niet alleen omdat ik pas vijftien jaar was, maar ook omdat het gebeurde in een bijzondere wedstrijd. Ik zal het uitleggen. In Finland beginnen de clubs zich na de Kerst voor te bereiden op het nieuwe seizoen en in Lahti is het een traditie dat Reipas en Kuusysy vlak voor de echte competitiestart een wedstrijd spelen. Een soort openingswedstrijd van het seizoen waar iedereen, ook vanwege de onderlinge rivaliteit, naar uitkijkt. Ik begon op de bank en na tien minuten in de tweede helft werd ik door de trainer, Hannu Hamanainen, in het veld gebracht. Iedereen stond verbaasd te kijken. De meeste mensen wisten helemaal niet wie dat jonge spelertje was, die daar liep. Ik speelde goed, had een paar leuke akties en zette een stuk of wat van de internationals van Kuusysy op het verkeerde been. Na de wedstrijd werd er veel gesproken over de nieuwe Litmanen, want vanzelfsprekend werd ik meteen vergeleken met Olavi Litmanen, mijn vader." 6. De Ontwikkeling "Ik debuteerde in het nationale elftal van Finland toen ik 18 jaar was, in 1989 en een jaar later werd ik gekozen tot Fins Voetballer van het Jaar. Een hele eer, want ik was de jongste speler die die prijs kreeg. In dat jaar ging ik ook van Reipas naar HJK, de topclub uit Helsinki. Ik zei al eerder dat Reipas in financiële problemen zat en het geld dat ze voor mij kregen konden ze goed gebruiken. Ik zelf vond het voor mijn ontwikkeling ook beter om bij een topclub te gaan spelen en daarom was die keuze voor HJK logisch. Het was een nieuwe uitdaging om bij de nationale kampioen en Bekerwinnaar te gaan spelen. Maar met HJK ging het niet zo goed, ook zij raakten in financiële nood. Bovendien beviel het mij niet zo goed en het seizoen daarop ging ik naar MyPa '47 uit Myllykoskui, een ambitieuze club die veel jonge talentvolle voetballers en een paar ervaren spelers, zoals oud-international Esa Pekonen, aantrok. De trainer, Harri Kampman, kende ik erg goed en ik nam de gok om daar te spelen." "Een paar maanden geleden kreeg ik te horen dat Ajax mij de kans gaf om mee te trainen in de oefenstage voor het nieuwe seizoen. Dat had ik al eens eerder meegemaakt, bij PSV, bij Barcelona en bij Leeds United. Ajax heeft een internationale uitstraling, wie wil er niet bij zo'n club spelen? Dus ik kwam graag naar Amsterdam. Ajax is een internationale topclub maar toch heerst er een andere sfeer dan bij voorbeeld bij PSV en Barcelona. Hier, in Amsterdam, lopen veel meer jonge spelers rond die zich graag willen bewijzen, en minder gelouterde vedetten. Dat spreekt mij aan, ik voel me daarin thuis. Je merkt dat al die jonge spelers hetzelfde doel hebben als ik: presteren, de top bereiken!" AJAX MAGAZINE OKTOBER 1992

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1992 | | pagina 55