EEN BEWOGEN VAARWEL
Ajax supporters namen afscheid van Rob de Wit
iflaiisae:
v<
Si!
Rob de Wit zoals we hem zo graag nog in aktie hadden gezien. Op 28 mei namen zijn supporters af
scheid van de voor het voetballen afgekeurde linksbuiten tijdens de benefietwedstrijd tussen Ajax en
het Nederlands Elftal.
Ze waren er allemaal, op de 28e mei,
bij de benefietwedstrijd voor Robbie
de Wit. Allemaal, de Ajacieden, de
spelers van het Nederlands Elftal, de
persoonlijke vrienden en natuurlijk de
supporters. Elfduizend voetballief
hebbers waren getuige van de
fantastische happening ter ere van de
ongelukkige aanvaller die vanwege
een hersenbloeding zijn zo
veelbelovende voetbalkarrière moest
laten voor wat die was.
Het werd een emotionele en oprechte
gebeurtenis vooral dankzij het publiek
dat in zo groten getale naar De Meer
was gekomen.
Het doel om via een prachtigte
voetbalmiddag Rob de Wit op
gepaste wijze te eren werd volledig
bereikt, niet in de laatste plaats door
de bereidwilligheid van het
Nederlands Elftal dat zich in de
voorbereiding op het Europees
Kampioenschap bevond. Ook de
PSV-ers, die drie dagen voor de
erewedstrijd de Europa Cup voor
landskampioenen hadden veroverd en
door bondscoach Michels eigenlijk
rust was gegund, wilden per sé niet
af laten weten. Zij peinsden er niet
over om hun vriend Rob de Wit in de
steek te laten en daardoor trad Oranje
op volle sterkte tegen het aangepaste
Ajax aan. Toen Gerald Vanenburg,
Willem Kieft, Hans van Breukelen,
Berry van Aerle en Ronald Koeman
na vijfentwintig minuten volgens
afspraak plaats maakten kregen zij
van het sportieve Amsterdamse
publiek dan ook een staande ovatie.
Natuurlijk waren er veel
nieuwsgierigen op het Oranje-elftal
afgekomen maar de meeste aandacht
ging naar Rob de Wit. De zo
ongelukkige linkerspits die zijn
aanhang met onnavolgbare akties in
vuur en vlam had gezet onderging het
gigantische huldeblijk met gemengde
gevoelens. Logisch. Aan de ene kant
was er de positieve emotie van
zovelen die blijk gaven Rob nog niet
te zijn vergeten en aan de andere
kant brandde natuurlijk het verdriet
om zo jong nog een punt achter de
karrière te moeten zetten. Slechts
weinig van de aanwezigen wist met
succes de tranen te bedwingen toen
Rob de Wit tien minuten voor het
einde van de wedstrijd op de
schouders van zijn collega's de
massalle liefde van zijn supporters in
ontvangst nam.
Het was een bewogen maar stijlvol
vaarwel voor de jongeman die de fans
zo regelmatig verblufte en verbijsterde
met zijn onnavolgbare
passeerbewegingen, zijn onverwachte
schoten en zijn vrijbuiterige houding.
Na het laatste fluitsignaal van arbiter
Jan Keizer was het nog niet gedaan
met het afscheid van Rob de Wit.
Tijdens de perskonferentie waren er
bijvoorbeeld mooie en roerende
woorden te beluisteren van
bondscoach Rinus Michels. 'Naast mij
zit de man die ik mis', zei Michels, 'de
man die nu eigenlijk op de linkerflank
van het Nederlands Elftal hoorde te
staan'.
Later, tijdens de gala-avond, waren er
meer lovende en opmonterende
woorden voor Rob de Wit. Maar,
zoals Robbie het zelf het liefste wilde,
werden de onvermijdelijke emoties en
sentimenten weggespoeld door een
daverend en oprecht feest dat tot laat
in de avond duurde in het restaurant
'Le Bocal'. Het werd een bruisende
party waar de echte Ajacieden elkaar
vonden, een hoogtepunt van de dag
die er eigenlijk niet had mogen zijn.
