Het verlies van Cruijff was ook in het
veld duidelijk voelbaar, al werd be
weerd dat Mühren teveel in dienst
van Cruijff speelde en te weinig zelf
initiatief mocht nemen.
"Och nee. Johan heeft later wel een
gezegd hoe belangrijk ik was voor
het Ajax-team. Met Cruijff en Keizer
voor me hoefde ik alleen het simpele
te doen, en als het nodig was deed
ik m'n werk. Voor hen was ik een
ideale aanvulling. Maar als de stand
ernaar was ging het circus wel open.
En vergeet niét dat Cruijff natuurlijk
ook een beetje van ons afhankelijk
was."
Nagenieten
De herinneringen aan die "cir
custrucs" doen nog regelmatig de
ronde bij de oude getrouwen op de
Ajax-tribunes. Ook de voetballer zelf
kan nog grijnzend nagenieten. "Frits
Flinkevleugel is er ooit eens het ergst
ingetuind, toen ik aan de zijlijn een
voorzet gaf en op de bal bleef staan.
Frits was toen echt aan het zoeken
waar de bal was. Maar je doet zoiets
nooit bewust, dat is de situatie op dat
moment. Bij Ajax - Feyenoord zag ik
mezelf later op de televisie. Toen zag
je de camera wegzwenken op zoek
naar de bal."
De camera verslikte zich ook bij Ajax
- Bayern München, in 1973, toen
Mühren zo onverwacht de tweede
goal inknalde, dat regisseur Paul Römer
het doelpunt net miste.
"Ze waren net van camera aan het
wisselen. Jammer, want het was een
mooie. Als ik Römer nog wel eens
tegenkom wordt hij nog woest."
Legendarisch zijn de strafschoppen
die Mühren op de training (en tegen
woordig in de zaal) achter zijn stand
been om in de kruising joeg. Maar bij
Ajax was er voor dergelijke strapat-
sen geen plaats.
"Het risicoverhaal, hè. Als het
mislukte kon ik zelf wel naar de
kleedkamer lopen zonder dat Michels
wat hoefde te zeggen, 't Is geen cir
cus', riep hij bij dat soort geintjes.
Maar als het drie, vier-nul stond,
stond hij zelf op de bank te klappen.
Johan en Pietje vroegen me wel
eens om een strafschop zo te ne
men. Ik heb het een keer gedaan bij
Volendam, tegen Nico de Bree van
NEC. Maar dat viel de mensen niet
eens op. Toch kon ik bij Ajax meer
dan bij Volendam. Daar kreeg ik op
m'n sodemieter als ik een pass met
effect gaf, die konden ze niet behan
delen. Maar bij Ajax deden ze niet
anders."
Liefde vóór geld
De veronderstelling dat Gerrie een
lieve cent op de bank aan zijn gou
den Ajaxtijd overhield, kan hij grinni
kend weerleggen.
"In het jaar dat we de Europacup
wonnen, de beker, het kampioen
schap, de Wereldbeker en de Super
cup, verdiende ik 125.000 gulden, en
daar ging 72% belasting af, dus ik
had gewoon het loon van een bouw
vakker. Johan verdiende wel iets
meer dan ik, maar het leek natuurlijk
nergens op. Mijn laatste contract was
25.000 gulden. Barry Hulshoff kreeg
33.000, en daarom kreeg ik er van
Van Praag ook achtduizend gulden
bij. Daar kwamen natuurlijk wel de
wedstrijden bij, maar ik kwam zelden
boven een ton. Maar och, ik was te
vreden, voetbal was mijn leven. Ik
zou het zo weer over willen doen. Ik
heb toch een schitterende tijd
gehad."
In 1974 vierde Nederland triomfen bij
de WK in West-Duitsland. Onder hen
die schitterden door afwezigheid
was, naast de geblesseerde Hulshoff
ook Mühren.
"Ik was een beetje voetbaloverspan
nen. Bovendien was m'n zoon pas
geboren en die presteerde het om
vier maanden aan één stuk door te
huilen, een navelbreuk naar achteraf
bleek. Dat knaagt aan je. Michels wil
de dat ik me zou bedenken. Mijn
vader en mijn vrouw vonden dat ik
moest gaan, maar ik kon het niet op
brengen. We zijn naar een zomer
huisje gegaan. Nu was ik eerlijk ge
zegd nooit zo'n Nederlands-elftal
man. Als we een belangrijke
wedstrijd met Ajax hadden kwam
Van Praag naar me toe of ik "niet
wat had", en dan zei ik maar weer
dat ik een blessure had. Ajax was
mijn leven, Nederlands Elftal was
praten over premies en dan achteraf
zeggen dat je het voor de eer deed.
Daar kon ik niet goed tegen. En er
was altijd haat en nijd tussen Ajacie-
den en Feyenoorders toen."
8
Op 9 november 1971 trouwde Gerrie Mühren met Grietje. Natuurlijk in Volendam, en omgeven door dorpsgenoten in stijl. Barry en Hilda Hulshoff waren bij de
feestelijkheden present.
