I LIEVE
BEZETEN
MAN
We representeerden Ajax en daar moesten we ons
ook naar gedragen en degene die dat niet op kon
brengen hoorde niet bij de club thuis.
Zo dacht jij erover en eigenlijk wij daardoor ook.
En discipline buiten het veld vertaalt zich naar dis
cipline in het veld. En dat is onlosmakelijk met
elkaar verbonden en een voorwaarde voor succes.
En over succes heeft onze club in jouw periode
niet te klagen gehad. Nog even over Roubaix. We
werden daar tweede en verloren van Olympique
Marseille, na verlenging en het nemen van straf
schoppen. 's Avonds mochten we met zijn allen de
stad in. We zullen zo rond drie a vier uur in de
nacht thuisgekomen zijn. Je had maar twee voor
waarden. Je gaat met z'n allen uit en dan kom je
ook met z'n allen terug en er mocht absoluut geen
wanklank je ter ore komen over ons.
Toen we thuiskwamen, probeerden wij nog zo
zachtjes mogelijk te doen. We sliepen echter met
z'n allen in één ruimte, dus het lukte ons niet je
rustig door te laten slapen. Na een half uur van
wat heen en weer gebrom stond je op en zei:
"Spullen pakken en we gaan naar huis, want jullie
slapen toch niet". Maar ik moet je hier toch nog
iets over zeggen.
Dat vonden wij helemaal niet erg, daar je ons
nachten lang wakker had gehouden met dat snur
ken van je.
Later toen ik in het tweede speelde, waarvan jij
trainer was, moest ik mij op zaterdag na de wed
strijd vaak vervoegen bij het 1 ste wat zich voorbe
reidde in Wassenaar op de wedstrijd van zondag.
We reden dan samen naar Wassenaar, maar eerst
langs je huis in de Watergraafsmeer, waar Tilly een
lekkere maaltijd voor ons had gemaakt. Je zei
dan altijd:
"Jongen je moet goed eten, want je hebt net een
zware wedstrijd gespeeld".
Tijdens de revalidatie van mijn blessure die ik in
1978 heb opgelopen, heb je mij ontzettend
gesteund. We hebben samen wat uurtjes op dat
veld doorgemaakt. Bankie op, bankie af (eenen
twintig, tweeëntwintig), sprintje hier, sprintje daar
(ta-ta-ta-ta).
Helaas moest ik in 1980 stoppen en hebben we
elkaar een tijdje uit het oog verloren. Ik kwam in
1985 terug als fysiotherapeut bij AJAX en voor het
eerst zag ik een AJAX zonder Bob. Dat was raar
en dat kan helemaal niet. Dit heeft niet lang
geduurd, want de man die wij beiden ongelooflijk
waarderen, Johan Cruijff, heeft je weer terug
gehaald. En dat is ook niet meer dan logisch.
Vanaf dat moment werkten we samen. Ik had jaren
met heel veel plezier en voldoening onder je
gewerkt, maar ik werk ook met heel veel plezier en
voldoening met je samen. Ik weet uit ervaring dat
ik de spelers die op de terugweg zijn van een
blessure, met een gerust hart met je kan laten trai
nen om ze op hun niveau terug te brengen.
Nu ik zo aan het schrijven ben komen er nog
zoveel dingen naar boven, maar daar kletsen we
af en toe gewoon nog over.
Ze zeggen wel eens over je: "Wat een brombeer".
Dat klopt zeg ik dan maar wel één met een héél,
héél, klein hartje.
Pim van Dord
De lieve bezeten man die weinig niet rookt en
soms wat drinkt....en het is allemaal (mede) mijn
schuld...
Bij de verzameling van extreme mensen die de
bevolking van Ajax vormen, kun je je voorstellen
dat er af en toe stress optreedt.
De Ajax-periode van Johnny Hansen, een mentaal
ijzersterke man, werd gekenmerkt door vele bles
sures. Als gevolg daarvan kende hij als geen ander
Bobby...en zijn beroemde revalidatietrainingen.
Woensdag 6 februari 1993 was weer zo'n dag. Na
de Bobbytraining was Johnny, zoals gebruikelijk,
'kapot'. Maar wie schetst mijn verbazing, dat niet
Johnny, maar Bobby met klachten naar mij toe
kwam.
Die lieve bezeten man met ook wat stress en die
weinig niet rookte en soms wat dronk had al enige
dagen wisselend pijn op de borst....
Het is allemaal mijn schuld.
De snel geconsulteerde cardioloog ontving Bob
per omgaande in zijn ziekenhuis, voor Bob een
'hel'....achteraf zou hij het liefst op de middenstip
van De Meer aan een infarct zijn bezweken; als hij
maar niet naar het ziekenhuis moest!
Maar helaas, het kwaad was al geschied. Drie
dagen Hel en Handboeien bij Haarms. Veel vrien
den sloeg de schrik om het hart en wilden Bobby
dag en nacht bewaken. Zo werd het ziekenhuis
een grote dépendance van
Restaurant La Perche d'Or. Wie schetst de geleer
den hun verbazing en opluchting, dat Bob's hart
na snel en intensief onderzoek kerngezond bleek.
Bij de fietsproef die Bob moest afleggen, werden
nieuwe records gevestigd, zo graag wilde ie naar
huis....en aldus geschiedde. Alle vrienden uit de
ziekenhuiskroeg haalden blij en opgelucht adem,
een pak viel van ons hart.
Nu Bobby weer thuis was, hadden al die mensen
uit die 'kroeg' plotseling niets meer te doen. Na
weer wat overleg werd het toch al aanwezige idee
ten uitvoer gebracht. En zo ontstond de eerste
echte enige voetbaltrainers-fanclub: de Bobby
Haarms Fanclub!
Het is toch een beetje mijn schuld.
Piet Bon
