De voetballiefhebbers komen daar de
aankomende weken achter wanneer de
Ajacied zijn eerste produkt, fraaie Ajax-
caps uit de Verenigde Staten die een
regelrecht collectors-item gaan worden, op
de markt brengt. Dit houdt overigens niet
in dat de verdediger binnenkort zijn
voetbalkloffie definitief verruilt voor een
sjiek zakenkostuum. Sonny Silooy voelt
zich jong, sterk en wil nog zeker zes jaar
doorgaan bij Ajax. En dat grote toernooi
met Oranje, dat staat ook nog steeds op
zijn verlanglijstje! Met de 'oudjes' Arnold
Mühren en Adrie van Tiggelen als
voorbeeld, heeft hij die evenementen niet
weggestreept.
Dat het nog niet tot een Europees- of
Wereldkampioenschap is gekomen, heeft
alles te maken met ruim drie, ronduit
dramatische seizoenen vol van
blessureleed, gebrek aan vorm en gemis
aan waardering. Drie voetbalseizoenen,
van het voorjaar van 1988 tot het najaar
van 1991, die de aanvankelijk zeer zonnige
carriere van de in Rotterdam geboren
Zaandammer rigoreus splijtte. Sonny
Silooy, met 22 bijna opeenvolgende
interlands achter zijn naam, zat tijdens het
voor Nederland glorieus verlopen EK van
1988 met de naweeën van een gebroken
jukbeen. Hij tobde gedurende het WK van
1990 in Italië met de gevolgen van een
zware knieblessure en had in het half jaar
voor het EK in Zweden als basisspeler van
Ajax kennelijk nog te weinig indruk
gemaakt op de bondscoach.
Oranje drijfveer
Ook voor de laatste interland van het
Nederlands elftal tegen Italië had Dick
Advocaat hem niet nodig. Maar hoop doet
leven, zeker bij Sonny Silooy die
slagvaardig meldt: "Het Nederlands elftal is
voor mij nog steeds een drijfveer. Een
uitverkiezing voor Oranje is namelijk de
bevestiging dat je het bij je club goed doet.
En dat ik het EK van 1988 heb gemist zit
mij nog steeds dwars."
"Er was indertijd door Kees Rijvers een
nieuw Nederlands elftal opgebouwd. Een
jong team, waarvan de meesten op het WK
voor junioren in 1983 in Mexico al met
elkaar speelden. Vanaf mijn debuut in
Oranje op 12 oktober 1983 tegen Ierland,
stond ik er zo goed als vast in. Alleen onder
Beenhakker tussen 1985 en 1986 ja, hij
zat me toen al dwars), was dat een paar
keer niet het geval. In de kwalificatie voor
het EK in West Duitsland had ik een
behoorlijk aandeel. Oranje was toen ook
een beetje mijn elftal."
Maar toen 'zijn' elftal de buit
binnenhaalde, zat hij in het sportcentrum
van Papendal met de selectie van Matra
Racing de Paris voor de televisie.
Te gretig
Het missen van het WK in Italië en het EK
in Zweden was indirekt het gevolg van een
zware knieblessure, die hij opliep in de
voorbereiding van Ajax op het seizoen '88-
'89. Na een revalidatie die ongeveer een
seizoen duurde, werkte Sonny Silooy zich,
in de jacht op vorm en een vaste
basisplaats bij Ajax, vervolgens over de
kop. "Ik kreeg last van allerlei
spierblessures, omdat ik veel te gretig was",
weet de immer opgewekte Ajacied zich te
herinneren. "Ajax presteerde op dat
moment goed en Leo Beenhakker had voor
mij alleen de positie van rechtsback in
gedachten. Voor de rest zag hij het niet in
mij zitten. Op die rechtsbackpositie stond
Danny Blind en die was juist uitstekend in
vorm. Veel kans op een basisplaats was er
dus niet. Ondanks die wetenschap, ben ik
niet iemand die dan maar gaat lopen
lanterfanteren. Ik wilde nóg meer gaan
doen, liep me op de training en tijdens de
vervelende wedstrijden met het tweede
elftal kapot. Maar raakte geen bal... Het
enige wat ik deed was rennen. Eigenlijk was
dat wel vreemd voor iemand die al veel
heeft meegemaakt en vaak genoeg bij
anderen had gezien, dat overdreven
gretigheid meer kapot maakt dan
oplevert."
Sonny Silooy aan de
bal tegen PSV. "Ronald
Spelbos maakte toch
ook zijn rentree in
Oranje na zijn
dertigste?"
