On-Ajax
Mark VerkuijI scoort tegen zijn oude club FC Utrecht. Hij laat Jan-Willem van Ede in vertwijfeling achter.
Of ik volgend jaar nog op de links
back speel? Ik denk het wel, maar ik
zou nog graag eens de vaste voor
stopper van Ajax zijn. Dat is toch de
positie die ik ambieer. Je komt dan
nog meer aan voetballen toe.
De linksbackplaats is mooi, maar in
veel wedstrijden toch vrij geïsoleerd.
Eén en ander zal er wel van afhan
gen waar Sonny Silooy in het team
terugkomt en of Peter Larsson blijft
bijvoorbeeld".
Ajax en PSV zijn feitelijk het hele sei
zoen in de weer om het landskampi
oenschap binnen te halen. Natuurlijk
gebeurt er veel meer, Europa Cup,
KNVB-beker, spelerswisselingen, trai
nersbesognes, blessures, om maar
wat te noemen. Maar het landskam
pioenschap is de rode draad.
De afgelopen titelwedstrijd is er één
tje geweest met een ongekende
spanning. Op 6 mei is het kampioen
schap dan eindelijk daar. Valt zo'n
gebeurtenis dan mee of tegen, afge
zet tegen de lange weg die er naar
toe leidde?
'We waren soms nog wat
onzeker in ons optreden'.
Verkuijl:"Vanaf de wedstrijd tegen
PSV in het Olympisch Stadion be
gonnen we echt in een kampioen
schap te geloven. Dat geloof is er
vanaf dat moment steeds geweest.
Het besef dat het nog wel eens
mis kan gaan, zat natuurlijk ook wel bij
iedereen in het koppie, maar dat zet
je steeds van je af. Je moet erin ge
loven, anders haal je het niet.
De wedstrijd tegen Roda JC had de
wedstrijd van het seizoen moeten
worden. Ik was geschorst voor die
wedstrijd. Dat zul je altijd zien hè, dat
je er op beslissende momenten niet
bij kunt zijn. Je hebt van die jaren.
Sonny heeft dat natuurlijk veel erger
meegemaakt. Ergens was het wel
goed om eens wat langer gebles
seerd te zijn. Je weet dan hoe ie
mand die echt lang uitgeschakeld is,
zich voelt. Het is goed om dat te be
seffen. Je hoort echt nergens bij, in
zo'n periode. Op de bank zitten vond
ik helemaal vreselijk. Het is dan zo
ontzettend moeilijk om fanatiek te
blijven. Tegen Sparta mocht ik de
laatste minuut invallen, dat was ook
een dieptepuntje. Mpar je leert ervan,
menselijk gezien vooral.
Maar waar waren we ook al weer?
Oh ja, het kampioenschap. Die
wedstrijd tegen Roda. ledereen was
zo gespannen. Je kon in die
wedstrijd kampioen worden, ledereen
verwachtte dat. De spelers wisten dat
en voelden dat. Je krijgt dan zo'n
houding van 'we mogen per sé geen
fouten maken'. Je fixeert je dan
daarop terwijl je je juist moet richten
op het maken van doelpunten. Het
ging dus fout. Onvoorstelbaar, zoiets
kom je toch in de hele Ajax-
geschiedenis niet tegen, dankzij twee
terugspeelballen bijna alles vergooi
en. Gelukkig kwam alles nog goed.
Jammer dat we de wedstrijd tegen
NEC op die manier moesten afslui
ten. Het paste wel een beetje in het
beeld van dit seizoen. We waren
soms nog wat onzeker in ons optre
den. Dat wordt langzaam aan wel be
ter. We moeten die partij in Nijmegen
maar vergeten.
Plotseling ben je dan kampioen. Je
beleeft alles in een roes, je beseft
het niet echt. Dat komt later pas, als
de feeststemming weer weggeëbt is.
Op het moment dat we in Nijmegen
van het veld liepen dachten we echt
niet van 'nou, daar hebben we nu
een heel seizoen in gestoken, hè, hè.
Je raced maar door, de kleedkamer
in, de champagne, de foto's, het
toespraakje van de voorzitter, de
kampioensschaal, douchen, de bus
in, het Leidseplein, het feest.
Je hebt geen moment van bezinning.
rr-X
flVoÜV
