I LIEVE BEZETEN MAN We representeerden Ajax en daar moesten we ons ook naar gedragen en degene die dat niet op kon brengen hoorde niet bij de club thuis. Zo dacht jij erover en eigenlijk wij daardoor ook. En discipline buiten het veld vertaalt zich naar dis cipline in het veld. En dat is onlosmakelijk met elkaar verbonden en een voorwaarde voor succes. En over succes heeft onze club in jouw periode niet te klagen gehad. Nog even over Roubaix. We werden daar tweede en verloren van Olympique Marseille, na verlenging en het nemen van straf schoppen. 's Avonds mochten we met zijn allen de stad in. We zullen zo rond drie a vier uur in de nacht thuisgekomen zijn. Je had maar twee voor waarden. Je gaat met z'n allen uit en dan kom je ook met z'n allen terug en er mocht absoluut geen wanklank je ter ore komen over ons. Toen we thuiskwamen, probeerden wij nog zo zachtjes mogelijk te doen. We sliepen echter met z'n allen in één ruimte, dus het lukte ons niet je rustig door te laten slapen. Na een half uur van wat heen en weer gebrom stond je op en zei: "Spullen pakken en we gaan naar huis, want jullie slapen toch niet". Maar ik moet je hier toch nog iets over zeggen. Dat vonden wij helemaal niet erg, daar je ons nachten lang wakker had gehouden met dat snur ken van je. Later toen ik in het tweede speelde, waarvan jij trainer was, moest ik mij op zaterdag na de wed strijd vaak vervoegen bij het 1 ste wat zich voorbe reidde in Wassenaar op de wedstrijd van zondag. We reden dan samen naar Wassenaar, maar eerst langs je huis in de Watergraafsmeer, waar Tilly een lekkere maaltijd voor ons had gemaakt. Je zei dan altijd: "Jongen je moet goed eten, want je hebt net een zware wedstrijd gespeeld". Tijdens de revalidatie van mijn blessure die ik in 1978 heb opgelopen, heb je mij ontzettend gesteund. We hebben samen wat uurtjes op dat veld doorgemaakt. Bankie op, bankie af (eenen twintig, tweeëntwintig), sprintje hier, sprintje daar (ta-ta-ta-ta). Helaas moest ik in 1980 stoppen en hebben we elkaar een tijdje uit het oog verloren. Ik kwam in 1985 terug als fysiotherapeut bij AJAX en voor het eerst zag ik een AJAX zonder Bob. Dat was raar en dat kan helemaal niet. Dit heeft niet lang geduurd, want de man die wij beiden ongelooflijk waarderen, Johan Cruijff, heeft je weer terug gehaald. En dat is ook niet meer dan logisch. Vanaf dat moment werkten we samen. Ik had jaren met heel veel plezier en voldoening onder je gewerkt, maar ik werk ook met heel veel plezier en voldoening met je samen. Ik weet uit ervaring dat ik de spelers die op de terugweg zijn van een blessure, met een gerust hart met je kan laten trai nen om ze op hun niveau terug te brengen. Nu ik zo aan het schrijven ben komen er nog zoveel dingen naar boven, maar daar kletsen we af en toe gewoon nog over. Ze zeggen wel eens over je: "Wat een brombeer". Dat klopt zeg ik dan maar wel één met een héél, héél, klein hartje. Pim van Dord De lieve bezeten man die weinig niet rookt en soms wat drinkt....en het is allemaal (mede) mijn schuld... Bij de verzameling van extreme mensen die de bevolking van Ajax vormen, kun je je voorstellen dat er af en toe stress optreedt. De Ajax-periode van Johnny Hansen, een mentaal ijzersterke man, werd gekenmerkt door vele bles sures. Als gevolg daarvan kende hij als geen ander Bobby...en zijn beroemde revalidatietrainingen. Woensdag 6 februari 1993 was weer zo'n dag. Na de Bobbytraining was Johnny, zoals gebruikelijk, 'kapot'. Maar wie schetst mijn verbazing, dat niet Johnny, maar Bobby met klachten naar mij toe kwam. Die lieve bezeten man met ook wat stress en die weinig niet rookte en soms wat dronk had al enige dagen wisselend pijn op de borst.... Het is allemaal mijn schuld. De snel geconsulteerde cardioloog ontving Bob per omgaande in zijn ziekenhuis, voor Bob een 'hel'....achteraf zou hij het liefst op de middenstip van De Meer aan een infarct zijn bezweken; als hij maar niet naar het ziekenhuis moest! Maar helaas, het kwaad was al geschied. Drie dagen Hel en Handboeien bij Haarms. Veel vrien den sloeg de schrik om het hart en wilden Bobby dag en nacht bewaken. Zo werd het ziekenhuis een grote dépendance van Restaurant La Perche d'Or. Wie schetst de geleer den hun verbazing en opluchting, dat Bob's hart na snel en intensief onderzoek kerngezond bleek. Bij de fietsproef die Bob moest afleggen, werden nieuwe records gevestigd, zo graag wilde ie naar huis....en aldus geschiedde. Alle vrienden uit de ziekenhuiskroeg haalden blij en opgelucht adem, een pak viel van ons hart. Nu Bobby weer thuis was, hadden al die mensen uit die 'kroeg' plotseling niets meer te doen. Na weer wat overleg werd het toch al aanwezige idee ten uitvoer gebracht. En zo ontstond de eerste echte enige voetbaltrainers-fanclub: de Bobby Haarms Fanclub! Het is toch een beetje mijn schuld. Piet Bon

AJAX ARCHIEF

Fanclub Bobby Haarms (1993-2000) | 1999 | | pagina 6