Décollage
Column
Onderdeel van mijn wekelijkse bezigheden is het reizen naar Parijs
om aldaar werk te verrichten voor het televisiestation Eurosport.
Twee keer in de week op en neer naar de Lichtstad is geen
uitzondering en dat maakt de vluchten van Amsterdam Schiphol
naar Paris Charles de Gaulle tot een gewoonte die bijna een sleur
wordt. Zoals ik vroeger op bus 18 stapte om naar school te gaan,
zo pak ik nu de KL 329 naar Parijs. Een vlucht van pak-weg 45
minuten die ik meestal werkend vol maak. Maar soms sluit ik mijn
ogen en laat de geluiden om mij heen door de halve slaap
schemeren. De stewardessen lichten de passagiers in drie talen over
de zaken die te wachten kunnen staan in: Nederlands, Engels en
Frans en daarvan levert de laatste taal het meeste haperingen op. Ik
kan de tekst inmiddels dromen. "Dit is het signaal uit de cock-pit
dat wij gereed zijn voor vertrek"..."Ready for take-off'..."le
décollage est immédiat".
Décollage, décollage... Het woord laat me niet los. Als een
hardnekkige wesp blijft het door mijn hoofd zoemen. Het betekent
gewoon: opstijgen, maar mijn fantasie brengt me naar de vertaling
van "ontplakking". Colle is immers lijm. Wij ontplakken ons van
moeder aarde om het luchtruim te kiezen, denk ik, terwijl ik door
het snelle stijgen steviger in mijn zetel wordt gedrukt. Opstijgen,
het is een wonder, elke keer weer.
Ik wimpel het plastic bakje met voer, mij aangeboden door de
parelwitgetande stewardess, af en sluit mijn ogen weer. Uit de
achterkant van mijn oogleden komen de beelden van een wedstrijd
tussen Real Madrid en Ajax naar voren. In het Bernabeu-stadion,
een tempel waarvan zelfs de meest gelouterde voetballers een extra
door David Endt
kick krijgen. Het tilt ze onwillekeurig naar een hoger niveau.
De Ajacieden voelen die sensatie ook.
Na een kwartiertje wennen aan het Madrileense gras komt Ajax los
krijgt het publiek een schitterende in groen-geel uitgevoerde
exhibitie te zien. Real raakt het spoor bijster, Ajax toont zich
vernuftig en laat het collectief prachtig samensmelten met de
individuele klasse.
De 28e minuut, 180 seconden nadat hij Ajax met een magistraal
doelpunt op 1-0 heeft gebracht, heeft Dennis Bergkamp in de
buurt van het Madrileense strafschopgebied weer een afspraak met
de bal. Hij lijkt, met een stuk of wat Real-verdedigers om zich
heen, kansloos maar wanneer de bal zijn voet kust gaat alles te snel
voor de withemden. De bal tolt om een knoestige knie, een speler
voelt de wind om zich heen suizen en probeert zich tevergeefs
staande te houden in de cycloon. Bergkamp, veertien jaar geleden
een vrolijk voetballend pupilletje bij Wilskracht SNL, is de
momentenmeester die de bal opnieuw opvangt. Bal en Bergkamp
komen los van de grond. Ontplakking! Meetkunde en fantasie
vallen elkaar in de armen. Het doelpunt verlaat de wetten van
mogelijkheid, iedereen die het ziet gebeuren stijgt mee met de
boog die de bal maakt en zweeft, terwijl de bal alweer contact
maakt met het gras, verder. Men ontstijgt het stadion, het
magische moment voert tot hoog in de donkere avondlucht van
Madrid.
Décollage.
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1992
21
