De voetballiefhebbers komen daar de aankomende weken achter wanneer de Ajacied zijn eerste produkt, fraaie Ajax- caps uit de Verenigde Staten die een regelrecht collectors-item gaan worden, op de markt brengt. Dit houdt overigens niet in dat de verdediger binnenkort zijn voetbalkloffie definitief verruilt voor een sjiek zakenkostuum. Sonny Silooy voelt zich jong, sterk en wil nog zeker zes jaar doorgaan bij Ajax. En dat grote toernooi met Oranje, dat staat ook nog steeds op zijn verlanglijstje! Met de 'oudjes' Arnold Mühren en Adrie van Tiggelen als voorbeeld, heeft hij die evenementen niet weggestreept. Dat het nog niet tot een Europees- of Wereldkampioenschap is gekomen, heeft alles te maken met ruim drie, ronduit dramatische seizoenen vol van blessureleed, gebrek aan vorm en gemis aan waardering. Drie voetbalseizoenen, van het voorjaar van 1988 tot het najaar van 1991, die de aanvankelijk zeer zonnige carriere van de in Rotterdam geboren Zaandammer rigoreus splijtte. Sonny Silooy, met 22 bijna opeenvolgende interlands achter zijn naam, zat tijdens het voor Nederland glorieus verlopen EK van 1988 met de naweeën van een gebroken jukbeen. Hij tobde gedurende het WK van 1990 in Italië met de gevolgen van een zware knieblessure en had in het half jaar voor het EK in Zweden als basisspeler van Ajax kennelijk nog te weinig indruk gemaakt op de bondscoach. Oranje drijfveer Ook voor de laatste interland van het Nederlands elftal tegen Italië had Dick Advocaat hem niet nodig. Maar hoop doet leven, zeker bij Sonny Silooy die slagvaardig meldt: "Het Nederlands elftal is voor mij nog steeds een drijfveer. Een uitverkiezing voor Oranje is namelijk de bevestiging dat je het bij je club goed doet. En dat ik het EK van 1988 heb gemist zit mij nog steeds dwars." "Er was indertijd door Kees Rijvers een nieuw Nederlands elftal opgebouwd. Een jong team, waarvan de meesten op het WK voor junioren in 1983 in Mexico al met elkaar speelden. Vanaf mijn debuut in Oranje op 12 oktober 1983 tegen Ierland, stond ik er zo goed als vast in. Alleen onder Beenhakker tussen 1985 en 1986 ja, hij zat me toen al dwars), was dat een paar keer niet het geval. In de kwalificatie voor het EK in West Duitsland had ik een behoorlijk aandeel. Oranje was toen ook een beetje mijn elftal." Maar toen 'zijn' elftal de buit binnenhaalde, zat hij in het sportcentrum van Papendal met de selectie van Matra Racing de Paris voor de televisie. Te gretig Het missen van het WK in Italië en het EK in Zweden was indirekt het gevolg van een zware knieblessure, die hij opliep in de voorbereiding van Ajax op het seizoen '88- '89. Na een revalidatie die ongeveer een seizoen duurde, werkte Sonny Silooy zich, in de jacht op vorm en een vaste basisplaats bij Ajax, vervolgens over de kop. "Ik kreeg last van allerlei spierblessures, omdat ik veel te gretig was", weet de immer opgewekte Ajacied zich te herinneren. "Ajax presteerde op dat moment goed en Leo Beenhakker had voor mij alleen de positie van rechtsback in gedachten. Voor de rest zag hij het niet in mij zitten. Op die rechtsbackpositie stond Danny Blind en die was juist uitstekend in vorm. Veel kans op een basisplaats was er dus niet. Ondanks die wetenschap, ben ik niet iemand die dan maar gaat lopen lanterfanteren. Ik wilde nóg meer gaan doen, liep me op de training en tijdens de vervelende wedstrijden met het tweede elftal kapot. Maar raakte geen bal... Het enige wat ik deed was rennen. Eigenlijk was dat wel vreemd voor iemand die al veel heeft meegemaakt en vaak genoeg bij anderen had gezien, dat overdreven gretigheid meer kapot maakt dan oplevert." Sonny Silooy aan de bal tegen PSV. "Ronald Spelbos maakte toch ook zijn rentree in Oranje na zijn dertigste?"

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1992 | | pagina 13