steeds hoor, bij Sloterpark, wat rustiger aan nu, op zaterdag. Kan-ie op zondag naar mij komen kijken." "Omdat ik in het Amsterdams Elftal speelde kreeg Ajax mij in de gaten en zo ben ik in De Meer beland. In eerste in stantie deed mijn vader nog moeilijk, hij dacht aan de gevolgen die het voor mijn studie kon hebben, maar van binnen was hij ook wel trots, denk ik. Ikzelf wil de heel graag dus het was snel gere geld." Verschillende culturen Aan de schooljaren denkt Marciano met plezier terug. Zoals gezegd groeide hij op in de Bijlmer, waar hij ook naar school ging. Hij kende er een heerlijke tijd in een omgeving die nog niet de wat benauwde spanning kende zoals die nu helaas in bepaalde delen van de Bijlmer voelbaar is. "De school, "het Kruispunt", was vlakbij huis. Op die school zaten kinderen uit werkelijk alle delen van de wereld. Azia ten, Oost-europeanen, Surinamers, Zuidamerikanen, Afrikanen, je kan het zo gek niet noemen of je zag ze op "Het Kruispunt". Voor mijn persoonlijke ont wikkeling was dat heel belangrijk. Ik ben echt blij dat ik op die school heb gezeten want door al die contacten met verschil lende culturen leer je de mensen en hun verschillende manieren van leven en denken goed kennen. Na de lagere school verhuisden wij naar Weesp en daar kwam ik op een totaal andere school terecht, het Vituscollege. ik was daar opeens de enige bruine jon gen van de hele school! Vreemde ge waarwording als je van een super-multi- raciale school als "Het Kruispunt" komt. Niet dat ik er problemen mee had, inte gendeel, het was een heel leuke school. Ook het leren ging goed. Ik deed VWO en dat ging heel soepel, tot de zesde klas. Dat jaar viel samen met mijn eerste jaar als betaald voetballer. Ik zoek geen excuses hoor, want het lag voor het grootste deel aan mij zelf, maar de in vloed van het voetbal was wel merkbaar bij mijn mindere prestaties. Dat is ook niet zo gek, want in het examenjaar zijn de lessen die je mist heel moeilijk in te halen. Het examen heb ik ook gemist en daarna heb ik alles op het voetbal ge gooid. Natuurlijk is een diploma heel be langrijk maar het is ook zo dat wanneer je als voetballer slaagt je dat diploma niet direct nodig hebt." Marciano pro beerde nog even om via het LOI zijn deelcertificaten bij elkaar te krijgen maar het was gewoonweg niet te combineren. Zeker wanneer je als jonge speler net in het topvoetbal komt kijken vreet het voetbal al je aandacht en energie. Voetbaldrang Marciano kon goed leren maar voetbal was alles voor hem. Al vroeg onder scheidde hij zich van zijn leeftijdgenoot jes door het gemak waarmee hij drie-vier man passeerde en de bal in het net leg de. Als het even kon voetbalde hij op straat. Als eerste meldde hij zich op het basketbalveldje dat zelden voor die sport werd gebruikt en als laatste, ging hij, met zijn dierbare kleinnood, de bal, 27 jaar en internationaal reeds zeer ervaren. Hier zien we Marciano Vink tijdens de UEFA Cup-wedstrijd tegen SK Örebro. Foto: Louis van de Vuurst weer naar huis, in de wetenschap dat hij daar op zijn donder zou krijgen omdat hij wéér te laat thuis was. Maar ja, de drang van het voetbal was sterker...Op dat basketbalveldje leerde Marciano Vink voetballen. Andere hobby's had hij niet. Geen tijd voor. School-voetballen-eten- slapen. Zo zagen de dagen van Marcia no er uit. En als hij dan in bed lag kon hij horen hoe de alleroudsten in de avond uren weer een partijtje begonnen en dan kon hij zich haast niet bedwingen. Glurend door het raam dat uitkeek op het pleintje was hij jaloers op die oudere gasten die wél nog door konden gaan... "In die tijd voetbalde ik met een jongen die ik veel beter vond dan mijzelf, Ro meo Pocorni. Die was echt geweldig, kon alles met de bal. Maar hij voetbalde bij een kleine club, miste het Amster dams Elftal en daardoor werd hij niet snel ontdekt. Zo zie je hoe gek het kan lopen, van zulke toevalligheden hangt je carrière ook af. Via een omweg is hij toch in het betaalde voetbal terecht ge komen. Romeo voetbalt nu bij Haarlem en natuurlijk kan hij nog steeds geweldig voetballen maar ik heb op hem voor, dat ik de Ajax-opleiding heb meegemaakt." Rode kaart Door het overdadige talent speelde Mar ciano vrijwel altijd met en tegen jongens die ouder waren dan hij. Dat was zo bij TOS Aktief, later bij ADE en ook in de volgende fase, als speler van Ajax. Eén keer was ik nog écht te jong, herinnert Marciano zich: "Ik was tweedejaars B- junior toen ik met het tweede van Ajax mocht meedoen. Ik had een vaste plaats in de A-1 en Johan Cruijff zei toen dat ik een keertje met het tweede elftal mee moest doen. Een wedstrijd tegen AZ, uit. Het was te zwaar. We verloren met 3-0 en voordat ik een tweede gele kaart (en dus rood) kon krijgen werd ik gewis seld. Ik moest me staande houden door overtredingen te maken omdat dat ni veau op dat moment net te hoog gegre pen was." Dat Marciano Vink zich koste wat kost staande wilde houden, kon het niet voetballend, dan maar met overtredin gen, zegt heel wat over zijn karakter. Hij is geen speler die makkelijk het hoofd in de schoot legt en opgeeft. Een uitste kende eigenschap voor een voetballer. "Ik was wel veel jonger dan de meeste spelers van de A-1gaat Marciano ver der, "Maar toch vond ik het vreemd dat

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1992 | | pagina 17